Я павярнуў на вугле і пайшоў назад па той жа вуліцы. Прыхінуўшыся да ліхтара, мяне чакаў Гарох. Ён засунуў рукі ў кішэні, вусны адтапырвала ўсмешачка.

— Што бы бродзіш усю ноч адзінока? — засмяяўся Гарох. — Што ты дзяўчатам спаць не даеш?

Я агледзеўся па баках.

— Не бойся, — зарагатаў Гарох.

— Я не баюся, — спакойна адказаў я.

— Давай пагаворым, — прапанаваў Гарох. — Хвацка вы тады з гэтымі ракетамі наладзілі. Мы моцна здрэйфілі.

У мяне ў галаве ўвесь час круцілася думка: чаго ён ад мяне хоча? Мы ніколі з ім не сябравалі і, мабыць, не будзем сябраваць. Гарох быў на два гады старэйшы за мяне, вучыўся ў восьмым класе. Канешне, ён і яго хлопцы нам з Сёмкам па-сапраўднаму дапамаглі. Каб не яны, Марат са сваімі сябрукамі гожа б намяў нам бакі. Еле які Гарох чалавек, я так і не ведаў. Мне здавалася, што ў любую хвіліну ён можа зноў стаць нашым ворагам.

— Я з акна цябе заўважыў, - усміхаўся Гарох. — Гляджу, чалавек ходзіць адзін, сумуе, дай, думаю, развесялю яго.

Я маўчаў. Я глядзеў на яго і маўчаў. Ён таксама сцішыўся.

— Валерка, — раптам сказаў ён, — ты бачыў калі-небудзь крыгаход?

— Бачыў, - нехаця адказаў я. — У кіно.

— У кіно я і слана бачыў, - пагардліва фыркнуў Гарох. — А сапраўдны крыгаход, калі крыгі адна на адну лезуць і такі шум і трэс стаіць…

— Не, не бачыў, - сказаў я.

Гарох мяне сёння здзіўляў. Я ніколі не бумаў, што ён можа захоплена пра што-небудзь гаварыць.

— Дык паехалі паглядзім. Заўтра раніцай, — насядаў на мяне Гарох.

— Мне ж у школу, — нерашуча прамармытаў я.

— Адзін дзень і прапусціць можна, — не адставаў Гарох. — Ну? Ну, рашайся.

Я пахітаў галавой.

— Не, не магу. Бывай.

— Не думаў, што ты такі мамчын сынок, — крыкнуў мне наўздагон Гарох.

— Ладна, пагавары, — не абарочваючыся, прабурчаў я.

Уначы мне снілася, як плылі па рацэ крыгі, як яны лезлі адна на адну, і такі шум і трэск раздаваўся, што я прачнуўся. За акном надрываўся бульдозер. Ён разраўноўваў пляцоўку — насупраць нас збіраліся будаваць новы дом.

У класе скакалі сонечныя зайчыкі, і ўсе таварышы глядзелі ў вокны. А на пераменах класы пусцелі — нават зубрылы выбегалі на двор.

Вакол Іры на кожнай перамене збіраліся дзяўчаткі:

— А што далей?

— Яму так доўга пляскалі, закідалі ўсяго кветкамі…

— Гэтага тоўстага, з бакенбардамі? — мімаходзь спытаў я.

– І зусім ён не тоўсты, — пакрыўдзілася Іра. — Адкуль ты гэта ўзяў.

— Ладна, — адмахнуліся ад мяне дзяўчаткі. — Што ён яшчэ праспяваў?

Я скіраваў да Сёмкі.

— А якія ў цябе ўражанні?

— Ты ведаеш, — Сёмка радасна закруціў галавой. Падчас мне здавалася, што ў парыве ўзрушэння ён можа павярнуць галаву на 360 градусаў. — Ты ведаеш, званок, які звініць у нашай школе, зрабілі самі вучні. званок злучаны з гадзіннікам, і як толькі час падыходзіць да пераменкі ці ўрока, раздаецца — дзынь! І ўсё аўтаматычна. Яму ўжо дзесяць гадоў, гэтаму званку, і ён яшчэ ні разу не ламаўся.

— Вельмі цікава, — пазяхнуў я. — І сёння ты туды?

— Ага, — сказаў Сёмка.

Я павярнуўся і пайшоў у клас.

Сёмка дагнаў мяне.

— Можа, і табе запісацца ў гурток?

— Не. Сцяпан Аляксандравіч не пусціць. Ды я і сам не хачу.

Увечары я зноў быў на Гарохавай вуліцы. Прайшоў адзін раз міма ліхтара, другі раз. Гарох не з’яўляўся. Зірнуў на вокны яго кватэры — свецяцца. Можа, Гарох дома?

Тады я ўспомніў, як выклікалі Гароха яго прыяцелі. Я заклаў два пальцы ў рот і свіснуў.

У тую ж хвіліну лахматая галава Гароха паказалася ў акне. Ён нешта жаваў.

Я памахаў яму рукой.

— А, гэта ты! — крыкнуў Гарох. — Зараз спушчуся.

— Я згодны, — сказаў я, калі Гарох падбег да мяне.

— Малайчына, Валерка, — ад радасці заззяў Гарох. — Дай пяць.

Мы паціснулі адно аднаму рукі.

— Цягнік ідзе ў 8.30, - сказаў Гарох. — Не праспіш?

— Не.

— Будзь здаровы. Паесці захапі з сабой. Зразумеў?

— А навошта партфель узяў? — спытаў мяне Гарох на вакзале. — На сёння ўрокі адмяняюцца.

— Проста так, — я памахаў партфелем. — Каб мама не заўважыла, ёй сёння ў другую змену.

— Канспірацыя, — зарагатаў Гарох. — Не дрэйф, крыгаход варты таго, каб школу прапусціць. Адвячоркам вернешся, маці нічога і не даведаецца.

Грошай на білет нам хапіла толькі “туды”.

— Назад “зайцамі” паедзем, — не журыўся Гарох. — Умееш “зайцам” ездзіць?

— Усею, — схлусіў я.

У тралейбусе я катаўся іншым разам бясплатна, а ў цягніках яшчэ не выпадала.

Вагон аказаўся вельмі старэнькі, усё ў ім бразгала і стукала.