Хаджа Шукры нібы растварыўся ў насычаным тонкім гарачым пылам паветры Ніамея.

Усё яшчэ на нешта спадзеючыся, позна ўвечары Селім знайшоў сваю начлежку. Але камора была пустая. Саламяныя падсцілкі, на якіх ён раней спаў, ляжалі скручаныя, не было меднага збанка з вадой. Селім расцягнуўся на глінянай падлозе, аддыхваючыся і збіраючыся з думкамі — што рабіць далей? Але нядоўга ён прабыў у адзіноце. Гаспадар начлежкі, трымаючы перад сабой электрычны ліхтарык, святло якога балюча рэзнула Селіма па вачах, з парога каморы гугнява пацікавіўся, ці ёсць у хлопца грошы, каб плаціць за ежу і начлег. Пачуўшы, што грошай няма, дагамеец магільна-раўнадушным голасам прамовіў: «Плата пасля захаду сонца. Ідзі адсюль. Калі будуць грошы, прыходзь».

Усяго два разы за апошнія месяцы давялося Добышу наведацца з Сахары ў сталіцу Алжыра — атрымліваў запчасткі для матора свідравальнай машыны, потым ездзіў з галоўным бурыльшчыкам, вясёлым азербайджанцам Эльмарам Юсуф-задэ, на нараду ў міністэрства, але кожны раз з доктарам Кійкам яны змаглі перамовіцца толькі па тэлефоне. Цяпер у Добыша аказалася вольным ажно паўдня, але ў шпіталі, куды ён прымчаў, сказалі, што доктар Кійк у горадзе Канстанціна і будзе там увесь тыдзень. Дзеці падарваліся на французскай міне, аперацыі складаныя, іх запрасілі зрабіць доктара Кійка і балгарскага хірурга.

— Дык, можа, што перадаць сейіду доктару? — спачувальна запытаў ужо знаёмы Добышу малады хлопец Рааба, які спецыялізаваўся ў шпіталі на тэрапеўта.

— Толькі прывітанне, — паківаў галавой Добыш. — Кветкі ў Сахары яшчэ не расцвілі.

— Не сумнявайцеся, — сказаў Рааба з цеплынёй у голасе, — вы яшчэ пабачыце, як хораша яны там цвітуць. — І дадаў: — Я з тых мясцін. Памятаеце, казаў вам, што я з племені бенімзаб? А ваш атрад свідравальшчыкаў зараз у якім раёне?

— Паміж аазісамі Джэльфа і Біскра. Да апошняга на пяцьдзесят кіламетраў бліжэй, чым да Джэльфы. Ну, гэта лічыцца не надта далёка. А вось два атрады геолагаў працуюць сапраўды ў самай сярэдзіне Сахары — каля аазіса Таманрассэт.

— Ведаю тыя мясціны. — Рааба з прыязнай усмешкай зірнуў на Добыша праз свае модныя акуляры ў тонкай металічнай аправе. — Малым ехаў з караванам. Так што памятаю сахарскія і пяскі, і кветкі.

Рааба пайшоў праводзіць Добыша і пацікавіўся, якія ў таго планы да ад'езду ў Сахару.

— Асабліва ніякіх, — адказаў Добыш. — Пазваню таму-сяму са знаёмых, ну, і хачу пабачыць старога Аіт-Хаммуша на яго востраве, гэтага Сіндбада-Марахода. Вазьму таксі і паеду.

Рааба пакратаў тонкімі пальцамі акуляры і, нібыта на нешта адважыўшыся, прамовіў:

— Які ён Сіндбад? Той жа быў малады. І для нас застаўся маладым. Не трэба вам туды, на востраў. Я ж, здаецца, казаў, што Аіт-Хаммуш быў некалі кантрабандыстам. Ды і зараз невядома чаго сядзіць там адзін. Я тое ж самае і сейіду доктару казаў — асцерагайцеся! А ён смяецца.

Тым не менш Добыш усё-такі ўзяў таксі, і яны з Раабам паехалі да мора. І дарэмна. Нельга было і думаць, каб дабрацца да астраўка. Ледзяны вецер дзьмуў з такою сілай, што на адкрытым месцы нельга было стаяць. Аб скалу перад астраўком хвалі білі люта. Здавалася, яшчэ адзін такі ўдар — і камяні пачнуць развальвацца. Маленькі пляскаты астравок справа ад таго, дзе жыў Аіт-Хаммуш, наогул толькі зрэдку ўзнікаў з вады, быццам шырокая спіна нейкага марскога звера.

Падзівіўшыся на шалёнае зімовае мора, Добыш і яго спадарожнік мусілі ні з чым вяртацца ў горад. Таксіст, які іх чакаў за пагоркам у зацішку, глядзеў на маладых людзей, як на дзівакоў. Магчыма, гэтак жа думаў пра Добыша і Рааба, але адчуваў задавальненне, што пабываў тут.

Праз гадзіну яны ўжо крочылі па горадзе, які пасля вылазкі да мора здаваўся асабліва ўтульным і прыгожым.

— Кажуць, Аль-Джазаір параўноўваюць з Парыжам, — звярнуўся Добыш да крочыўшага з ім плячо ў плячо Раабы. Той паціснуў плячамі.

— Вы былі ў Парыжы? — пацікавіўся ён. — Не даводзілася? А я амаль два гады там вучыўся. Здрадзіў, як бачыце, запавету Абд аль-Кадзіра нічога не прымаць ад французаў… Але я толькі ў Парыжы даведаўся пра гісторыю свайго народа. Нам жа казалі ў школе: гісторыі ў алжырцаў няма, яна пачалася з таго часу, калі французы вызвалілі нас ад прыгнёту турэцкіх феадалаў. І мова, казалі, у нас была дзікунская, той не культурны, хто не ўмее размаўляць па-французску. Бо гэта ж мова геніяльных людзей, якіх ведаюць ва ўсім свеце, — Вальтэр, Гюго, Заля і многа, многа яшчэ. Але ж і генерал Салан, які камандаваў тут карнымі войскамі, гаварыў па-французску. Да чаго даходзіла: некаторыя вельмі добрыя французскія пісьменнікі, якія тут нарадзіліся, лічылі, што яны жывуць у Францыі, а мясцовае насельніцтва, туземцы, проста «арабы».

Куды падзелася нядаўняя мяккасць Раабы! Побач з Добышам крочыў адзін з нашчадкаў слаўнага эміра Абд аль-Кадзіра, міма помніка якому яны цяпер праходзілі. Рааба паказваў Добышу Казбу. Рынак Лір яны абыходзілі краем, бо ўвайсці ў яго сярэдзіну — значыла затрымацца надоўга. Не толькі ад мнагалюдства: ён зачароўваў сваёй стыхіяй. Але і з краю гэта быў той жа своеасаблівы фантастычны свет, дзе ўсё, здаецца, прымае іншыя формы, чым звычайна.

Тры хлапчукі стрымгалоў кінуліся да жанчыны, што паставіла на брук напакаваны рознай гароднінай кошык. Яна шукала насільшчыка. Худы і нечым падобны на коніка хлапчук на нейкую долю секунды апярэдзіў канкурэнтаў і апынуўся перад строгім позіркам гаспадыні кошыка. Блакітныя вялікія вочы пачціва міргнулі: