Што зварыць

Некалi мама мая пыталася ў Iлонкi:

– Што зварыць, што хутчэй, цi булён з клёцкамi?

Унучка адказала бабулi:

– Булён, бо ён даўжэй варыцца.

Абы ня есьцi.

Iдылiя

Прыйшлi жонкi адведаць сваiх мужыкоў партызанаў блiзка да перадавой. Адзiн выпiў, закусiў усiм хатнiм дый заснуў. Хропат аж сьцены гайдае, а жонка над iм сядзiць расчуленая. Спатканьне цёплае.

Другая жонка кажа свайму:

– Iванька, ты б дамоў прыехаў, курка б яечка зьнясла, ты б зьеў.

Лiрыка крутая, як цяпер кажуць. Круцей за яйка, зваранае ўкрутую.

Дома

На вушацкiм з дазволу сказаць базарчыку бабка прадае цыбулю, кроп. Прапануе нейкаму местачкоўцу са служылых. Той адмаўляецца:

– Шчаўя няма каму варыць, жонка ня дома.

– Ат, знойдзiцца. На адной сьвет клiнам ня сышоўся.

Суседка па гандляваньню пытаецца:

– А ў цябе, бабка, дзед ёсь?

– Мой ужо трыццаць гадоў як дома.

Клопат жыцьця й фiласофiя быцьця - ўсё разам, упоплечкi, як гэтыя старыя.

Хвантазiя

Фiгурнае катаньне глядзяць па тэлевiзару мама, суседкi, сусед Трахiм, Арынiн сын Васiль. Арына, мамiна сяброўка, дрэмле, але праз сон дае нейкiя каментары. Трахiм дрэмле, а пасьля:

– Васька, тваю маць, дык гэта ж хвантазiя! Ты ж так паспрабуй бяз канькоў зробiць. А то з канькамi й так.

У слове хвантазiя - i хватаньне, i хвась, i захопленасьць. Дадушы, ня хвунт разынак.

Як музыка

Распавядае адна пра пьянага мужыка:

– Як даў у палiчку, усе шкляначкi ў цурачкi, усе кубкi ў цуры.

Як музыка гучыць расповяд. А на справе гучала ня так ласкава. Слова ўсё можа й агрубiць, i абласкавiць.

Па-мацi

У Вушачы местачкоўка даганяе нейкага дзядзьку й гукае ўголас:

– Васiлевiч! Васiлевiч!..

Той iдзе i ня чуе. Махнула рукой:

– Ат, стуiбень!

Прыстоiла.

Зазвычай па-бацьку клiчуць хоць маленькiх, ды "карчоў" (так у нас завуць начальнiкаў) i яшчэ магазiншчыцаў, крамнiцаў, у мястэчку асаблiва.

Можа, каб адразу пачала клiкаць па-мацi, пачуў бы...

Наперасьцiгi

Кума куме раiць:

– Кумка мая, пасядзiм, пагаворым аб людцах, а людцы аб нас даўно гавораць.

Зразумелы клопат: ня адстаць, перагнаць, пайсьцi, як вушацкiя кажуць, наперасьцiгi.

Ацанiла

Марушка слухае па радыё выступленьне дэпутата, заўважае:

– Во, язык, мусiць, на кавадлi адкавалi - цэлы вечар лапочаць.

Як таму ваўку з казкi пра казу й казьлянятак.

Прыбабунькi

(кнiга "Здубавецьця")

Гэтае ўшацкае слова, у якiм гучыць i байка, i бабуля, i булькат каменьчыка, кiнутага ў крутавiр усьмешкi i прасьмiшкi, аб'ядноўвае такiя навуковыя паняцьцi, як прыказкi, прымаўкi, каламбуры альбо досьцiпы, са мною змалку хадзiла, бо прыбабунькi ў мамы маёй былi на кожным кроку, на першым прыскоку.

З матчынай хаты яны пайшлi са мной, каб грэць, бадзёрыць, надзеiць мяне ў халоднай дарозе жыцьця.

Пад'ялдычкi

На Андрэеве медзьвядзя забiлi,

Прадалi, грошы ўзялi,

Шапку купiлi.

Бай мерыў на нагу,

Пацубай на руку,

А насяру табе на галаву.

– Ну.

– Х.. гну, дуга будзiць.

– Куды?

– У сраку па жалуды.

– Натрасу й табе прынясу.

– Пакажы.

– У казы пад хвастом паглядзi.

– Хлеба.

– Падскоч пад неба.

– Скарэй!

– Калi скарэў, дык памыйся.

– Крыж на крыжы.

– Калi знаеш, нi кажы.

– Клубок.

– Скульля табе ў бок!

– Што казе будзiць,

– Як год прыбудзiць?

– Другi пойдзiць.

– Хлеб соль!

– Ядзiм ды свой.

– Добры вечар!

– Добра лечыў, ды памёр.

– Спакойнай ночы!

– Бачыць шпаковы вочы ды глядзець на палок, каб цябе чорт павалок.

– Па што, воўча?

– Па апошняе.

– Адкуль?

– З-пад кур, петухоў сын.

– Калi?

– Ня калi, а жывых пушчай!

– Гразь, гразь, чаму ты ня гарыш?

– Я б гарэла, каб ня была карэла.

I хвор Кузьма,

I нядуж Кузьма,

Прывяжыце Кузьме

Галаву к п..дзе!

– Цi ведаеш, як дзяўчына апяклася?

– Як?

– За гарачы х.. узялася.

– Цi даць табе тры паясы?

– Якiя паясы?

– Я насяру, а ты паясi.

– Чый бацька ўсраўся?

– Твой.

– А твой зьеў!

– Што на сьняданьне?

– Булён