пяць цыгарэтаў

і пляшку сьветлага, як гэты дождж,

мараўскага...

Ужо на ўзьмежку

ранішняга вяртаньня

я пасьпею выслухаць

тваю выключна цьвярозую

прафэсарскую вэрсію:

аказваецца,

мы з табою трапілі

пад залеву з хранонаў —

элемэнтарных часьцінак,

у якіх увасоблены

час.

Дзьвінскі вецер

Надзейны смак маміных смочак

ля вакна зь відам на

ператвораны ў вар’ятню

кляштар францысканаў,

смак вады дзьвінскае лукавіны,

якая рыхтавала мне

цёплае месца сярод сваіх

тапельцаў,

ледзянцовы смак вуснаў

юнай распусьніцы

пад перакуленым у вербалозе

чоўнам,

смак першага глытку

схаванай бабулінай самагонкі,

горды смак крыві

з разьбітых у бойцы

з зарэчнай шпаною

кулакоў,

гаючы смак ветру,

адной зь нешматлікіх,

як зазначыў калега Камю,

чыстых рэчаў,

марскі смак жаночага лона,

смак бясконцасьці,

што кладзецца на вусны

ў зімовыя месяцавыя ночы...

А з будучыні

ўжо ляціць насустрач

тая,

чый пацалунак,

як вясёлка над жыцьцём,

тоіць у сабе

ўсе знаёмыя і нязьведаныя

смакі зь іх адценьнямі,

тая,

якой вядомыя ўсе мае шляхі й сховы,

тая,

што кожную хвілю гатовая

грацыёзна апусьціцца

на маё плячо.

Вестка пра нас

Даўно няма нашай

ўтравелае сьцежкі,

а цёплая антэна

сьпічастага валуна

дагэтуль пасылае ў сусьвет

тое самае паведамленьне

пра

белыя мяцёлкі

адцьвілага скрыпеню,

расплаўленае ў сонцы лісьцё

маладой арабіны,

двух рудых мурашоў

на вузкай далоні

і халаднаватыя клубы

дарослай дзяўчынкі,

якую ніколі не кахаў,

якую ніколі не забуду.

Мая полацкая канапа

Зноў да раніцы

не магу заснуць

на сваёй старой канапе.

Яна небясьпечна гайдаецца

на дзьвінскай строме,

яна прычальвае

ў плыткай затоцы —

каралеўстве смарагдавых стракозаў.

Яна цяжка наладаваная

школьнымі задачамі зь фізыкі

і эратычнымі снамі.

Яе борт у розны час

аздаблялі розныя імёны —

нязьменна жаночыя

і нязьменна зь літарай «л»,

як і цяпер.

Сярод альбомаў з маркамі

даўно няісных краінаў,

якіх чамусьці зусім не шкада,

унізе яшчэ шкрабецца,

чакаючы свайго дня,

тузін пакручастых сюжэтаў.

Варта заплюшчыць вочы,

як цёплай яшчаркаю

сьлізгане пад коўдру

смуглявая аднаклясьніца,