а душа —

інтуіцыі.

Я адкажу

недаверлівым сьмехам

і віном

у пераблытаныя келіхі

(мне дастанецца глыток

з малінавым прысмакам

памады):

няўжо няма таямніцы

ў гэтай вібрацыі паветра

вакол постаці,

падобнай да полымя сьвечкі?..

Але ўжо нараджаецца

новы прыліў, і

зьвечарэлыя вокны

сплываюць па сьценах

у зялёнае прадоньне,

куды праз хвіліну абрынуцца

самі сьцены,

і нашыя целы загавораць

на мове вечнасьці,

а душы будуць

з зайздрасьцю прыслухоўвацца

да іх,

дрэйфуючы

ў пенлівай субстанцыі жыцьця

насустрач ночы.

Я рыфмую

Рыфмую

свае вызваленыя

зь вязьніцы канонаў

радкі

з трывожным крыкам сойкі,

з залатой лотацьцю

і кветкаю эстэрдэліі,

з Калядамі і Купальлем,

з тваёй вядзьмарскай душою

і тваім геніяльным целам,

з аварыйнай сытуацыяй

на міжнародным авіярэйсе

і пагрозаю

нацыянальнае катастрофы,

зь Беларусьсю

і штатам Пэнсыльванія...

Рыфмую з усім,

што ўдаецца адваяваць

у гэтай сусьветнай звалкі

рыфмаў,

набліжаючы дзень,

калі з маімі радкамі

назаўсёды зарыфмуецца

цішыня.

Нявеста паўстанцкага камісара

...а ўвечары,

пагасіўшы кандэлябры,

ён будзе любіць яе

да дзьмухаўцовай бязважкасьці...

У іх народзяцца

дзьве белагаловыя дзяўчынкі,

і яго ўзнагародзяць

ордэнам сьвятога Станіслава...

Яна ратавала яго,

параненага расейскаю куляй,

і, шчыплючы корпію,

атручвала сваю кроў

нянавісьцю

да нейкага Каліноўскага

зь яго газэткай,

друкаванай для тых самых

мужыкоў,

што выдавалі інсургентаў,

атрымліваючы

па пяць царскіх рублёў

за жывога

і па тры — за мёртвага.

Аднойчы ўраньні

ён папрасіў

суніцаў зь вяршкамі

і памёр,

вінавата адвёўшы позірк.

На таемным пахаваньні

яна назаўсёды пракляла

гэтую зямлю,

непатрэбны ёй

вецер свабоды

і яе мову,

якая пахне

арыштамі і кроўю.

Абдымаючы іншых,

яна ўсё жыцьцё ўспамінала

ягоную радзімку

ў патайным месцы

і малілася,

каб Бог пакараў тых,

хто,

страляючы ў маскалёў,

зьбіваў яблыкі

яе залатых мрояў.

Ягоныя біёграфы напішуць:

да апошняга ўдару сэрца

яна заставалася

палымянаю патрыёткай.

25 сакавіка