што я даў зарок

убачыць Эйфэлеву вежу з вакна

раней, чым за свае грахі

вярнуся на зямлю

ў іпастасі ката —

якраз тады ты апусьцілася на маю руку,

каб упэўнена залезьці

ў левую кішэню.

Кім была

ў сваім мінулым увасабленьні

ты?

Паслушкай

Спаса-Эўфрасіньнеўскага манастыра?

Першаклясьніцай зь Серабранкі,

замучанай у ліфце

сэксуальным маньякам?

А можа,

у цябе перасялілася

душа маёй сучасьніцы,

якая жыве зараз

паводле менскага часу

і якой

апошні тралейбус

вязе зь дзяцінства

сон пра старую Нямігу

і пра Татарскія Агароды?

У душным сабвэі

я даю табе

беларускае імя,

а на беразе Іст-Рывэр

мы разам глядзім

на лёгкія самалёцікі,

што цягаюць па небе

рэкляму конкурсу фотамадэляў.

Магчыма, ты хочаш

палётаць зь імі?

Не, табе яўна цікавей

абмеркаваць са мною

модныя сёньня

беларуска-ірляндзкія аналёгіі,

абвінавачаньні прэзыдэнта Клінтана

ў адультэры,

а таксама

фантасмагарычны помнік Леніну,

што, ратуючыся ад настальгіі,

усьцягнулі на дах суседняга дому

эмігранты з СССР.

Менавіта тут я нарэшце разумею:

я — ня тая расьліна,

што прымецца на гэтай глебе,

нават калі перавезьці сюды

ўсіх ленінаў Беларусі

і зладзіць на кожным

па бусьлянцы.

Пасадзіўшы цябе на далонь,

я паўтараю гэтае адкрыцьцё ўголас,

і ты,

паважна выслухаўшы,

супакоена раскрываеш крылцы.

Тое лета

Тое лета

зь першым пацалункам у духмяную макаўку,

з уважлівым позіркам сьмерці,

з адзінокаю срэбнай кудзеркаю,

з ласанькай, што любіла цалавацца,

з зацьвілаю азярынай,

якая памятае тваё цела з тых часоў,

калі вада ў ёй была празрыстая,

як твае сны...

Тое лета

будзе доўжыцца

даўжэй за нас.

Першая жанчына

Мая першая жанчына

выйдзе з сутоньня

і прысядзе да майго стала.

Таннае віно

пальецца ў кантовыя шклянкі.

Сьпелы сланечнік

зазірне ў цёплыя шыбы.

Сьвежай пабелкай

запахнуць сьцены мазанкі.

Ты мая першая жанчына,

і таму

ты ўмееш вяртаць час.

Ты мая першая жанчына,

і таму

час ня ўладны над табою.

Ты —

мая першая жанчына.

Сустрэнуцца над сталом

нашыя шклянкі.

Сустрэнуцца на стале

нашыя рукі.

Сустрэнуцца на краі сусьвету

нашы целы.

Памятаеш,

ты варажыла мне

па расколінах сьцежкі?