Але гэта - людзям. А мне з хлопчыкам?

І паўзлі па вільготнай траве і мокрым асфальце, аблеплівалі скаты аўтамабіляў, лаўкі і парэнчы пад’ездаў паўстанцы водных сетак, як бы даказвалі, што маюць права на больш годнае жыццё, і патрабавалі ад людзей рэалізацыі гэтага права.

Я ведаў, што світанак знішчыць іх, але да світанку было яшчэ так далёка! Я бег з хлопчыкам на руках, падскокваў і абыходзіў альгемонаў. Я хаваў сваю трывогу і стараўся супакоіць малога. А паўпразрыстыя, паўметровыя паўсферы, беспанцырныя слімакі, бязногія медузы выпаўзалі з будынкаў у наш бок, акружалі, але і пакідалі нейкае месца для наступнага кроку. Я паўтараў хлопчыку, што трэба выбрацца за горад, а там яны нас не дастануць. Хлопчык перастаў плакаць, нават пагладзіў мяне ручкай па галаве. І толькі час ад часу паўтараў: “Хачу дадому, хачу спаць!” “Добра-добра, маленькі, пацярпі, хутка-хутка!”

.Лёгка сказаць: “выбряттття за горад”. А калі да найбліжэйшай ускраіны пяць кіламетраў, а за ёй - прыгарад, такі ж водаканалізацыйнанасычаны?

Як толькі я замаруджваў хаду, альгемоны пачыналі аблытвадь мае ногі сваёй жэлепадобнай масай, спрабавалі спыніць. Я стараўся абыходзіць месцы буйных і густых кямунікяцый, справядліва мяркуючы, што там іх болей.

.У зялёным масіве загараднага парку альгемонаў амаль не было. Я прысеў на лаўку, зняў куртку, захінуў у яе хлопчыка. Ён, стомлены, паклаў мне на плячо сваю пушысценькую галоўку і задрамаў. Дрымота падкяділа і да мяне. Пах валасоў хлопчыка выклікаў міжвольныя ўспаміны далёкага дзяцінства. Магчыма, гэта быў пах валасоў малодшага брата, якога я рана і недарэчна страціў.

Але было зябка. Энергія цеплыні, якую я атрымаў ад хады, вытхнулася. Напала нейкая дрыготка - спачатку агідна калаціла, пасля нервова штурхала.

Заружавела неба. Сырая трава дымілася туманам - кампрамісам цеплыні і вільгаці.

І тут зноў паказаліся альгемоны: бліскучымі кроплямі ў малацэ туману яны падкрадваліся да нас.

Не, зараз я ўспрыняў гэта спакойна: сонца знішчыць іх. І да гэтага марудныя і непаваротлівыя, яны рабіліся млявымі і хутчэй па інерцыі, чым утрапёна, працягвалі свой паход.

Пачало світаць. Альгемон, які быў амаль каля маёй нагі, сумна зірнуў на мяне і адпоўз пад цень лаўкі. Мятая паўсфера яго цела памутнела і пачала расплывацца.

Промні сонца разбудзілі хлопчыка. “Усё скончана, - сказаў я.
– Яны паміраюць. Хадзем, я завяду цябе да бацькі”.

Я ўзяў яго за руку, і мы пайшлі па сцежцы. Альгемоны, якія раней цяклі адзінай кісельнай масай, цяпер распаўзаліся адзін ад аднаго ў вільготныя і цяністыя месцы. “Мы не баімся смерці і не шукаем паратунку ад яе, - як бы казалі яны.
– Але да яе трэба падрыхтавацца. І кожны павінен зрабіць гэта паасобку’. Некаторыя ўжо дыміліся, пасля расцякаліся на кроплі, якія ператвараліся ў бурбалкі, што лопаліся і пакідалі на траве слізкае празрыстае павуцінне.

Што далей? Вы, напэўна, зразумелі. Падхапіў двухбаковую пнеўманію: не жартачкі - усю ноч пад дажджом бегаў! Бацька хлопчыка, назола такая, падаў на мяне ў суд, але судова- медыцынская экспертыза кваліфікавала мяне як “недзеяздольнага на м о мант здзяй сне ння”.

Урач лічыць, што ў мяне белая гарачка, дэлірыум трэменс. А што мне ваш гексенал, калі я два гады, як піць кінуў! Нават закадзіраваўся для падстрахоўкі. Раней, здаралася, закладваў. Такі ў нас народ - разлічыцца спіртным ім зручней. Тым больш, самі часам не ведаем, за якую работу грошы браць, а якую так рабіць. Вось, бывае, і скатваемся. Хоць, магчыма, гэта посталкагольны сіндром. На выпіўку пост - вось і сіндром. Ну, гэта жартачкі, проста яны нічога не разумеюць.

Урач пераконвае мяне ў тым, што раз ніхто нічога не бачыў, дык і мне здалося. А каму там іх, альгемонаў, бачыць было? Аварыйшчыкам нашым п’яным, бабульцы падслепаватай ды мужыку таму, што бульбу сваю выратявядь спря6явяў, а як сына згубіў, то і ўвогуле звар’яцеў? Добра, што дошку адбіў, сам на прастору вырваўся. Хлопчык, вядома, бачыў і расказаў ім, але хто яго, маленькага, у разлік возьме?

Праўда, магчыма, я і на самай справе бачу і адчуваю не так, як іншыя. Гэтая мая думка даспадобы ўрачу. Напэўна, у яго ёсць нейкія варыянты, каб праз яе мяне абразуміць. Тут мы з ім салідарныя. Не ў тым сэнсе, каб я альгемонаў з галавы выкінуў, а ў значна шырэйшым. А мне даспадобы яго выказванне: “Без такіх, як ты, свет не быў бы разнастайным”.

.А калі не такі, як усе - значыцца, дэфект, адхіленне. І лячыць гэта трэба - наколькі чалавечага розуму хопіць, выкараняць. Ці хоць бы хаваць унутры сябе. Але ж звычайны верабейка свет успрымае ва ультрачырвоным д^іяпазоне - і яго ніхто не лечыць! Дэльфіны і кажаны ультрагукам размаўляюць - не пачуеш, але прыборы паказваюць.

.Можа, і да мяне які-небудзь прыбор трэба падключыць дзеля навуковай мэты? Датчыкі - на скроні, і ўсе ўбачаць на экране тое, што я бачу вачыма?

А з альгемонамі ўсё ж нячэсна чалавек абыходзідца. Навошта хлоркай іх труціць? Можа, лепш селекдыяніравай;ь такую пароду альгемонаў, якая будзе ачышчядь нам ваду?

Бесцырымонны і нахабны чалавек, “цар Прыроды”! Гадуе толькі тое, што яму даспадобы! А знішчае - не вымераеш! Львы ў Англіі вадзіліся - інакш адкуль на гербах? Туры зямлю нашу тапталі - не каўказскія зубрыкі! Дзе амерыканскія бізоны? А як статак сланоў па афрыканскай саванне прабягаў? Зямля дрыжала. Нішчылі, як маглі! На тураў - “княжацкія паляванні”, на сланоў - ліцэнзія: па сотні на ствол. Чырвоную Кнігу прыдумалі сабе на ўдеху! Тры чвэрці - раслінкі, якіх, каб і пагартаў тую кнігу з малюнкамі, не пазнаеш, і якія адкуль толькі возьмудца, як нас не стане.