Бечык Варлен
Шрифт:
Своеобычная филос. устремленность.
Апавяданне Эдуарда Русакова «Голос пропавшей жены» павяло на іншае: як чуюцца галасы прапаўшых людзей...
4—6.2.
На вечар Барадуліна ў Віцебск. Хваляванне (тэлебачанне, з Быкавым, увесь горад) замінала глядзець, бачыць, думаць.
Якія сёлета снягі! Трывожныя, задуменныя, светлыя. Снег за снегам. Узвейныя. Навальна-густыя, рэдкія — здаецца, можна лічыць па сняжынцы.
Шукаю магілу Еўдакіі Лось. Дзе яна? На маскоўскіх могілках, у перадвячэрнім змроку сястра даглядае магілу...
Снег на сонцы, снег у шэрані. Жыццё святкуе свае новыя святы, сонца спяшаецца ў вясну, там гэты снег стане вадою, травою, бярозавым і кляновым сокам... Цішыня і маўклівасць снегу стане шумам і вясёлай гамонкай дрэў і травы.
Даруйце нам, Еўдакія Якаўлеўна, усё, што мы вам не даравалі. Нехта скажа пра каханне яе словамі, нехта ўсміхнецца яе ўсмешкай, у нейчым сэрцы стане самогна ад яе самоты, і зноў і зноў будуць адгукацца, запаланяючы святлом, радасцю, болем, трывогай яе паэтычныя радкі.
Нават тым, хто быў у спрэчцы з ёй, не стае сёння яе голасу.
Была яна сястрою тым партызанам і воінам...
3 артыкула Р. Барадуліна: «I з кожным новым сакавіком будзе ціха прамаўляцца яна, пакуль будуць чытаць, любіць і помніць, паўтараць яе радкі і ў іх знаходзіць словы для сваіх пачуццяў чытачы. I гэта будзе яшчэ доўга, доўга».
14.2.
Чарлі Чаплін: «Пакуль людзі будуць наміраць за свабоду, яна не загіне».
А. Межиров:
Тоска по дому, по семье,
По молодому, по себе.
«У меня — нет таланта, есть призвание» (з размовы). Орлы не собираются в стаи.
Факты святы, толкование свободно.
19.3.
Адзначылі 60-годдзе мамы. Было сціпла і прыгожа. Да 7 сакавіка — сонца, асляпляльны бляск, вясновая цеплыня. Снегу яшчэ вельмі многа — уся дача заснежана. Усё новыя, новыя думкі пра неабходнасць палёту, абсяжнасць і інтэнсіўнасць работы, пра веліч справы.
«Может быть, і правда, секрет творческого таланта —в личном поведении автора» (Пришвин).
16.4.
Доўгае развітанне з набеглым. Пісаў артыкул да юбілею Каваленкі. Усё сніцца: хрумстаю яблыкі, апошнім разам н^іват з чорнымі плямамі. У горле нешта перасмыкаецца. У небе многа прыгожага, цёплага і халоднага сонца. Выпадковасць і дробнасць зробленага.
В. Незвал. «Витрины» (перевод Д. Самойлова):
...Желанья, для которых нет названья,
Желанья, о которых не запишешь в дневнике,
Желанья, о которых не прочтут в моих томах,
Желанья, которые снуют во мне без рассуждений
и усилий,
Как игла в проворных пальцах белошвейки,
Желанья, упрятанные колдовством,
Как платья в скорлупке,
Звезда в пламени,
Ручей в дереве,
Ликованье в слезе,
Жизнь в смерти,
Желанья, которые делают из меня лунатика.
19.4.
Наплыў несканчонай самоты; хада вяла не ўверх, а па плоскасці. Не трэба нам гаварыць пра таленавітасць — міф, а трэба пра недахопы; гэта мо меней заахвочвае, але моцна дзейнічае.
Зноў адчуванне нейкай адкінутасці ад агульнай спра-.вы, ад калектыўнай думкі, на якую ты не маеш уплыву, адзінота.
Патрэбен іншы стан, каб шукаць і знаходзіць новае, не губляцца ў выпадковым.
30.4.
Быў наплыў цяпла, цяпер прахалода і пахмурнасць.
Трапна на 16-й старонцы «ЛіМа» (27.IV) нехта Жорж Патапчук: «Часам, азірнуўшыся назад, можна ўбачыць таго, хто ідзе паперадзе».
Памёр Мікола Ткачоў.
Васіль Жуковіч у вершы «Пад небам журбы»:
Прыгадваю бальніцу. Нават там «Усё будзе добра», — вы казалі нам ужо зусім знямелымі губамі.
4.5.
На вуліцах пацяплела толькі пасля мая, затое ў доме, на службе — холад.
Пасля вываду яшчэ застаецца: — А можа... Гэта тое, што павінна дапоўніць вывад, зняць з яго закончанасць, канчатковасць.
Язэп Семяжон. «Запрашэнне ў свет паэтычнага». 36. «Л-ра нашых дзён». Мн., 1963, с. 217. (Пра Е. Лось.)
«Дрэнна, вядома, калі паэт у сваю мудрую сталасць творча не малады, а малады ў свае дваццаць, дваццаць пяць — не мудры. Маладосць — не прывілея аднаго толькі ўзросту. I ўсё-такі, нам здаецца, нашай маладой паэзіі ўласціва такая якасць, як хуткае, не па ўзросту яе творцаў, станаўленне, вызначэнне характэрнасці кожнага з яе носьбітаў, пэўнасці і спеласці талентаў».