Рэканструкцыя неба
вернуться

Гапеева Вольга
Шрифт:
*** р-ранкам халодным халодным-м-рр р-ранкам ля вейкаў ціха памірала вечнасьць
*** Вока каня Вільготнае ад вуснаў маіх Перакульвае мяне галавой долу рукі мае занадта слабыя ісьці па зямлі а ногі дужа ўжо брудныя каб крочыць па небе так зьяўляецца неабходнасьць вырошчваць крылы ці рабіць іх з падручнага матар’ялу і ня лётаць сінюю вену што небам праклалі над каштанавым дрэвам мне так лёгка парэзаць навостраным пер’ем лепей зьверам зьбягу. ля засохлае студні буду грызьці каменьне да смаку салёнай іржы ў роце і спадзе мая смага як вейка з вока каня спадае на чэрствыя вусны дзікай свабоды мінаючы рудыя бровы той мост адзіны да якога ніяк не дайсьці мне — занадта ён побач
*** Валасы мае голас адкіне Далёка за сьпіну ночы выгнутай абаранкам гэта я той жаўнер што гвалціць сваю перамогу пад парванымі крыламі чорнага птаха гэта я на ўскрайку імя расстраляю бясплодныя дні паставіўшы іх да сьцяны тварам крывавым нэктарам выпестаўшы салодкую кулю абадранае сэрца за адамаву скабу закоціцца шкляной пацеркай хапаючы мандарынавы пыл чужых на ўвесь сьвет вуснаў а я крыкну яму крокам руш усьлед за сьнегам кульгавым туды дзе босыя ногі рудавокіх анёлаў ідуць зь берага левага на правы слухаць бязротую вусьціш неруша вачэй нашых
*** напэўна салодка ў роце ад жоўтага пацалунка напэўна няёмка ад сіняга позірку напэўна абдымкі чырвоныя ёсьць самымі моцнымі а думкі ружовыя - пухнатыя камячкі надвячоркам напэўна дотык далоняў замерзлых попельна-шэры са срэбнымі кропкамі ад якіх казыча ў носе напэўна балюча птушцы у белым палёце адчуваць сябе чорнай напэўна зіма. што зробіш.
*** сьпінамі ў сьнег падаем рукі раскінўшы ўпоперак цёпла ўздрыгваюць вейкі апошняга дня вайны тварам да смужнага неба неба мяне цалуе анёлы там у цывільным а тут у вайсковай форме крокі закаваныя ў боты ножаць басанож ножаць ногі закаваныя ў крокі і я закатаваная ў сьнезе
*** калі памірае дрэва ружовыя смочкі схіляюць свае галовы ў знак жалобы калі памірае дрэва робіцца цёмна бо ўсе вочы хаваюць сорам за фіранкамі вейкаў калі памірае дрэва боль каханка я суцяшаю вуснамі лекавымі і перабінтоўваю цела ягонае рукамі ды пальцамі бялявымі калі памірае дрэва нехта моўчкі бярэ маю голаў у далоні свае і засынае пакуль недзе за вокнамі ПАМІРАЕ МАЁ ДРЭВА
*** сакавітая сукравіца раскусвае скуру да самых зрэнак пасівелых ад болю на шматочкі выспаў на тысячы смочак што схаваліся ад спарону куды ні кроч - паўсюль эрагенная зона мядовым язычком вузлы залізвае і ўжо ня болесна і вочы хутаюцца ў вочы а я чырк чыркну чырваньню па шчацэ дзе яшчэ не астылае яшчэ цёплае варушыцца цельца пацалунка кволага
*** У душным пакоі душацца душы а мы нацягваем сінюю скуру на кончыкі пальцаў у душным пакоі душацца душы толькі чамусьці Я задыхаюся нічога-нічога знайду Гаўроша пазычу грошы набуду Будду і буду зноў дыхаць
*** Атрамантавыя плямы замярзаюць ад холаду гэтага гораду жвірынкамі за каўнер коцяцца гуляюць у хованкі мы выракаемся нашай аголенасьці на карысьць нязьменнай статыстыкі жывых памерлых і не народжаных чырвоных плямак атрамантавых
*** Вада парастае мохам забыўшыся на сваю сутнасьць струменьчыкі валасоў зьнікаюць у карнавальным пыле як амальгамавым сьнегам пахнудь першыя птушкі так водарасьці твае плачуць па акіяне каханай
*** Ружовыя галюцынацыі прыходзілі нечакана запаляючы першародныя ліхтары сваім колерам з гузікаў і разынак дзеці будавалі хаткі сваім будучым немаўляткам абмінаючы пяты дзень восемдзесят другога шэрагу пад гукі сьвятла з кожным імгненьнем — мы былі далей ад пачатку там дзе сьведка - адзіны а забойстваў ня зьлічыш і цела маё эмбрыёнавым шалікам спачывала ў тваім сцэнары па суіцыдзе