— Ты помніш, Бузя, калі мы тут былі?

Я нагадваю ёй, калі мы тут былі. Даўно-даўно. Шмат гадоў таму былі мы тут. Мы ішлі сюды ўдваіх ірваць зелень на швуэс, калі яна памятае. Тады мы таксама ішлі гэтай самаю дарогаю, міма гэтых самых млыноў, цераз гэтую самую рэчку, цераз гэты самы масток.

— Толькі гулялі мы тады інакш, Бузя. Тады мы бегма беглі, як маладыя алені, скакалі, як стэпавыя лані на гарах бальзамічных. А цяпер?

— А цяпер? — прамаўляе Бузя і нахіляецца, каб нарваць красак.

— Цяпер мы ідзём паважна, як пасуе такім сталым людзям, як мы… Ты помніш, Бузя, калі мы тут былі апошні раз?

— Гэта было напярэдадні швуэс, — адказвае Бузя і дорыць мне букецік духмяных красак, якія сарвала.

— Гэта мне, Бузя?

— Табе, Шымек, — кажа мне Бузя і глядзіць на мяне сваімі прыгожымі блакітнымі вачыма з «Песні песняў». І пагляд гэты пранікае мне проста ў самае сэрца.

Мы ўжо далёка за горадам. Мы ўжо на мастку. Там я падаю ёй руку (упершыню за ўвесь той час, што я дома).

Мы ідзём разам, трымаючыся за рукі, праз масток. Дошкі хістаюцца, вада бяжыць пад нашымі нагамі, перакочваецца і падае ўніз з лёгкім плёскатам і шумам, такім ціхім, што мне нават чуваць «цік-так» Бузінага сэрца, якое так блізка, так блізка ад мяне (упершыню за той час, што я дома).

Мне здаецца, што Бузя нахіляецца да мяне ўсё бліжэй і бліжэй. Я адчуваю знаёмы пах яе прыгожых валасоў, высакародную гладкасць яе далікатнай рукі, цеплыню яе цела. І здаецца мне, што яна прамаўляе словы на мове «Песні песняў»: «Ані лэдодзі — я належу каханаму майму; вэдодзі лі — а каханы належыць мне…» А сонца, і неба, і поле, і рэчка, і лес набываюць новыя колеры, новае хараство ў маіх вачах. Які жаль, які жаль, што масток такі кароткі. Хвіліна — і мы ўжо на тым баку, на лявадзе. Хвіліна — і Бузіна высакародна гладкая, далікатная рука выслізгвае з маёй рукі. І сонца, і неба, і поле, і рэчка, і лес пазбываюцца ранейшых колераў і ранейшага хараства ў маіх вачах.

— Дзіўная рэч, — кажа мне Бузя, і яе прыгожыя, блакітный вочы з «Песні песняў» у гэтую хвіліну глыбокія, як неба, і задумлівыя, як ноч, — дзіўная рэч: кожны раз, калі я іду альбо еду цераз раку, якая б гэта рака ні была, я абавязкова бачу свайго тату, і кожны раз…

Я перабіваю яе:

— Ты гаворыш глупства, Бузя.

Бузя на хвілю задумваецца, потым кажа мне:

— Глупства? Ха-ха-ха, твая праўда. Я кажу глупства. Бо я дурненькая. Я дурненькая дзяўчынка. Проста дурнічка, ці ж не так? Скажы праўду, Шымек. Ты павінен сказаць мне праўду. Ха-ха-ха!

Бузя смяецца, закідвае галаву і паказвае свае жамчужныя зубкі. У ззянні сонца ззяе яе твар. І ўсе фарбы поля адбіваюцца ў яе ў вачах, у яе прыгожых блакітных вачах з «Песні песняў».

Дарэмна! Я не магу пераканаць яе, што яна не такая ўжо дурнічка, што яна ўвогуле не дурнічка. Яна ведае, кажа яна мне, яна ведае, што бываюць дурнейшыя за яе. Яна ведае. Але супраць мяне яна дурнічка. Уявіце сабе — яна верыць у сны!

— Ці ж не праўда, Шымек, ты — не верыш? А я веру. Вось толькі ўчора да мяне ў сне з'явіўся тата, прыйшоў з таго свету. Прыбраны і вясёлы, жывы, з кійком у руцэ. І гаворыць са мною гэтак прыязна, гэтак ласкава, і круціць у пальцах кіёк: «Я прыйшоў, дачушка, на тваё вяселле…» Ну, што ты скажаш на гэта, Шымек?..

— Бузя, не трэба верыць у сны. Сны — гэта лухта лухтою.

— Лухта лухтою, кажаш?

Бузя на момант спыняецца, задумваецца. Потым зрываецца з месца і бяжыць па шматколерным полі. Адбягае і спыняецца.

Як кветка, як маляўнічая кветка выглядае Бузя на гэтым шматколерным полі, што рассцілаецца вакол нас без канца і краю. Яно жаўцее жоўценькімі рамонкамі, яно чырванее чырвоненькімі гваздзічкамі. Блакітная ярмолка неба над Бузінай галавою. Сярэбраная рэчка каля яе ног. З усіх бакоў струменяцца духмяныя, хмельныя водары. Я зачараваны. Я захмялелы.

Бузя таксама стаіць як зачараваная сярод шматколернага поля і глядзіць на мяне задуменна-задуменна, як лес.

Пра што думае зараз Бузя? Што гавораць яе вочы, яе прыгожыя блакітныя вочы з «Песні песняў»?

«Ані хавацэлес гашоройн — я лілея Саронская. Шойшанос гоамокім — ружа далін…»

Вось што кажуць мне яе вочы. І здаецца мне, што ніколі-ніколі яшчэ не была Бузя такою — сапраўднаю Суламіт з «Песні песняў», — як у гэтую хвіліну.

Нібы кветка выглядае Бузя, лілея Саронская. Нібы ружа ў квецені выглядае Бузя, ружа далін, у гэтым шырокім шматколерйым полі, што рассцілаецца вакол нас без канца і краю. Яно жаўцее жоўценькімі рамонкамі. Яно чырванее чырвоненькімі гваздзічкамі. Блакітная ярмолка нябёсаў над Бузінай галавою. Срэбная рэчка ля яе ног. З усіх бакоў струменяцца духмяныя, хмельныя водары. Я зачараваны. Я захмялелы.

Бузя пайшла. Я за ёю. Лёгка і хутка крочыць Бузя. Лёгка, як серна, як лань з ланяў, імкне яна праз шматколернае поле, што распасцерлася без канца і краю. У ззянні сонца ззяе яе твар, і ўсе колеры поля адбіваюцца ў яе ў вачах, у яе прыгожых блакітных задумлівых вачах з «Песні песняў».

Ніколі, ніколі яшчэ не была Бузя такою — сапраўднаю Суламіт з «Песні песняў», — як у гэты дзень.

— Ты пазнаеш, Бузя, гэтае поле?

— Калісьці яно належала табе…

— А пагорак?

— Твой пагорак. Калісьці тут усё было тваё. Усё дарэшты… — кажа мне Бузя з лёгкаю ўсмешкаю на прыгожых вуснах. Толькі ж мне здаецца, што яна смяецца з мяне, як яна смяялася з мяне калісьці, шмат гадоў таму.