Складаней было зрабідь з Лонера-партрэта Лонера-чалавека. У падсвядомасці хлопчык жадаў, каб герой атрымаўся не толькі падобным на яго самога, але і пры выпадку змог абараніць. Пяцьдзесят якасцей, але сума не павінна перавышадь дзве тысячы прадэнтаў. Дзвесце навыкаў, з якіх можна адабраць не больш за сто. Хлопчык доўга шукаў ідэальныя прапорцыі інтэлекту і адвагі, здольнасцей кантактавадь з людзьмі і пераносіць катаванні. Доўга выбіраў паміж уменнем накладваць жгут і развязваць марскія вузлы, паміж навыкамі развядзення вогнішча ў сырым лесе і здабычы вады ў пустыні. Рысы характару пяцікласнік абазначыў даволі ўмоўна, калі не сказаць “наўздагад”. Яго кругагляд пакуль даволі прыблізна адрозніваў прамату ад цынізму, сентыментальнасць ад эмацыянальнасці, аптымізм ад самаўпэўненасці.

І калі ўказальны палец націснуў усе патрэбныя “Enter”, Вік Лонер, ваяр-адзіночка, быў беспаваротна створаны. Ён спакойна пазіраў з дысплея на свайго творцу, гатовы выконваць любую з мноства місій, пра якія пакуль не меў уяўлення і сам Мішка.

Місію трэба было выбрадь усляпую камбінацыяй з сямі лічбаў, першая з якіх азначала ўзровень, а астатнія - код-пароль. Хлопчык

вырашыў, што павінен трохі падумадь, і паслаў рэйнджэру каманду “Адп ачын ак”.

Вік Лонер развярнуўся і знік з экрана, а выбар місіі быў перапынены званком у дзверы - вярнулася мама.

За выліты боршч атрымаў усё ж па вушах. Дамашняя Мегрэ заўважыла, што лыжкі ў мыйцы няма. Мішка амаль шчыра раскаяўся ўзамен на абяцанне маці не расказваць пра шкоднідтва бацьку.

ВІК ЛОНЕР

Я не памятаю, адкуль з’явіўся. Вядома, у мяне, як і ва ўсіх, былі бацькі, сябры. Хутчэй за ўсё, я недзе вучыўся і да дыверсійнай школы. І там, у непраглядна-далёкім дзяцінстве, я, напэўна, нярэдка ўвязваўся ў бойкі і гарэзнічаў. Магчыма, у юнацтве я кахаў тую адзіную і непаўторную і прысвячаў ёй вершы, якія спадцішка падсоўваў у кішэню яе паліто ў гардэробе. Так, запіскі былі - я падпісваў іх “Вік Лонер”. Так мяне называюць зараз. Зрэшты, хто называе?
– я адзіночка. Раней у мяне было іншае імя. Я не памятаю, якое.

Напэўна, усё гэта было. Не памятаю. Ды гэта і няважна. Я ваяр. Творца зрабіў усё, каб я стаў непераможным.

Я не бачыў Творцы, яго не дадзена ўбачыць. Калі я гляджу туды, дзе ён знаходзіцца, то не бачу нічога, апроч бясконцасці, адгароджанай непранікальнай заслоняй. Але я ведаю, што ён існуе. Ён бачыць мяне. Ён кіруе маімі дзеяннямі, ён вядзе мяне, ён даў мне прызначэнне. Магчыма, ён стварыў мяне па сваім падабенстве. Ён, бясспрэчна, непараўнальна вышэйш^і, чым я. А я - толькі малая частка яго.

МІСІЯ 1639876 “ПАЎНОЧНАЕ ЗЗЯННЕ”

.Я паўзу і ўдіскаюся ў снег. Ён не прыліпае да камбеза - добра папрацавалі краўцы-шаўцы ці як іх там. Трэба “зняць” вартавога і падкласці ўзрыўчатку пад іх чортаву ядзерную марціру. Мне здаецца, што я некалі поўз па гэтай праклятай снежнай прасторы. Напэўна, мяне заўважылі і забілі. Паколькі я зноў паўзу ў белым маскхаладе, значыць, я пакуль не прайшоў гэты ўзровень. Нельга загінудь раней тэрміну, што вызначыў Бог. Ведадь бы яшчэ той тэрмін.

Мне не шкада марціры, над якой не адзін год працавалі сотні людзей, чыю работу ўскосна-заблытана аплачваў убогі, цярплівы і паслухмяны народ, які нават і не ведае, што існуе база з такой рамантычнай назвай - “Паўночнае ззянне”. І народ не шкада - гэта ворагі.

Пасля доўга будудь верашчадь у газетах, па радыё, тэлевізарах і камп’ютэрах аб бесчалавечнасці нейкай магутнай дзяржавы, але не будудь мець доказаў, што яна мае дачыненне да ўзрыву. А яна і ні пры чым - у мяне няма дзяржавы. Я ваяр-адзіночка, і ў мяне ёсць місія.

Я вытру снегам руку, запэцканую крывёю, што пырсне з соннай артэрыі вартавога. Інакш нельга: калі кроў не ўдарыць струменем - валтузні будзе больш. І больш шанцаў, што мяне заўважадь і місія сарвецца. Я накрыю вартавога маскхалатам, што зараз зверху камбінезона: цёмная пляма ў сектары - сігнал трывогі.

Ён зусім малады, гэты хлопец. Хутчэй за ўсё, галідда толькі ў арміі пачаў. Бадькі атрымаюць неканкрэтнае паведамленне “Загінуў пры выкананні.” - і ўсё жыццё не будудь ведадь: ці раптоўна захварэў, ці быў забіты саслужыўдамі-расперазанцамі, ці парушыў Статут. Цынкавая труна. Ён нічога не парушыў. Ён усё рабіў правільна. Але Статут прадугледжвае гібель зялёных хлопцаў, калі яны становяцца на шляху мацёрых дыверсантаў. Адзінае, што ён павінен быў зрабідь, - стрэліць ці ўзнядь крык перад тым, як загінудь. Я не даў яму такой магчымасці.

Бадькі. Я памятаю, як мяне біў бацька. Ён раптоўна звярэў, рабіўся неўтаймаваным, а праз імгненне, калі я ўжо ляжаў на падлозе, крыва, але з нейкім шчымлівым болем, усміхаўся і роў: “Што распластаўся, вырадак?! Супрадіўляйся і не думай, вінаваты ты ці не! Ніхто не мае права цябе кранудь, нават я! І ніхто не выратуе цябе, не абаронідь, калі ты сам гэтага не зробіш. А ў агрэсара шанцаў заўсёды болей.”

Я перахапіў яго кулак, калі мне мінула шаснаццаць і за плячыма былі чатыры гады школы ўсходніх адзінаборстваў. Я трэснуў яго руку аб вугал шафы. Бацька вымучыў грымасу ўхмылкі і вымавіў: “Цяпер ты сапраўдны ваяр”. Праз два дні ён падарыў мне рэнтгенаўскі здымак, на якім фламастэрам былі абведзены ў кружкі пераломы і трэшчыны. Ён так ніколі і не здолеў разагнудь сваю левую руку.