Рэканструкцыя неба
вернуться

Гапеева Вольга
Шрифт:
empty-line/> *** Ты гандлюеш маімі вачыма з ранку да вечара пафарбаваўшы ў колер зялёны выдаеш іх за яблыкі дрэва свайго спарахнелага па сьвятах паганскіх ты нанізаеш вочкі мае мігдаловыя на тоўстую нітку і дорыш жывыя каралі далёкім мурынкам
*** Калі робіцца вусьцішна заплюшчваю вочы таму, хто стаіць побач. Раніцу глытай асьцярожна пакуль дождж не прапаліў ёй скуру а лепей схавайся пад коўдру да таго, хто ляжыць побач і глытай-глытай асьцярожна каб не параніцца алюміневай раніцай.
*** Адчыняй сваю дамавіну я ўкрыжую цябе на басэтлі мае цела ня можа больш лётаць яно мкнецца ў свой лепразорый 3 тваіх костак зраблю сабе панцыр не шкадуй мяне, маіх лапак чарапашкаю быць няблага толькі ў неба глядзець нязручна Я памыю твае вантробы і разьвешу сушыцца на дроце на рабінах чырвоныя гронкі гэта я сьвяткую забойства
*** Пясок колеру маёй скуры сьнегам кладзецца ля акіяну плача нехта а нехта памірае Там на ўзьбярэжжы трупных аповесьцяў жывуць пілігрымы — войска крумкачовае іх вязьні — нехрышчоныя лужыны іх дзеці - душы атручаных плача нехта а нехта памірае
*** Восеньню калі ўсе газэты адлятуць у вырай я распавяду табе пра карабельную самоту і пра стомленых празаікаў што пішуць свае аўдавелыя вершы. Апошняе шкло парвецца на акулярах патаемнага дому і я прыгадаю фіялетавае заўтра і ты не станешся ягоным хросным бацькам (твой Бог не дазволіць гэтага). Шэрая кволасьць нябеснай вадкасьці ўжо не пакутуе пад вострымі штыкамі Былога сонца.
*** У слоік парослы атручаным квецьцем я пакладу свой сорам — жоўты павук спляце павуціну і нецьвярозыя мухі засьведчаць сваю далікатнасьць пачуўшы ягонае хваляваньне (мой страх перад табою)
*** я распілую хоспісны вечар клічнікам раніцы ты палавінкі яго пакладзеш на шалі жаданьняў аквамарынавы подых маёй летуценнасьці і недасяжны бурштын тваёй сталасьці
*** Цэляфанавыя вятры запакоўваюць аблокі дажджы не ідуць яны ня людзі. Сумна глядзіш як асобы жаночага полу здымаюць перад табою спачатку станік а потым а потым ўжо неістотна адпаведная колькасьць пытаньняў да загадзя падрыхтаваных адказаў а ўрэшце навошта ты ўсё пра іх ведаеш. У іхніх вачох няма нават зрэнкі тваёй каханай. Некаторым прымацоўваеш плаўнікі ды хвосьцікі каб яны змаглі плаваць па моры якое хутка назавуць тваім імем іншым прышываеш срэбную луску каб у выпадку звальненьня з працы яны маглі б асьвятляць твае пакоі. Час нікуды не ляціць ён ня птушка ён проста правальваецца ў каналізацыйную дзірку і захлёбваецда там марскімі пачварамі жалезнымі цмокамі іржаваю сьлінаю. Эпоха палонных сантэхнікаў хутка скончыцца і зноў давядзедца заліваць іхнія муміі цэмэнтам.
*** Аблокі перасьпелыя не сарваныя маім птушыным позіркам сухажыльлем чапляюцца яблыка спасаўскага і напіўшыся чэрствай самотнасьці кахаюцца з хмарамі
*** крылы мной выразаныя з падручніка па біялёгіі раптам убачу за сьпінамі гарбатымі сьпінамі псаломшчыкаў ціхенька спалохаюся і вось ужо енкі клінічныя ціснуцца ціснуцца ў дзьверы ціснуцца ціснуцца ў вочы ціснуцца ціснуцца ў вушы чуеш?
ВЕРШЫ ПРА ЖНІВЕНЬСКІ ГОЛАС
I жнівеньскі голас назьбірае каштанаў сініх і жоўтых памерла-хворых сьлёзкамі скоцяцца ў даліны далоняў сіні і жоўты жнівеньскі голас II Золатка, Вас расстраляў жнівеньскі голас? Зяачыць так трэба. Ня плачце. Прашу Вас, ня пэцкайце лісьце сваёю крывёю. Золатка, можа запросіце нас у калегіюм сьмерці? Што? Перапоўнены?..
*** з прасьціны мармэляднага неба вышый мне вусны з вэлюму чорнага ветру вышый мне вочы зашпілі на сукенцы цацачны гузік і навучы ўсьміхацца пункцірамі ночы.
*** Асьцярожна памый свой цень мы — словы пакараныя маўчаньнем і мы ня вернемся з тае вайны паміж мною і мной