— Насіўся што шалёны. Герой! Бегае і крычыць: «Сёння нікога не баюся». Нават на парту ўскочыў. Ледзь я яго злавіў.

Пеця, уздыхнуўшы, падышоў да Андрэя.

— Ты бегаў па партах?

А Андрэй нават вокам не маргнуў.

— Бегаў. А што вы мне зробіце?

— За вуха яго накруці,— не сцярпеў я, падказаў Пецю.

— А я мамцы скажу, — хуценька прамовіў Андрэй. «Гэты скажа. Абавязкова скажа, — падумаў я.—

Прывык, што мамка заступаецца. А не шкодзіла б вушы накруціць».

Пеця адышоўся ад Андрэя, паглядзеў на яго з ліслівай усмешкай.

— Андрэй, ты болей не будзеш бегаць?

— Буду.

Каб я не быў у кабінеце дырэктара, то, напэўна, надаваў бы Андрэю кухталёў. Ведаў бы, як са старэйшымі спрачацца.

— Ігар, — сказаў Пеця, — намалюй гэтага бегуна ў газеце. Такога, такога… Ну, сам ведаеш. Каб смяяліся.

— У нас, як у «Пінскай шляхце», выходзіць, — прагаварыў Ігар.

П'есу Вікенція Дуніна-Марцінкевіча «Пінская шляхта» старшакласнікі нядаўна на школьнай сцэне паказвалі. Цікавая п'еса, смешная. Але чаму цяпер Ігар успомніў пра яе?

Пеця здзіўлена паглядзеў на Ігара.

— Ігар, я цябе не разумею.

— А што тут разумець. Як царскі чыноўнік шляхту караў? Усіх у парадак, агулам: «…сведкі, каторыя бачылі драку, а не баранілі,— па 9-ці рублёў, а ўсе прочыя, што не бачылі дракі, за тое, што не бачылі — па тры рублі». Так і ў нас. Гэты герой па партах носіцца, а ты і мяне караеш.

— Хіба я цябе пакараў?

— А хіба не? — усклікнуў Ігар. — Цэлы вечар прыйдзецца яго маляваць. Я лепей кніжку пачытаў бы.

— Пеця, давай я сам яго намалюю, — напрасіўся я. Вельмі мне захацелася зрабіць штосьці добрае. Каторы дзень толькі кепскае раблю. Хіба можна так?

— Намалюй, Максім. Калі ласка, намалюй, — узрадаваўся Пеця.

— Я мамцы скажу, — прамовіў Андрэй.

— Ідзі, ідзі ў клас, — падштурхнуў Пеця Андрэя. Андрэй выйшаў за дзверы, а Ігар чамусьці застаўся ў кабінеце. Не хацелася мне, каб ён тут заставаўся. Што, калі запытае ў Пеці, як той мяне пакараў.

— І ты ідзі,— падштурхнуў я Ігара. — Нам з Пецем трэба яшчэ пагаварыць.

А Ігар упёрся, не выходзіць.

— Ідзі, ідзі,— папіхаю яго.

— Не піхайся, — узлаваўся Ігар. — Я хацеў сказаць Пецю, што фотаапарат прынёс. На суботніку здымкі зраблю, у раённую газету іх пашлём.

— Добра, добра, — сказаў Пеця. — Ідзі.

Ігар паціснуў плячыма і выйшаў з кабінета, нечым незадаволены.

— Спакою не даюць, — паспачуваў я Пецю. Ен паглядзеў на мяне.

— А ты чаго прыйшоў?

Не ведаю, што я выдумляў бы, але Пеця раптам усклікнуў:

— Ах, зусім забыўся!..

І выскачыў з кабінета. Я толькі развёў рукамі.

«Трэба ў клас ісці,— думаю. — Скажу, што Пеця мне вымову аб'явіў. Пацешу публіку». Ды на стале зазваніў тэлефон. Рэзка, патрабавальна.

Я спыніўся. Можа, падняць трубку? Не. Аб чым стану гаварыць? Відаць, нейкі вялікі начальнік звоніць. Цікава: ведае ён ці не ведае, што сёння ў нас дзень самакіравання? Мабыць, ведае. Начальнікам усё вядома. Раскрычыцца потым. Маўляў, дазваніцца не магу, нікога ў школе няма. Што ж рабіць?

Мусіць, трэба ўсё-такі падымаць трубку. Скажу, што дырэктар слухае. Хіба здагадаецца начальнік, хто з ім гаворыць?

Я падняў трубку.

— Алё, школа слухае.

Не паварочваецца язык сказаць «дырэктар слухае». А з трубкі даносіцца:

— Гэта дырэктар?

Я набраўся смеласці.

— Але, дырэктар. Толькі не Мікалай Аляксандравіч, а Пеця Швайдзюк. У нас сёння дзень самакіравання. Вы ведаеце?

— Ведаю, — адказвае трубка. — Колькі саджанцаў вам трэба?

«Старшыня калгаса звоніць, — здагадаўся я. — Нарэшце знайшоў яго тата».

Я ўздыхнуў вальней. Уладзімір Паўлавіч — старшыня калгаса — можна сказаць, свой чалавек. Ен і ў нашай школе часта бывае. Вось як у мяне выйшла. З самім старшынёй калгаса па тэлефоне гавару. Будзе чым пахваліцца.

— Уладзімір Паўлавіч, гэта вы?

— Не, — грыміць з трубкі,— я Пётра Канстанцінавіч.

Вось дзіва. Пётра Канстанцінавіч… Не ведаю такога.

— Пётра Канстанцінавіч я! Мой сын да вас у школу ходзіць. Мне ад вучнёўскага камітэта пісьмо прыслалі.

Я так і сеў у крэсла. І быццам прыліп да яго. Ні ўстаць, ні паварухнуцца.

Пётра Канстанцінавіч… Гэта ж мой тата. Як я адразу не здагадаўся? Голасу роднага бацькі не пазнаў…

— Дык колькі саджанцаў вам трэба?