Мінскевіч Серж
Шрифт:
— Палямон, Халямон, Санцелямон і Панцелямон.
— Усё?
— Быццам бы ўсё.
— Як гэта быццам бы ўсё, — нахмурыўся галоўны сакратар канцылярыі, — хто-небудзь яшчэ быў?
— Яшчэ сабака Брахіндзей, — дапамог Алеолле Арцін.
— Сабака Брахіндзей, — запісаў галоўны сакратар канцылярыі. — Месца нараджэння?
— Каго, сабакі? — здзівілся Алеолла.
— Якога сабакі? Усіх пералічаных вамі рыбакоў! Што тут незразумелага?
— А, ну так... Мястэчка Слаўбор, Паўночны бераг Малога Светлага Возера.
— Просьба?
— Чаго? — замялася Алеолла.
— Абвясціце просьбу.
— А. Просьба такая: просім перадаць для Вялікага Хана ў якасці пачастунку вугра чароўнага смаку.
Галоўны сакратар канцылярыі закаціў вочы, заварушыў вуснамі, шэптам паўтараючы кожнае слова — гэтак ён запамінаў.
— ...для Вялікага Хана чароўнага вугра. — прашаптаў галоўны сакратар і «адкаціў» вочы на месца. — І ўсё?»
— Усё, — сказала Алеолла, а Арцін працягнуў у акенца закручанага ў мяшэчку вугра.
— Г эта што?! — галоўны сакратар страшна паглядзеў на Арціна.
— Як што? Гэта вугор, — здзіўлена сказаў Арцін.
— Вугроў не прымаем. Прымаем просьбы, — ужо роўным голасам прамовіў галоўны сакратар. — Наступны!
— Г эта вугор з чароўным смакам, — паспрабавала растлумачыць Алеолла.
— Вугроў з чароўным смакам таксама не прымаем, — адчаканіў галоўны сакратар.
— Але гэта ж хуткапсавальны прадукт! — не вытрымаў Арцін.
— Прадукты прымаюць у велікаханскай прадуктовай экспертызе. Альтанка нумар тры. І ўлічыце, просьба, якую вы мне перадалі ад светлаазёрскіх рыбакоў, якая гучыць «прыняць чароўнага вугра», будзе перададзена візіру ў першую чаргу. Бо вы самі сказалі, што прадукт хуткапсавальны. І што будзе, калі гэтага прадукту не будзе? Альбо раптам ён сапсуецца?
— Зразумела. Да пабачэння!
Алеолла і Арцін з усіх ног пабеглі да альтанкі нумар тры. Яна размяшчалася на процілеглым рагу сцяны вакол ханскага палаца.
Здалёк юнак і дзяўчына ўбачылі, што галоўны камісар вялікаханскай прадуктовай экспертызы збіраецца зачыняць прыёмнае акенца. Людзі, якія перадавалі прадукты, пачалі ўжо разыходзіцца.
Арцін, які бег хутчэй за Алеоллу, крыкнуў: «Я пабягу першым, а ты даганяй!»
Ён ледзьве паспеў прасунуць далонь за краты акенца, калі яно ўжо зачынялася.
— У чым справа? — спытаў камісар і па звычцы пацягнуў носам.
На пасаду галоўнага камісара вялікаханскай прадуктовай экспертызы прымалі людзей толькі з выключна вострым нюхам. Па сутнасці — гэта быў галоўны нюхач краіны. Ён павінен быў вызначаць ступень прыдатнасці прадукту па адным толькі паху. А пасля адправіць гэты прадукт да Трэцяга Візіра. А той да вялікаханскага повара і дэгустатара.
— У нас хуткапсавальны прадукт.
— Вы што, рассмяшыць мяне хочаце? — здзівіўся галоўны камісар вялікаханскай прадуктовай экспертызы. — Смяяцца ў нашым горадзе не паложана!
— Не хачу я вас смяшыць. Прадукт насамрэч вельмі хутка псуецца! — працягваў Арцін.
— Вялікакаштоўны мой чужаземец, усе прадукты, якія хутка псуюцца, прыносяць раніцай! А цяпер канец працоўнага дня... — галоўны камісар вялікаханскай прадуктовай экспертызы зачыніў акенца і апусціў масіўную дошку.
— Ну што? — падбегла Алеолла, — перадаў?
— Не. Сказалі, што прадукты, якія хутка псуюцца, прымаюць толькі з раніцы.
— Ну, хоць у гэтым трохі пашанцавала.
— У чым?
— Раз прымаюць з раніцы, значыць, раніцай галоўны камісар будзе на месцы.
— Правільна, — пагадзіўся Арцін.
Давялося ім пераначаваць пад гарой.
На самым світанку Арцін і Алеолла ўжо стаялі каля акенца трэцяй альтанкі. Яны былі першымі ў чарзе.
Здагадка Алеоллы аказалася правільнай — галоўны камісар вялікаханскай прадуктовай экспертызы з самай раніцы прыйшоў на месца працы.
— Вось малайцы, каштоўныя мае чужаземы. Адчуваю, адчуваю — ваш вугор свежы, свяжэй не бывае. Гэта пышны далікатэс! Будзе яшчэ што-небудзь для нашага Вялікага і Мудрага Хана — абавязкова прыносьце. Усяго найлепшага.
Нарэшце Арцін і Алеолла адчулі сябе па-сапраўднаму вольнымі і пасля сняданку — хлеб з рыбкай (таксама пачастунак рыбакоў) і мясцовага вінаграднага соку — пачалі паднімацца на гару, пра якую ім распавядаў мастак Дроздзіч.
ЧАМУ НЕ ТРЭБА СПРАЧАЦЦА З САБАКАМІ, КАТАМІ ДЫ ІНШЫМІ САМАС ТОИНЫМІ ЖЫВЁЛАМІ
Паветра ў гарах чыстае, заўсёды свежае і карыснае для арганізма, таму і ўзыходжанне было не надта складаным.