Мінскевіч Серж
Шрифт:
— Як? Ісці цяпер назад. І ляцець на сякеры па паветры? — усклікнуў маг Ніціч.
— Ну, вядома ж, так!
— Цяпер гэта зрабіць немагчыма!
— Адпраўце мяне з Бедалдаем!
— Не. Вы з гэтым вашым Бедалдаем проста разаб’ецеся. Ні вы, ні ён лятаць не ўмееце. І, галоўнае, не ўмееце прызямляцца.
— Тады мы пойдзем назад праз лес.
— Гэта немагчыма. Лес дрымучы і непраходны... Там столькі дзікіх звяроў! І яшчэ, як бы вы ні хацелі ісці ад замка, вы ўсё роўна заўсёды будзеце вяртацца назад да яго. Такая ўжо тут уласцівасць прасторы. Нічога не паробіш. Мая вам парада — адпачніце, а заўтра паразмаўляем.
Маг Ніціч хутка выйшаў з пакоя ў галерэю, павярнуў за бліжэйшы кут. Алеолла хацела за ім пабегчы, але разгубілася, ды і ў падзямеллі было надта цёмна. Яна села на тапчан перад камінам.
Знік у цемры калідораў і камандзір віцязяў Ром Ончар.
XIX
ЧАЛАВЕК ЛАБІРЫНТА
Алеолла легла на тапчан, узяла скрутак і паглядзела на карту заморскіх земляў. На ёй былі выяўлены горы, рэкі, лясы, жывёлы, якія жывуць у тых краінах, замкі, гарады, караблі на моры. Дзяўчына пазнала паўвостраў Дарвіт і бухту з горадам Гняздо Рыб, горад Палац Садоў, гару, на якой размяшчаўся знаёмы ёй Пячорны Горад. «Вось пераможам Паляндру, — падумала Алеолла, — і рванём з Арцінам куды-небудзь у далёкія краіны. І Міамурмарора з сабою возьмем. І мастака Дроздзіча». Яна ўяўляла, што яе сябры ўжо ідуць па малочным следзе. Каб кот ды не знайшоў малако? Алеолла ведала, што гэтага проста быць не можа! Яна думала і пра Бедалдая. «А як жа ён там? Сумуе альбо ўжо спіць?». Ёй было не па сабе. Аднаму ў падзямеллі знаходзіцца вельмі прыкра. Алеолла паглядзела на кубікі для гульні — шаравата-металічныя, з белымі кропкамі. Полымя газавага каміна гулліва адлюстроўвалася на іх паверхні. «Вось цяпер выпадзе “піраміда” — і адбудзецца чараўніцтва — вернуцца ўсё родныя з палону Паляндры і будзе ўсё добра», — падумала Алеолла.
— Не, згуляю потым, — прамовіла яна ўслых, — трэба наведаць Бедалдая.
Алеолла выйшла са свайго пакоя — у калідоры нікога не было. Яна пайшла
па цёмнай галерэі. Раней ёй уяўлялася, што пакой Бедалдая дзесьці блізка, зусім побач, але па нейкай прычыне пакоя побач не аказалася. З кожным крокам Алеолла апускалася ва ўсё больш апраметную цемру. Часам ёй станавілася вельмі страшна, але яна ўсё ж ішла далей. З глыбіні пячоры даносіўся бесперапынны гул — гэта глыбока ў нетрах гары шумеў вадаспад. Ад сцен цягнула вільгаццю, пахла неабжытай пустэчай. Раптам на процілеглай сцяне праз глыбока-шэрую цямрэчу праступіла чорная размытая пляма. Алеолла спынілася і прымусіла сябе прыгледзецца ўважлівей.
— Што гэта за стварэнне падзямелля? — у дзяўчыны задрыжала сэрца.
Прывід не варушыўся і не расплываўся. Алеолла набралася мужнасці і паціху
падышла бліжэй.
— Сажа... Гэта сажа.
У нішы знаходзілася пагаслая нафтавая паходня, а над ёй — чорная пляма сажы. Яна здалёк нагадвала чорнае полымя альбо чорную здань.
— Вось і добра! — сказала Алеолла. — З паходняй я змагу прайсці далей.
Дзяўчына выцягнула яе з нішы, вярнулася да сябе ў пакой і падпаліла — паходня
весела разгарэлася і ціха затрашчала.
Цяпер ісці па падземнай галерэі было ўжо не так страшна. Хоць з-за дрыготкай паходні за спінай Алеоллы мудрагелістымі васьміногамі варушыліся і распаўзаліся па сценах мігатлівыя цені.
Алеолла асцярожна прасоўвалася наперад, пакідала сажай на сценах плямы-адмеціны, — а раптам заблудзіцца! Яна хацела як мага хутчэй знайсці Бедалдая. Удвух будзе значна лягчэй, не так боязна.
Удалечыні дзяўчына заўважыла святло — гэта быў пячорны пакой з уваходам, завешаным дываном — гэтак жа, як і ў яе.
— Нарэшце знайшла, — падумала Алеолла і дадала кроку. Наблізіўшыся, яна зазірнула ў пакой.
— Бедалдай! — паклікала дзяўчына.
У глыбіні пакоя за сталом сядзеў чалавек. Ён кідаў «косці» і ўважліва глядзеў на лічбы, якія выпалі. Святло ад газавага каміна цьмяна асвятляла пакой, таму чалавеку даводзілася нахіляцца наперад, каб лепш разгледзець кубікі.
— Бедалдай! — Алеолла паклала руку яму на плячо.
Чалавек павольна павярнуў галаву.
Першае, што заўважыла Алеолла, былі яго пустыя, бялявыя вочы ў чорных вачніцах. А затым яна ўбачыла аблічча — худое, сухое, з мноствам зморшчын, быццам гэта не скура, а моцна пакамечаная і пажоўклая ад часу папера.
Кашчавая рука пацягнулася да дзявочай далоні, якая ляжала ў яго на плячы. Дакрананне гэтай рукі было пякуча-халоднае і агіднае.
— Не перашкаджай! — папрасіў чалавек.
— Бедалдай — гэта ты? Што яны з табой зрабілі? Што адбылося?
— Засталася «адзінка». Апошняя «адзінка». Шостая «адзінка»! — хрыпеў ён.
Чалавек-здань узяў кубік.
— Бедалдай! Гэта ты?
Алеолла адскочыла.
Кубік выпаў з дрыготкіх рук старога і пакаціўся па падлозе.
— А-а, — натужана, хрыпла закрычаў ён, сагнуўся, апусціўся на калені і папоўз за кубікам.
— Бедалдай. Альбо хто вы. Адкажыце мне!
Алеолле было вельмі страшна пачуць, што гэта Бедалдай, і што з ім нешта за гэты час адбылося.
— А-а! — хрыплым перарывістым голасам закрычаў з падлогі чалавек. — А-а. «Шэсць». Не трэба мне «шэсць»!
Ён зваліўся, падціснуўшы пад сябе ногі і рукі.
— Маё царства! Маё царства!
— Вы хто? — настойліва запытала Алеолла.
Чалавек ляжаў на падлозе, а яго павекі пачалі павольна апускацца.
— Вы паміраеце? — Алеолла кінулася да яго, штурханула.