Селім прыслухоўваўся да адрывістых размоў караваншчыкаў, гэтых лютых людзей з карабінамі за плячамі: ці доўга яшчэ? О, толькі б алах даў яму сілы перацярпець гэтае бясконцае падарожжа і дабрацца да палаца прынца Амана! А там ён знойдзе выпадак вылучыцца.

Але каравану прадстаяла яшчэ месяцы брысці па спаленай сонцам Сахары, перш чым дасягнуць не Амана, не, і нават не Саудаўскай Аравіі, а таго патаемнага месца на беразе Чырвонага мора, дзе дзяцей са скураных торбаў перавядуць на карабель кантрабандыстаў. Да таго часу вярблюдам давядзецца перайсці не менш як дзве граніцы афрыканскіх краін, перш чым замест жоўтых і чырвоных гурбаў пяску блісне блакіт мора. Караван павінен падняцца на паўночны ўсход, падысці да возера Джадо. Там яго чакаюць перакупшчыкі. Потым новы караван, удвая большы, рушыць у напрамку да другога возера — Эвар, дзе прасцей перайсці граніцу з Суданам.

Гэтыя думкі займалі зараз караванбашы — як тое ўсё абыдзецца? І ён спадзяваўся на свой вялікі вопыт, які пераняў ад бацькі. Яго род з вельмі даўняга часу займаўся пераправай дзяцей праз Сахару. Караванбашы здзівіўся б, каб яму нехта пачаў тлумачыць, што ён займаецца паганай справай. Чаму, калі гэта камусьці патрэбна? Няхай паспрабуе хто іншы гэтак справіцца — ён умее па-гаспадарску распараджацца людзьмі, вярблюдамі, прасачыць, каб кожны спраўна рабіў тое, што яму належыць, каб дзеці не захварэлі і не згубіліся ў дарозе, бо кожны з іх — гэта добрыя грошы. Ён ехаў наперадзе свайго маленькага каравана і ўглядаўся ў ружовыя ўзгоркі на гарызонце, іх залаціла сонца, якому пакуль што ўсе былі рады. Пазіраў караванбашы на ўзгоркі так уважліва таму, што па колеру іх мог меркаваць, ці не будзе ўдзень нечаканай завірухі, якая можа нарабіць бяды, калі яе не прадбачыць і не падрыхтавацца. З-за ўзгоркаў магла з'явіцца яшчэ адна небяспека — ворагі, якія могуць абрабаваць караван.

У пустыні хутка святлела, і вярблюды, буркочучы чэравамі, ад чаго дзеці спрасонку ўздрыгвалі, пакрочылі жвавей.

Высунуўшы галаву з мяшка, Селім бачыў, як хмыліць ноздры задні вярблюд, як задзірае галаву, каб не так балюча тузаў за меднае колца прывязаны повад. У лагчынах, дзе з зімы захавалася хоць нейкая вільгаць, пышна цвіў дрок, ярка зелянеў тамарыск, усімі колерамі пераліваліся макі на калматых сцяблінах. Селім, паглядаючы на ўсё гэта, не адчуваў ніякай асалоды ад гэтых духмяных, райскіх дываноў, якія рассцілаліся пад нагамі велічных вярблюдаў. Каб успрымаць прыгажосць веснавой пустыні, трэба мець хоць нейкую свабоду душы. Мінаў дзень за днём, і Селім усё больш прыходзіў да думкі, што яго ашукалі. Яго ж становішча мала адрозніваецца ад астатніх хлопчыкаў, і калі ногі яшчэ не скуты тонкім сталёвым ланцужком, як у астатніх, то не сёння-заўтра могуць скаваць і яго.

Учора ён зрабіў глупства. Каб неяк суцешыць сябе за цяжкасці пераходу па пустыні, на прывале падышоў да караваншчыка, які, здавалася, адносіўся да яго прыязна, і спытаў, ці праўда, што лепшыя дзеці трапяць у палац прынца Амана. «Што ён пытае?» — зацікавіліся астатнія караваншчыкі. А калі даведаліся, пачалі дружна рагатаць і тыцкаць на Селіма пальцамі. Караваншчык жа, якога Селім да гэтага лічыў амаль сваім прыяцелем, джагнуў яго плёткаю і загадаў ісці на сваё месца, да астатніх дзяцей. Селім круціўся ад болю, бязгучна разяўляючы рот, каб не заскавытаць. Нарэшце прыціснуўся спінай да спіны астатніх хлопчыкаў і раптам адчуў, што ад гэтага дотыку боль нібы пачынае слабець, быццам частка яе перайшла да суседзяў. У гэтыя хвіліны ён адчуў сябе нічым не лепшым за сваіх таварышаў з больш цёмнай скурай. А нядаўна ж адносіўся з пагардай, як да істот ніжэйшага гатунку, і не скупіўся на грымакі.

Але калі боль і абраза на другі дзень суціхлі, а караваншчык зноў усміхнуўся яму прыязна, Селім пачаў думаць, што яго, відаць, проста не зразумелі, і ўжо зноў камандаваў сваімі суседзямі, быццам падначаленымі яму ніжэйшымі істотамі.

Наколькі мог зразумець Селім з блытаных тлумачэнняў сваіх спадарожнікаў, большасць хлопчыкаў і дзяўчынак у караване былі аднекуль з глыбіні Афрыкі, з племя йаруба, і жылі на азёрах у вёсках на вадзе. Хаціны іх стаялі на палях. Яны верылі ў тое, што да гэтага часу жылі ў прыёмных бацькоў, але сапраўдны іх бацька — свяшчэнны кракадзіл. Ён на некаторы час любіць ператварацца ў чалавека, прымае яго аблічча. «Дзеці кракадзіла» — так яны сябе называлі і нават у сне страшыліся ўбачыць, што вярнуліся дадому. Бо гэта азначала б — яны здраджваюць сапраўднаму бацьку, за гэта духі маглі жорстка пакараць. Страшэнныя беды абрынуцца не толькі на іх саміх, але і ўсіх жыхароў вёскі. Сяльчане абавязкова пабілі б уцекача або кінулі б у возера, да бацькі-кракадзіла. Мовы іх Селім не разумеў. Але разам з ім знаходзіліся два хлопчыкі, якія нарадзіліся ў Нігеры. Яны ведалі мову йаруба, а таксама арабскую. Ад іх Селім і даведаўся пра «дзяцей кракадзіла». Як і ім, Селіму таксама некуды было вяртацца. Але ў яго не было іх веры, што галоўны караваншчык — гэта адзін з людзей-кракадзілаў, таму яго неабходна шанаваць і слухацца. Ён мог спадзявацца толькі на адно — прабіцца ў чароўны палац Амана і спадабацца велікадушнаму прынцу, які любіць прыгожых хлопчыкаў.

Гэтую выратавальную надзею пасеяў у спапялёнай душы Селіма гаспадар начлежкі ў Ніамеі. Да яе парога хлопчык прыбіўся пасля шматдзённых блуканняў па чужым горадзе ў глыбіні Афрыкі. Прыцягнуўся, ледзь кеўкаючы, каб проста памерці ў хоць крыху знаёмым месцы. Шлях дадому быў закрыты. Пешкі ж не дойдзеш. Ды і маці, вядома ж, не маўчала б: сынок сцягнуў не толькі грошы, але і ўсе яе залатыя і срэбныя бранзалеткі. Пра гэта ўжо і ведаюць не толькі родзічы, што выракліся яго і праклялі, але і паліцыя. О, там яго шукаюць. І не толькі як "злодзея, што абчысціў уласную маці. Але да начлежкі, якая стала апошнім пунктам яго падарожжа з хаджы Шукры, ён вяртаўся і раз, і другі, усё спадзяваўся, што кампаньён адумаецца і вернецца. Хоць ужо ў тую раніцу, калі заўважыў, што знік і Шукры, і ўсе капіталы, Селім зразумеў: з дзядзькам яны больш не сустрэнуцца па-добраму. З нейкім ціхім шаленствам Селім зноў і зноў зазіраў ва ўсе куткі каморы, пад цыноўкі, абмацваў сваё адзенне, патаемныя кішэні, дзе хаваў свае капіталы. Спадзяваўся на нейкі цуд, хоць розум гаварыў — гэта канец. Ён узняў такі вэрхал, што ў камору, нарэшце, усунуў галаву гаспадар, пажылы і заўсёды сонны дагамеец.

— Дзе мой дзядзька? — запытаўся Селім, усё яшчэ спадзеючыся на цуд.

Лілова-чорны твар гаспадара застаўся гэткім жа сонным, толькі туды-сюды хіснуліся вялікія, бы выціснутыя нейкай сілай спадылба, вочы. Разляпіліся шырокія цёмна-чырвоныя губы:

— Сказаў — ты застаешся, ён паедзе.

— Куды? Куды паедзе?

Але гаспадар ужо моўчкі апусціў за сабой старую цыноўку, якая замяняла дзверы. Селім яшчэ раз абмацаў кішэні, потым абхапіў галаву рукамі і з ціхім скавытаннем закачаўся па глінянай падлозе каморы.

— Уцёк! Тоўсты падлюга! Вырадак смуроднай свінні! О, пратні яго сэрца, алах!

Потым ён нібы здранцвеў. Нават гаспадар зноў усунуў галаву: чаму ў каморы ціха? Бліснула сонца і нібы абудзіла Селіма. Раптоўна кінуўся ён з крыкам прэч, на волю, ледзь не збіўшы з ног тоўстага дагамейца.

Бы гончы сабака, кідаўся Селім па горадзе ў пошуках Шукры. Толькі б напасці на след! Толькі б знайсці! Селім бы так учапіўся ў яго горла! Ён хутчэй бы даў сябе забіць, чым дазволіў Шукры ўцячы з яго, Селіма, грашамі і каштоўнасцямі. Стукаючы пяткамі, ён памчаўся па даўжэзным мосце праз раку Нігер у аэрапорт. Яго пракліналі насільшчыкі з цяжкімі цюкамі на галаве, якім ён замінаў. Але ранішнія самалёты даўно паляцелі кожны ў сваім кірунку, а ў будынку вакзала Шукры не было. Тады Селім памчаў зноў праз мост, на аўтастанцыю, дзе знаходзіўся прыпынак аўтобусаў транссахарскага маршруту. Ён хапаў за крысо ўсіх мужчын, захутаных у плашчы-бурнусы, за што яго лупцавалі чым папала. Яго ледзь не загрызлі сабакі, якія сцераглі вялізны статак авечак каля старажытнага будынка-свірна, адкуль выходзілі ў пустыню караваны вярблюдаў.