Аб’ект гэтага ІМ (як скарочана запісана ў санаторнай кніжцы, выдадзенай адразу ж тут) выбраны правільна. Ён цяпер найбольш небясьпечны праціўнік. А як біць? Балюча біць: удар трэба наносіць, як вучыць ваенная тактыка, па мажлівасьці сьмяртэльны, альбо такі, каб вывеў праціўніка са строю.

Дурні! Надта позна разгледзелі “аб’ект”. Хіба не маглі яго ацаніць яшчэ ў 1962 годзе, калі гэты “аб’ект” адкінуў ледзь ня з першай рэдагуемай ім кнігі аж 50 цэнзарскіх умяшаньняў! Ды яшчэ ў дадатак назваў гэтую ўстанову Трэцім упраўленьнем. Што ж, правялі гучны сход у матузаўскім выдавецтве, аднак, галоўнае сьпісалі на нявопытнасьць. Намесьнік начальніка Галоўліту Захарава прызнала, што яшчэ гісторыя беларускай (думаю, што і ўсёй савецкай) цэнзуры ня ведала такога нахабна наіўнага рэдактара. Вельмі зручны быў момант “распазнаць” яго і тады, калі ён, насуперак “дзяржаўнай” думцы Камітэту па друку арганізаваў выданьне 30-томнага збору “Беларускай народнай творчасьці”, а пасьля, праз некалькі гадоў рашуча адбіў гэтае эпахальнае для беларускай культуры выданьне ад партыйнага функцыянера Паўлава. Дазволілі “пагуляць” яму і ў энцыклапедыі. Тут “даручылі” вернаму Броўку выхоўваць у належным духу, ня выхаваў.

І нарэшце – выдавецтва. Тут гэтага свавольніка дагнала-такі даўно заслужаная ім узнагарода. О, як ён ганарыцца Ёю, гэтай узнагародаю! Гэта ж найвышэйшы ордэн Беларусі! Мы ўсе ордэны ведаем. Найвышэйшы мае тры ступені: Першая ступень будзе прысуджана тым, хто загінуў за Рэспубліку. Другая – за рубцы на сэрцы, за турмы і ссылкі строгага рэжыму. Трэцяя – за сур’ёзныя ганеньні.

Прыйдзе час, і, можа, Бог дасьць, буду і я гатоў узыйсьці на найвышэйшую прыступку. Я з радасьцю падымуся туды, калі ўжо зраблю ўсё для Радзімы. А цяпер пакуль яшчэ вельмі багата магу і буду рабіць. Але малю Бога, каб як найменш падымалася нас на гэтую апошнюю прыступку. Хопіць і тых вялізных ахвяраў, што мы панесьлі…

5 мая 1985 г. Каб не прыгадалі па радыё, дык і ня ведаў бы, што сёньня “дзень савецкага друку”. Гэты дзень – мой спадарожнік. Часам прыходзіць ён, недзе захапіўшы і мяне ў сваю “арбіту” (прысутнасьць на “ўрачыстым” вечары з мастацкай часткаю і інш.), часта я зусім забываю пра яго, часта нагадваюць сябры, знаёмыя сваімі віншаваньнямі мяне з гэтым “сьвятам”(!). Але ж адгэтуль, пачынаючы з сёлетняга дня друку, ён для мяне будзе ўжо нечым значным. Сёлета дасягнута поўня ў сэнсе яго зьместу: я, працаўнік друку, дагэтуль ведаў толькі свае “правы” і “абавязкі”, добра адчуваў (на сваёй скуры) “свабоду друку” ў СССР, яго “дэмакратызм” і г. д. А цяпер – ого! Цяпер я і сэрцам адчуў сапраўдны сэнс гэтага “сьвята”, усяго, што за ім стаіць. Цяпер буду штогод нейкім чынам адзначаць гэтае “і маё” сьвята…

Чую па радыё, што ў 11 гадзінаў будуць перадаваць матэрыял загадчыка сектару газетаў і часопісаў (гэтак цяпер называецца сектар друку) аддзелу прапаганды і агітацыі ЦК КПБ Міколы Зяньковіча. А можа сам будзе выступаць? Ведаю загадзя пра што скажа. Трэба добра запамятаць гэтую злавесную постаць у нашым беларускім друку! Пасьля Паўлава (толькі што перадалі, што за сваю “Імперскую паранойю” атрымаў прэмію СЖ СССР) гэта другі па шаленстве і лютасьці жандарм у нашым друку. Ён жа, разам з Паўлавым, зьяўляецца суаўтарам майго інфаркту...

Хопіць пра гэта. Сёньня з выпадку нядзелі культмасавік арганізоўвае экскурсію ў Івянец – “на радзіму Ф. Э. Дзяржынскага”, як ён абвясьціў. Туды кіламетраў 30. Я вырашыў паехаць. Ужо столькі часу ня рухаўся. Да таго ж я ніколі ня быў у Івянцы. А гэта ж цікавы населены пункт рэспублікі ня толькі, як радзіма оберката Дзяржынскага. Іду прымаць лекі, сьнедаць і… на “Ікарус”.

6 мая 1985 г. Экскурсіяй задаволены. Зрабіў цікавае адкрыцьцё. Музей існуе ў Івянцы з верасьня 1957, калі адзначалася 80-годдзе заснавальніка небывалага ў сьвеце чэкісцкага рэжыму. Ад Івянца да роднай сядзібы Дзяржынскага 15 кіламетраў. Трэба б было, вядома, там, у Дзяржынаве адкрываць музей, але ж яно было дашчэнту спаленае фашыстамі ў 1943 годзе(?). Давялося шукаць адпаведнае памяшканьне ў Івянцы, які тады быў, здаецца, раённым цэнтрам. Значыцца, персьпектыўным, значыцца, натоўп да “жалезнага Фелікса” будзе пастаянны. І знайшлі сапраўды адпаведны будынак – вялікі, двухпавярховы, мураваны, прыгожы. Крыху падправілі і ён стаў нагадваць (перш за ўсё сваёй вежай) цытадэль, за сьценамі якой можа ціха і сакрэтна рабіцца тое, што патрэбна гаспадару.

Я пацікавіўся былымі гаспадарамі гэтага збудаваньня. Паводле дзівоснага зьбегу абставінаў дом належаў да 1939 году аднаму жыхару мястэчка (шкада, што ня ведаю пакуль яго імя і прозьвішча), мясьніку па роду сваіх штодзённых заняткаў. Дом быў ня толькі жыльлём сям’і мясьніка, але ж і “фабрыкай”. Сюды заводзілі жывёліну, забівалі, секлі на адпаведныя кавалкі і накіроўвалі што ў падвалы, што ў склеп (магазін).

Я быў шакіраваны гэтым адкрыцьцём: музей Дзяржынскага ў былым доме мясьніка! Нават зьдзіўляюся цяпер, як я здолеў пасьля такой моцнай асацыяцыі задаць экскурсаводу яшчэ адно “нявіннае” і наіўнае пытаньне:

– А гэты мясьнік так і “раскашаваў” у гэтым доме аж да 1957 году?

– Ну што вы, хто б дазволіў такое? – чую ў адказ тое, што і сам ведаю. Але ж мая цікаўнасьць была па-каралеўску ўзнагароджаная працягам адказу. З прыходам у 1939 годзе савецкай улады ў гэтым доме разьмяшчаўся раённы камітэт дзяржаўнай бясьпекі, тады, здаецца, ён ня так называўся.

Я ледзь не самлеў ад такога адкрыцьця. На языку круцілася пытаньне, дзе цяпер мясьнік. Але я ня стаў так доўга трымаць чалавека, бо я ж у яго не адзін. Да таго ж упэўнены, што тое НКУС сьпярша арыштавала мясьніка, вывезла ў Сібір яго сям’ю, адмыла са сьценаў кроў хатняй жывёлы і толькі пасьля гэтага пачало пырскаць на яе чалавечай крывёю.

О, Богі! І цяпер менавіта тут музей менавіта Дзяржынскага!

Дом пафарбаваны ў густа-чырвоны колер. Мабыць, маляры сьвядома ці з нечые каманды гэта робяць – колер рэвалюцыі, маўляў. Я ж уяўляю сабе, гледзячы на гэты будынак, кроў. Кроў мясьніковых ахвяраў. Кроў ахвяраў таго НКУС. Кроў тых усіх разнайменных крывавых органаў, бацькам і патронам якіх быў і ёсьць той, як палякі яшчэ да 1939 года казалі, crwawy Feliks.

Экскурсавод сабраў усіх перад гэтым дзівосным домам дзеля фатаграфаваньня. Я з маімі думкамі ня мог ні пазіраваць, ні тым больш малітоўна стаяць на фоне гэтага злавеснага мясьніковага дому. Другі раз фатаграфаваньне было арганізаванае перад помнікам гэтаму Феліксу ў яго бацькоўскай сялібе. І таксама без мяне.