Рэканструкцыя неба
вернуться

Гапеева Вольга
Шрифт:
*** у рукавічкі забіліся крошкі смачныя крошкі поснае булкі дзе ім схаваць свае крохкія цельцы ад гольчатых дзюбаў ня зьбегчы ня зьбегчы асірацелыя крошкі кімсьці зьедзенай булкі
*** з расплеценых косак выбіваюцца стогны — чые гэта рукі? булькаценьне вады парушае ідылію шклянкі - хопіць? слімаковыя вусны на гербарным целе шукаюць кропель што мурлычуць жаданьні на гербарным целе каштан сухотны пастуквае калыханку недзіцячай хваробе
*** Голас упэўнены ў сваёй прыгажосьці і значнасьці будзе распавядаць жудасныя гісторыі... а я не спужаюся, і толькі мае кволае цела напаткаюць ліхаманкавыя канвульсіі, не, не ад страху, а ад вільготных вуснаў, якія падзеляцца сваім адчуваньнем колераў.
КАЛЕКЦЫЯНЭР

Пекла - гэта іншыя людзі

Жан Поль Сартр
ПРАДМОВА ДА П'ЕСЫ У пакоі дом будуецца Для мятлушак-зелянушак Дзе нехта Хацеў спакусіць надзею чакалядкай белай Пасадзіў у няволю маленькую волю На веру глядзеў — зьесьці хацеў Сьпіртаваў у слоіках Ружовых слонікаў Прызнавайся, Калекцыянэр з цукеркамі ў лапах, Я адпомшчу табе адным махам Падпілую ножкі У твайго ложка Зьем усё печыва Паб’ю вокны I пайду сьвяткаваць вызваленьне сваёй рэспублікі Я — нацыянальны герой Люблю бублікі

Дзеючыя асобы

1 — Думка (асоба жаночага полу)

2 — Ён (асоба мужчынскага полу)

3 — Супрацьгаз (асоба ніякага полу)

4 — Мужчына з вазком

5 — Жанчына з кейсам

6 — Жаночы голас

Ложак пасярод прасторы. Сьцяна, да якой прыкутая дзяўчына за рукі, паднятыя ўгору. Ейныя вочы перавязаныя чорнай стужкай. Збоку асобна стаіць Ён, апрануты як пажарны, у руках трымае супрацьгаз. Глядзіць уперад. Тэкст прамаўляецца безэмацыйна.

 ДЗЕЯ 1 

Ён. Я пажарны. Я старанна выконваю сваю працу. Я ніколі не спазьняюся і вяртаюся дадому своечасова, бо я жыву адзін. (Паварочвае галаву да дзяўчыны.) Амаль што адзін. (Уздыхае, зноўку глядзіць уперад.) А тэта — мая думка. Яна яшчэ зусім маленькая, але надзіва нахабная. Тыдні тры таму яна прыперлася ў маю галаву. (Рэзка хапаецца за галаву і лямантуе што моцы.)

(Гэтак жа рэзка спыняецца і прамаўляе звычайным голосам.) Мабыць, памылілася адрэсай, але я не жадаў, каб яна сыходзіла, і таму прывязаў яе да сьдяны.

Маленькая паршыўка, яна ня ведала, што я зусім не пажарны. О, не, зусім не пажарны.

Я калекцыянэр. Я старанна выконваю сваю працу. Я ніколі не спазьняюся і вяртаюся дадому своечасова, бо я жыву адзін. (Паварочвае галаву да дзяўчыны.)

Амаль што адзін. (Уздыхае, зноўку глядзіць уперад.)

А гэта — мая жонка. Яна яшчэ маленькая, але надзіва нахабная. Тыдні тры таму яна прыперлася ў мой пакой і (дзявочы лямант) пабачыла мой труп. Варта дадаць, што быў аўторак.

Мабыць, яна памылілася днём тыдня?
– скажаце вы.

Глупства — скажу я. Як можна памыліцца днём тыдня, калі ў тыдні ўсяго адзін дзень... аўторак.

Таму дзеля прафіляктыкі я прывязваю яе да сьцяны, але гэта толькі па аўторках, я ж не садыст.

Я пасажыр, таму з абавязку службы я вымушаны карыстацца грамадзкім транспартам. Але я старанна выконваю сваю працу. Я ніколі не спазьняюся і вяртаюся дадому своечасова, бо я жыву... (Застывае ў адной позе і стаіць так да заканчэньня дзеі.)

(Жаночы голас аднекуль зьверху)

— Атаньсьён, атаньсьён. Запаволены цягнік нумар 521 адыходзіць зь пятае пляцформы праз 6 месяцаў і 31 дзень. Просьба спазьніўцаў падысьці да адміністрацыі чыгункі... (Голас паступова заціхае, чуецца шум цягніка.)

(Уваходзіць мужчына з вазком, сядае на ложак, дастае з кайстры плеціва, пачынае калупаць пруткамі, зусім не зважаючы ні на Думку, ні на Яго).

Мужчына( кажа нэрвова, з раздражненьнем, азіраецца час ад часу).

Учора, калі я ехаў у трамваі, на сядзеньні для двух, бо ведаеце ж, ёсьць яшчэ і на аднаго, акурат ля мяне сядзелі дзьве кабеты.

Ну і сьпёка ж тады была, і трамвай быў перапоўнены як і заўжды.

(Дзіцё ў вазку пачынае раўсьці, мужчына ўстае, нахіляедца над калыскай і пачынае душыць дзіця, пакуль яго плач не пераходзіць у хрыпеньне. Мужчына абцірае рукі аб вопратку, сядае й працягвае.)