— Цягне чорт чорціка па лесе. Аж зямля гудзе. Дзе аб сасну, дзе аб бярозу, дзе аб сукаватую яліну.

— Аб сукаватую-у? — прамовіў вядзьмак.

— Не толькі аб яліну, але і аб дуб. Набіў чорцік гэтулькі гузакоў, што ні адзін чорт не злічыў бы. Нарэшце прыцягнуў чорт чорціка на паляну, на якой чэрці свой баль спраўлялі, пасадзіў на смалісты пень. Чорцік як сеў, так і прыліп.

— Прыліп? — прахрыпеў Казімір Міронавіч.

— Прыліп. Чорт вырашыў адарваць яго. Схапіў за правую нагу і давай цягнуць. Выцягнуў так, што правая за левую стала даўжэйшая. З таго часу закульгаў чорцік.

Казімір Міронавіч як агнём мяне апёк:

— Не веру!

— Не верыце?

— Не веру. Хлусня. Чорт чорта не пакрыўдзіць. А Палын як закрычыць:

— Тры корабы нагаварыў! І як табе язык не забалеў? Не язык, а мянташка. Каб табе пуста было!

— Казімір Міронавіч, не паверылі вы. Справіліся мы з першым заданнем, — заганарыўся Пятрусь.

— Хм, — хмыкнуў вядзьмак.

— Давайце другое заданне, — кажу.

Я быў упэўнены, што і з другім заданнем справімся. У мяне быццам сілы прыбавілася. І што самае дзіўнае? Ранейшага страху ўжо не было. Відаць, і да страху чалавек прывыкае. А мы з Петрусём за гэтыя дні, як гаворыцца, не праз адно пекла прайшлі, зведалі па чым фунт ліха.

Казімір Міронавіч прайшоўся туды-сюды і, стаўшы перад намі, сказаў:

— Зрабіце так, каб я здзівіўся.

Заданне дык заданне! Нялёгка здзівіць ведзьмака. Што мы ўмеем? Праз галаву кульнуцца? Пеўнем пракукарэкаць?

— Справа швах. Прападзём як рудыя мышы, — шапнуў я Петрусю.

— Не вешай галаву.

Няўжо Пятрусь нешта прыдумаў? Каб толькі не выйшла ў яго, як з вужом ці з казкай пра гультая, якога чорт у мядзведзя перавярнуў.

— Пятрусь…

— Шэпчуцца. Трэба ім раты пазавязваць, — не стрываў Палын.

Ну й малекула-калекула! Чэша языком, свой хлеб адрабляе. Брахаць — не цэпам махаць.

— Казімір Міронавіч, шэпчуцца. Нашэпчуць яны нам. Трэба сагнуць у казіны рог.

— Няхай крыху пашэпчуцца. Пачакаю, — прагаварыў вядзьмак.

Пятрусь узяў мяне за руку, адвёў убок.

— Ігнат, я такое прыдумаў! Такое… Памятаеш легенду пра Фалеса Мілецкага?

Вядома, гэтую легенду я добра запомніў. Яе расказаў нам класны настаўнік Рыгор Іванавіч, калі хадзілі з ім на экскурсію. Тады мы спыніліся на пагорку, каб адпачыць. Унізе вёсачка. Размясцілася ў нізіне, як у сподачку. Правады высакавольтнай лініі да яе цягнуцца. Здаецца, Пятрусь запытаў у Рыгора Іванавіча, што азначае слова «электрычнасць».

— Калісьці ў Старажытнай Грэцыі людзі бурштын за ягоную прыгажосць назвалі электронам — сонечным каменем. А пазней ад слова «электрон» пайшло новае — «электрычнасць», — сказаў Рыгор Іванавіч.

У той раз мы даведаліся ад яго, што бурштын прыцягвае да сябе розныя прадметы, электрызуецца, што ўпершыню гэтую незвычайную з'яву вывучыў вядомы філосаф старажытнасці Фалес Мілецкі.

Вось якую легенду пра старажытнага філосафа пачулі мы ад свайго настаўніка. Дачка Фалеса Мілецкага прала воўну бурштынавым верацяном. Яно ўпала ў ваду. Дзяўчына дастала яго з вады і стала абціраць сваім шарсцяным хітонам. Да верацяна прыліпла некалькі шарсцінак. «Прыліплі таму, што верацяно мокрае», — падумала дзяўчына і пачала выціраць яго яшчэ хутчэй. А шарсцінкі ўсё роўна наліпаюць. Пабегла яна да бацькі, расказала яму пра гэта. Фалес Мілецкі зразумеў, што шарсцінкі прыліплі да верацяна з-за бурштыну, з якога зроблена верацяно. Ён накупіў розных вырабаў з бурштыну і пачаў націраць іх шарсцяной тканінай. Бурштын прыцягваў лёгкія рэчы так, як магніт прыцягвае жалеза.

Я моўчкі глядзеў на Петруся. Чаму ён запытаў, ці памятаю легенду пра Фалеса Мілецкага? Няўжо хоча расказаць яе Казіміру Міронавічу? Гэтым не здзівіш.

— Нашапталіся? — звярнуўся да нас вядзьмак.

— Яшчэ крышку дазвольце, — сказаў Пятрусь.

— Калі вельмі хочацца, то пашапчыцеся.

— Нейкі добранькі стаў,— прашаптаў Пятрусь. Ага, не крычыць, не зыркае злосна вачыма.

Магчыма, у нейкі час дабрыня да яго прыходзіць. Есць жа людзі, на якіх раптоўна находзіць злосць. Могуць ні з таго ні з сяго насварыцца, накрычаць. А ён ні з таго ні з сяго падабрэў.

— Чым хочаш здзівіць гэтага злыдня? Легендай? — запытаў я ў Петруся.

Пятрусь дастаў з кішэні невялікую кардонную скрыначку, адчыніў. У скрыначцы ляжала выразаная з фальгі фігурка чалавека, вельмі падобная на Бураціна. Відаць, не адну гадзіну Пятрусь яе выразаў, размалёўваў. Цяпер хоча паказаць ведзьмаку? Дык і гэтым не здзівіш.

— Бачыш майго Бураціна? — прагаварыў Пятрусь.

— Бачу, — кажу.

— На галаве ў яго я іголкай пракалоў дзірачку і прывязаў шаўковую нітку. Бачыш?

— Бачу. Вочы не на патыліцы.

— Пад гэтым Бураціна яшчэ адзін ляжыць. Зараз пабачыш фокус. Я яшчэ дома хацеў паказаць табе яго, ды забыўся.

— Хопіць шаптацца, — не выцерпеў вядзьмак. Канешне, мне вельмі хацелася даведацца, які фокус Пятрусь збіраецца паказаць, ды Палын тут як тут.

— Нашапталіся? Усё роўна Казімір Міронавіч у казіны рог сагне. Здавайцеся.

— Дзядзька, не дуры галаву, — не вытрываў я.

— Сагне-э… — скрывіўся Палын.

Цягне жылы. Не чалавек, а ліпучка. Даўся ў знакі.