Я зірнуў на яго. Чаму кашляе? Хіба прастудзіўся? Вачыма на дзверы паказвае. Нават міргнуў непрыкметна. Зразумела чаму. Знак падае. Маўляў, дзверы адчыненыя, можна выскачыць.

Я прыўстаў. Ды дзверы, як па камандзе, зачыніліся. Куды ні глянь, белыя сцены, на якіх чорныя гадзіннікі.

Як жа ўцячы? Недзе ёсць кнопка. Нездарма дзверы зачыніліся як па камандзе. Вось каб знайсці яе!

— Хлопчыкі, страшна вам? — запытаў Мірон Казіміравіч.

Здалося, што каля самага вуха варона каркнула. Я ўціснуўся ў крэсла.

— Страшна, — зноў сказаў Мірон Казіміравіч. — Моцна я вас напалохаў. Што ж, па-іншаму не выходзіла.

— Яны абалванелі,— прахрыпеў Ландыш. Бач, што кажа! Сам анямеў бы, каб прывалаклі гэтак, як нас. Смяшыначкі расказвае. Калісьці на школьнай дошцы пісаў слова «Айчына». Дый цяпер напіша, калі якому-небудзь начальніку будзе даспадобы. І верш пра родную мову раскажа.

— Што вы з намі зробіце? — прамовіў Пятрусь.

— Хочаш, каб шакаладнымі цукеркамі накармілі і адпусцілі? — усхапіўся Ландыш.

— Каб было можна, то я вас цэлы год аднымі шакаладнымі цукеркамі карміў бы. Шакаладныя цукеркі на першае, на другое і на трэцяе, — не сцярпеў Пятрусь.

Ландыш зыркнуў на яго вачыма.

— Яшчэ агрызаецца.

— Ну, ну! Не сварыцеся, — прагаварыў Мірон Казіміравіч.

— Што вы з намі зробіце? — паўтарыў Пятрусь.

— У казку адпраўлю.

Зноў кажа, што ў казку. Супакойвае. Баіцца, што крыку наробім. Ландышу чужы крык што маслам па сэрцы. А яму, як відаць, не даспадобы. Бандыты таксама бываюць розныя.

— Дзядзьку Ландыша ў казку адпраўце, — прамовіў Пятрусь.

Ландыш вылупіў вочы.

— Што-о?..

— Няхай Мірон Казіміравіч вас у казку адправіць.

— Што-о?..

— Будзеце ў казцы смяшыначкі расказваць.

— Не магу! Задыхаюся! — Ландыш ірвануў каўнер кашулі.

Праняло. Заштокаў штокала. Вось каб штаны зняць ды крапівой-жыгучкай высцябаць. Вішчаў бы.

А Пятрусь знарок паўтарыў:

— Мірон Казіміравіч, пасадзіце яго ў каляску і адпраўце ў казку.

— Хлопчык, не нервіруй, — прахрыпеў Ландыш.

— Не хвалюйся. Ты мне тут патрэбен, — супакоіў яго Мірон Казіміравіч. — Хлопчыкаў адпраўлю ў казку. Яны вельмі падыходзяць для майго эксперыменту.

— Чаму мы? — запытаў Пятрусь.

— Ведаеш, што такое гіпноз? Пятрусь кіўнуў галавою.

— Ведаю. Гіпнатызёр з чалавекам зробіць усё, што захоча.

— Не кожны зробіць і не з кожным. Ёсць людзі, якія цяжка паддаюцца гіпнозу. І для майго эксперыменту не кожны падыходзіць. Трэба, каб усім сэрцам любіў казкі, родную мову, свой народ. Цяпер такіх нямнога. А вы, бачу, любіце.

Напамінае пра гіпноз. Што, калі ён гіпнатызёр? Што, калі захацеў правесці сеанс гіпнозу? Няхай праводзіць. Людзі самі выходзяць на сцэну, калі папросіць гіпнатызёр. Нядаўна ў нашым раённым горадзе разам з бацькамі глядзелі, як гіпнатызёр адну цётку прымусіў, каб скакала. А пасля яна пачала плакаць. Усе аж заходзіліся ад смеху. Тая цётка не пабаялася выйсці на сцэну. Чаго ж нам баяцца? Няхай гіпнатызуе. Можна і ў казцы пабыць. Пад гіпнозам.

— Мірон Казіміравіч, вы… — пачаў я. Ландыш перапыніў мяне:

— Яны любяць. Любяць і казкі, і мову, і свой народ. А я не. Я сам сябе люблю.

— Мірон Казіміравіч, вы гіпнатызёр? — запытаў я.

— Такім глупствам не займаюся. Я сур'ёзна да ўсяго стаўлюся. Я вучоны.

«Бум-бум-бум…» — забумкалі гадзіннікі, адлічваючы час.

Мірон Казіміравіч тыцнуў пальцам, паказваючы на дзве вялізныя бутлі.

— Прыйдзецца вам у гэтыя бутлі залезці. Яны якраз па вашым росце. Як на заказ.

— Адтуль у казачку паедзеце. Хі-хі-хі…— захіхікаў Ландыш.

Мірон Казіміравіч хоча, каб мы ў бутлі залезлі. Закансервуе там. Альбо голадам заморыць. У шкляных бутлях горш, чым у турме.

— Не палезу, — праз сілу праказаў я.

— Не палезу, — паўтарыў за мною Пятрусь.

— Не палезеш? — ашчэрыўся Ландыш. — Зараз пакачу і стану казытаць. Папакруцішся.

— Я козыту не баюся, — адказаў Пятрусь.

— У мяне пабаішся. Мірон Казіміравіч, дазвольце паказытаць. Уволю наказычуся. Адвяду душу.

— Не. Ведаю цябе. Заказычаш.

— Што ж рабіць? Не палезуць яны. Упартыя. Добрае слова да іх не даходзіць.