які выдае ў ім сухотніка,

седзячы на сонечнай тэрасе

зь відам на Альпы або Пірэнэі

за сталом з клепсыдрай і астралябіяй,

як на аўтапартрэце Скарыны,

перагорне апошнюю старонку маёй кнігі,

адолее пакутлівы прыступ кашлю,

адкінецца ў мулкім крэсьле,

паглядзіць на гадзіньнік на ўсходняй вежы,

скажа падарожніку:

ён не павінен напісаць гэтае кнігі,

і

пераверне гарачай рукою клепсыдру.

Я буду ехаць у тралейбусе

зь відам на Серабранку,

чытаючы ўчарашнюю газэту.

Падарожнік гнацьме каня

па горных дарогах.

Раніца 29 сакавіка 1994 году

Гарбата з малаком

пасьля ўчарашняга пітва,

якое, кажуць, ганараваў

яго зямляк Робэрт Бэрнз

(ягоныя вершы, прызнайся,

падабаюцца табе меней

за яго ўлюбёны напой),

здаецца слабаватаю.

«The Guardian» паведамляе:

учора ў Парыжы памёр Эжэн Ёнэска,

кароль абсурду,

які

разам з двухгадовай ахвяраю

тамтэйшых пэдафілаў

рахмана глядзіць на цябе з газэтнае паласы,

зьняты на асноведзі сьцяны

з партрэтам насарога ў натуральны памер.

З кухоннай форткі

бліскае бурштынавым вокам

садовая вавёрка,

што сьцягнула з стала

востры кавалачак

белага шакаляду з арэхамі.

Такія вавёркі ўжо ня ўмеюць

скакаць з дрэва на дрэва —

перабягаюць ад яблыні да яблыні

па прысоленай градам селязінавай траве,

падобныя да пацяжэлых цыркавых гімнастак

у адстаўцы,

якіх калісьці любілі капітаны й маёры

паветраных сілаў Яе Вялікасьці.

Ты раптам успамінаеш,

колькі табе споўнілася летась.

Доўгае разьвітаньне

Усё жыцьцё — разьвітаньне з табой,

што пачалося

яшчэ да маіх нарадзінаў

на полацкім Верхнім замку,

доўжылася ў лёхах

сабору сьвятога Стэфана,

дзе чалавечы чэрап

быў самай ардынарнаю знаходкай,

у першым мужчынскім досьведзе,

набытым з палахлівай аднагодкаю

ў вясковай лазьні,

у самалёце,

які ня мог выпусьціць шасі,

і мне здалося, што

нехта адмераў мне

ўсяго дваццаць адзін год...

I ты, незнаёмая,

ужо разьвітвалася са мной

у дзіцячых гульнях,

у чужых абдымках,

у начных таксоўках,

пакуль два разьвітаньні

не перасекліся у тым імгненьні,

калі перад нашымі тварамі

любілася на галінцы крушыны

пара лясных пэрлямутравак

і дрыяды

зь сінімі ад чарніцаў вуснамі

заціхлі ў падлеску,

не адводзячы бессаромных вачэй,

а пылок з матыльковых крылцаў

аказаўся салодкі на смак,

і вада ў нашым возеры

назаўсёды засталася сьвежаю

ад твайго

навекі маладога цела,