Трохгадовы сын

пабег насустрач бацькам

як шар у кегель-бары

* * *

У Вільні

ля Вострай Брамы

ляжыць мая манэтка

* * *

Для глуханямой поўні

пальцам па шыбіне

выводжу словы

* * *

Мой кактус круглыя суткі

глядзіць у вакно --

чакае мяне

* * *

Вікінгі

мінаюць Полацак

заўжды ўночы

* * *

Ня маючы голасу

лаўлю губамі

ноты разьвітаньня

* * *

Вось і верасень

сіні сушыць

свае вёслы

* * *

Ці згадзіліся б чараты

каб паміж імі

вырас дуб?

* * *

усе стамляюцца

але адпачыць

ня ўсім выпадае

* * *

Завершанасьць

ня любіць

кропак

* * *

Сярод чаратоў

схавалася маленькае

гнязьдзечка

з адным яечкам

з іголкаю зачараванай у

сярэдзіне

так так

з той самай славутай іголкай

у якой жыцьцё цмока

захоўваецца

Ды што тут паробіш:

і балота шкада асушваць

і гняздо дратаваць

і яечка біць

ПРОСТА Ў СЯРЭДЗІНУ

Генадзю Айгі

ён адразу адчуў

што я не дзіця расейскіх прастораў

што пачуваю сябе ў гэтым

хаатычным (на маё ўяўленьне)

і няўтульным горадзе на Волзе

ніякавата й журботна

гэтак мы пазнаёміліся

згадваю голас паставу вочы

ч а р а ў н і к

які жыве ў Расеі

бесьсмяротны Дэрсу Ўзала

(каб жыць у Расеі трэба

добрым быць паляўнічым і сьледапытам)

на іртах ісьці паміж

лукойлаў газпрамаў ды менатэпаў

адчуваць пах драпежніка

і пасьпяхова абмінуць усе пасткі і самастрэлы

закон - не хвалюйся і не бяры да галавы – тайга

просты голас проста ў сярэдзіну

у цэнтар у глыбіню як каменчык у студню

і кругі і ціхі водгук

гэтак проста як сьцізорыкам

выразаць сьвістульку каб без

дай прычыны гукаць аблокі

калі ты чараўнік ты тут

побач з шэраю хмараю і гарэзьліваю

вясёлкаю што не зьвяртае

увагу на йтэру й юкас

і яшчэ на безьліч умоўнасьцяў

вось і подых мой зусім рэальны

і сьлед птушкі ў небе

і пацалунак кветкі

(адбіткі губ засталіся на маёй шчацэ)

<