У Агарова ёсць шмат такога, што мае сучасную ці-кавасць; бляск дасканаласці. Дастаеўскі паўтараў яго вершы:

Я в. старой Библии гадал И только жаждал и мечтал,

Чтоб вышли мне по воле рока —

И жизнь, и скорбь, и смерть пророка.

29. VIII.

Учора ў Каралішчавічах, куды ездзіў да Майі Львовіч. Дагнаў Брыль на таксі, так і перабылі з Іванам Антонавічам палову дня. Незаўважна бралася на ўсё лепшую пагоду, і ішла размова, якая, спадзяюся, застанецца ў памяці.

У газетах новая хваля паведамленняў пра Салжаніцына, Сахарава.

Николай Крючков у «ЛР», 10.УШ.73 («Жить на сво­ей улице»): «Помню, еще в тридцатые годы мне расска­зывали, как Михаил Александрович Шолохов получил от очень авторитетного лица пожелание: «Жаль, что ваш Григорий Мелехов так и не пришел окончательно к нам, в Красную Армию». Шолохов подумал-подумал и отве­тил: «Посылал Мелехова в Красную Армию. Не идет».

Расул Гамзатов. «Мой возраст»:

Не все из смертных старятся, поверьте.

Коль человек поэт, то у него

Меж датами рождения и смерти

Нет, кроме молодости, ничего.

30. VIII.

У газетах зноў новая хваля паведамленняў пра Салжаніцына і Сахарава.

Засмыленне сіл успрыняцця.

Письмо членов Академии наук СССР:

«...А. Д. Сахаров фактически стал орудием враждеб­ной пропаганды против Сов. Союза и других социалисти­ческих стран».

31.VIII..

«Известия» — «На судебном процессе в Москве»: «На процессе в Московском городском суде, где слуша­ется дело по обвинению П. И. Якира и В. А. Красина, закончился допрос подсудимых и продолжаются показа­ния свидетелей.

...Выступивший на процессе в качестве свидетеля вид­ный психиатр действ, член Ак. медиц. наук СССР А. В. Снежневский заявил, что за пятьдесят лет работы в сов. здравоохранении он не знает случая, когда бы здоровый человек попал в психиатрическую больницу».

А я знаю.

Вадим Кожевников. «Кому вы служите?»:

«...Сахаров и Солженицын взяли на себя право ука­зывать другим, какой должна быть политическая сис­тема.

За всем этим я вижу истощение научной и творческой силы, геростратовское желание сжечь священное чувст­во Родины, стяжать себе зловонную славу. Иначе — за­чем все это?» А я этого не вижу.

Пімен Панчанка:

Абагачальныя фабрыкі

Патрэбны не толькі рудзе.

Абагачальныя фарбы

Патрэбны мастацкай нудзе.

Самі сябе падправім,

Каб кожны быў свецел і дуж.

Тады заваюем права

На ўзбагачэнне душ.

10.ІX.

Былі ў Кудраўцоў на наваселлі... Быў Анатоль вельмі нейкі свойскі, прыгожы гэтай свойскасцю.

ІЗ.ІХ.

Сальвадор Альендэ, прэзідэнт Чылі, забіты. Уладу забрала хунта. А перад гэтым за дзень-два паказвалі чылійскіх дзяцей, што прыехалі вучыцца ў Маскву.

21.IX.

Бескватэр’ем можна знявечыць.

Жыву жахліва ва ўсіх адносінах. Штосьці істотнае з дня ў дзень растрачваецца, быццам мозг аддзяліўся ад сэрца. Пад ногі бяжыць жыццёвая плынь, аглядаешся па баках, здаецца, усе вяслуюць; нібыта і сам трымаеш вясло, але гэта толькі бачнасць. Наўкол ледзь не ўсе скубуць — хто якія — выгады.

М. Луконин:

Безумная затея нами движет:

Чтоб каждую строку прожить собой

И самому еще при этом выжить.

25.ІX.

Сёння ў газетах паведамленне аб смерці Пабла Нэруды.

Умирал я со всеми, кто умер.

Поэтому я и выжил,

Упорный в летописанье,

В своей нерушимой надежде.

Смертный среди смертных,

Я уверенно предрекаю:

Несмотря ни на что,

несмотря

На представление света —

Человек

бесконечен!

Быў справаздачны сход. Мяне вылучалі на гал. рэдактара, і дырэктар інстытута сказаў: «Трэба каго больш саліднага». Хоць дужа не хацеў я — калі тут быць рэдактарам, але ж нешта кальнула: дажыў да 34-х гадоў, а ўсё несалідны, нават для насценгазеты. ... Паміж прымітыўчыкамі Франсуазы Саган («Немного солн­ца в холодной воде») сентэнцыі мярзотнікаў: «Когда чувствуешь себя умным, предателем себя не чувству­ешь»; «Любовь к людям делает человека благородным, а любовь к деньгам — богатым».

27.ІX.

На пахаванні Пабла Нэруды спявалі «Інтэрнацыянал».

11.Х.

Было (і яшчэ не зусім скончылася) вялікае хараство восені, і яно яшчэ ўчора шапацела мне сухім і свежым барвовым лісцем у прыазёрным парку; у нейкім загусцелым празрыста-блакітным паветры была рядасная самота, міма бегалі (фіззаняткі) чародкі школьнікаў, і гэтае «міма-міма» мела сімвалічную значнасць, душа ўзнімалася ад кнігі пра Блока да верхавінаў дрэў, і хацелася самому пабегчы міма, каб згубіць, згубіцца, растрэсці стому даросласці і кніжнасці ў самых простых і наіўных радасцях «звычайнага» існавання.