Уладзімір Арлоў
Шрифт:
што ў страшнай высачыні
ідзе над жаўтлявымі руінамі
Картагену,
дзеля раўнавагі
трымаючы ў вуснах галінку
дзікае ружы.
Нарач
У вазе на тваім стале,
схаваўшыся ў букеце
леташніх сухацьветаў,
сьпіць жнівеньская сьпёка,
якой сьніцца
кранутая лёгкім загарам,
стамлёная сонцам і любоўю
цеплакроўная рыбіна,
што лена варушыць
ружовымі плаўнікамі
ў смарагдавай сьвежасьці
падводнага лесу,
які ўзгадаецца раптам
на вышыні 35 000 футаў
над пашытай
з брунатных і зялёных лапікаў
вясковай коўдраю
Шатляндыі.
Люндуш белы, кір папяловы
Учора ўвечары
я адклаў
прапахлы восеньню
і салодкім жаночым потам
рукапіс аповесьці
і нечакана ўзяўся выпісваць
зь сярэднявечных хронік
назвы тканінаў,
якія падараваў бы табе
на сукенкі,
гарсэты й спадніцы
ў часы Берасьцейскай вуніі.
На дзень анёла
ты атрымала б
цяжкі куфар
заморскіх сувояў,
і ўсё дзеля таго, каб,
распаліўшы камін
і адаслаўшы пахолкаў спаць,
блытаючыся ў мудрагельлі
гузікаў і завязак,
шукаць у імбірным прыцемку
спачывальні
тваё маціцовае цела,
якое — удваіх з душою —
чакае мяне
праз чатыры стагодзьдзі,
пасьля палітычнага мітынгу
і вулічных боек зь міліцыяй,
у прадзьмутым ветрам пакоі,
сагрэтым толькі камінам
з імбірнай спачывальні,
чыя замочная шчыліна
сталася працягам вока
маладога слугі —
пакуль я адлічваю
флярыны й талеры за
фаляндыш брунатны,
мухаяр гвазьдзіковы і
адамашак кармазінавы.
Мне яшчэ хопіць на
люндуш белы,
кір папяловы,
аксаміт узорны,
і застанецца пара манэтаў
на зялёную тафту і
згубленую ў дрогкім рыдване
срэбную завушніцу,
безь якой зусім зьмерзла
чуйная ракавінка
дасканалага вуха,
што замест голасу хваляў
ловіць мае крокі
на паплямленым крывёю
менскім бруку.
Варажба на чаінках 27 ліпеня
Завару
ў парцалянавым кубку
з «Пагоняй»
гарбату,
паваражу на чаінках:
ці доўга мне
жыць у доме,
населеным чужымі людзьмі
і задуменнымі прусакамі,
сярод якіх у мяне
завялася апошнім часам
парачка цікавых суразмоўцаў,
ці доўга мне
жыць на вуліцы,
дзе каты ў гэтым сакавіку
ўжо не ўспаміналі
маёй рыскі Басоты,
ці доўга мне
жыць у горадзе,