Бечык Варлен
Шрифт:
28.12.
Некалькі ручаёў жыцця. П. жыве надзеяй ма кватэру (і яна патрэбна яму) — зносяць іхні дашчанок. Хлапатаў за партызанку Соф’ю Паўлаўну Таргонскую — з дарослым сынам і хворым мужам на агульнай кухні. /(плюс яшчэ чатыры сям’і).
Самае галоўнае: кітайцы адпусцілі экіпаж нашага верталёта, што прабыў у іх ад сакавіка 1974 г.
1976
4.1.
Помню, як у 1950-м мне здавалася, што 50-ты год — незвычайная гістарычная вышыня. Цяпер газеты пішуць, што 3-я чвэрць стагоддзя пражыта намі без войнаў.
Важныя думкі пра артыкул у часопіснай чарзе, потым — працяг з томікам Буніна ў руках, далей — кінафільм «Человек, которого я люблю...».
Пісьмы Г. з іх складанасцю, так шмат нязнойдзенасці, хістанняў ад веры ў сваю сілу да .адчування бездапаможнай бесталеннасці, заблытанасць лёсу ў руска-польска-літоўскім (ні там, ні там).
...Яшчэ ўчора ўсё так выразна адчуваў і лёгка думаў, а сёння ўжо ў галаве закарэласць, нерухомы стаўбун.
Чытанне Жукоўскага — ніякай архаікі. Шчыміць. I шчымленне — неад’емная частка пражытага.
Гукавыя заканамернасці пры аналізе трэба ўлічваць, толькі вельмі тонка, яны — як атмасферны ціск для чалавечага ўспрыняцця.
Зорны час Ч. — фігуруе ўсюды, асабліва ў лімаўскай падачы. 3 узнятай галавой.
Віншаванне ад Алы Сямёнавай, маёй рэдактаркі.
5.1.
Мароз, зімніца. Учора ў сектар прыйшла паэтэса Аўгіння Кавалюк. На яе амаль 10 гадоў назад напісаў я рэцэнзію ў «ЛіМе». Цяпер — знаёмства, з кампліментамі, лёгкая збянтэжанасць. Рыжскі бальзам, цукеркі.
Аднойчы сустрэў Рыгора Саламонавіча: — Што новага, Бечык? — Нічога. — Капусту даюць, дэфіцыт.
8.1.
Учора са Шпакоўскім дуэтам — лекцыю настаўнікам Савецкага раёна.
Прасіў К., каб напісаў рэцэнзію на яго першую кніж-
ку. Было няёмка адмаўляцца, і не было магчымасці напісаць. Але ўзяўся Р.
9.1.
10 год з дня смерці-гібелі Ігара Хадановіча. Тады было холадна.
П-. далі кватэру.
Кожнае лішняе слова — бруд. Я ўвесь у брудзе. Маўчаць.
Жуковский: «Всякая манерность есть, я полагаю, ошибка».
15.1.
Стойкі мароз, можна было б добра свяжэць на гэтым холадзе. Але ж усё не тое: дома... Нікуды не збегчы і ніяк душы не адвесці. Заўсёдны довад: так жывуць усе.
Жукоўскі: «Женитьба есть товарищество для совершенства».
Яго ж юнацкі запіс: «Научиться обращать зависть в соревнование или искреннее и приятное удивление». «Каждый день — доброму делу, мысли или чувству».
Яшчэ з Жукоўскага (пісьмо А. Зонтаг):
«Жизнь моя была вообще так одинакова, так сама на себя похожа и так однообразна, что я еще не покидал молодости, а вот уже надобно сказать решительно «прости» этой молодости и быть стариком, не будучи старым» (20 февраля 1833).
«Для сердца прошедшее вечно».
21.1.
Новыя снягі без марозу. Свежа, толькі патрэбны лыжы і прастор. На карнізе акадэмічнага акна — гурба снегу.
Начны сон — мара аб нейкім шырокім і важным каханні.
Дзіцячая кніжачка Міколы Гіля «На лясной вуліцы» — удача. Толькі ў мове хочацца дзе-нідзе зняць сляды «даросласці».
22.1.
Выказванне алімпійскага чэмпіёна, яхтсмена Машина: калі ён ідзе на яхце, то бачыць вецер.
Так і ў паэзіі — бачыць вецер жыцця. Крытык, які піша пра паэзію, таксама павінен бачыць яе вецер.
Прынята пастанова: выдаць поўны збор твораў Лынькова. Поўны? Хіба гэта сёння магчыма?
29.1.
Анкета «Молодого коммуниста» «Что читать». 1. Быкаў. «Яго батальён»; 2. Куляшоў. «Хамуціус». 3. Барадулін. «Свята пчалы».
Памёр з тыдзень назад Поль Робсан.
«Бурная речка существует, пока течет; смысл человеческой жизни в том, что она проходит».
4.2.
Учора ў Саюзе секцыя крытыкі разам з прозай, паэзіяй, драматургіяй.
М. — аб усім, у сваім ключы.
Клышка: «Практыка рэцэнзаванпя». Рэцэнзія барацьбяны жанр, сумленне літаратуры і г. д. Крытыкаваў рэцэнзіі ў «Беларусі» і асабліва «ЛіМ» (за апошнія 20 гадоў сама горш). Вельмі пашчапаў М. — непрафесійны, безаблічны, бяздумны. Прывёў прыклады і ў «Беларусь, і ў «ЛіМе».
3.3.
У СП — пра творчасць Міхася Тычыны.
У тым, што сёння тут абмяркоўваецца крытычная творчасць М. Т., няма выпадковасці. Гэта не той, стаўшы ўжо звычным выпадак, калі нехта трапляе ў крытыку і залічваецца ў крытыкі толькі таму, што, дзякуючы прыстойным адзнакам і больш актыўнаму, чым у іншых, жаданню трапіць у аспірантуру, становіцца спачатку аспірантам, а затым, зрабіўшы дысертацыю, набывае ўпэўненасць, што мае дастатковыя праявы, каб лічыць літаратурна-мастацкай крытыкай усе свае публікацыі, дзе выкладаюцца так-сяк свае і пазычаныя меркаванні пра літаратуру.