***Як паклічу цябе на вайнуці пойдзеш са мноюпраз жоўтае-жоўтае поледа гары Сьвятое?Як згублюся ў жоўтым поліз параненай галавоюці станеш мяне шукацьз ранку да ночы?А як знойдзешці зразумееш мяне - чужуюнепадобную ні на кога —дзікага зьвера?Як раздрапаю скуру тваюне ад лютасьціад адчаюзакрычыш ад болю тупогаці ад асалоды?А як скончыцца жоўтае полеі пачнецца восеньці будзе апошні наш яблыксярод ссохлага лісьця?***Чаму я ня дрэвапад тваёю сякерайнекранутае вокашматкамі позіркупахам солі аддае вонкавасьцьа я ўнутрыі не знайсьці мянеты прыйдзеш на полепарослае валасамізьбіраць ураджайзадубелымі пальцаміі пакладзеш на каменедрабілкурэшткі цела майгонедасьпелага***Адсюль немагчыма памерцітут можна адно — слухацьі ўпарта ня чуцьяк навокалнічога ня дзееццаяк бэтонныя дрэвычакаюць сваіх кватарантаў -алюміневых птушак ТУ-154як людзі стукаюцца аб шклоў сваіх камэрах хаваньня.Ужо на працягу тыднятут вядзецца рэканструкцыя небаа якое яно было напачаткуніхто й ня памятае.***Я часткова памручасткова загінукавалкамі зьнікнукроплямі высахнужменямі разьвеюсякаменьчыкамі патанушматкамі спарахнеюпа малекуле атручусяпа атаме задыхнусявыкінусяпарвусяпа швох разыдусяпад колы патраплюі зьнікне праблема выбару***Белая жырафапаплёскайся ў Сэнея хачу бачыць якая ты - мокрая.Белая ці з прожылкамі?а можа зялёнаяад водарасьцяў пухнатыхі цьвілі сьлізкае?а раптам чырваньню заліешсямабыць тады прыгожай здаешся?Неадказала жырафазрабіла крокі паплыла па Сэнебелым гарлачыкам***Сьпелыя зморшчынкі лужынаўпакрыёма схаваемад матыля-аднадзёнкікаб ня бачыўякое жыцьце можа быцьдоўгім***У жоўтай травецвыркун папяровычакаепакуль яму намалююцьнепаслухмяныя вочкі***сьнежня чацьвертагазгвалтаваныя дрэвыпрыкрываюцца пер’ем птушыным ды марнаім не пазьбегнуць майго шкадаваньня сьнежня чыцьвертагая выгульваю сябе па алеях дахавыхдля ўзмацненьня болю сьвяточнаганедзе памёр бог а я вару сабе зупу і ўсё як звычайна сьнежня чацьвертага***У доме дзе вада расыпаласяад абыякавасьці штучным подыхамлечыш сполахіа я не адказваюмне бегчы ды бегчы выбраныя словы старанна сьціскаю ў кулачокдобра?а я не адказваюмне б пасьпець схавацца ад дзетак тваіх ад маіх сполахаўспатыкнуся аб вусныправалюся ў вочынакладу бінты вакол галавы зь цябе выціснуся і пачну ротам сьсінелымсьнег есьці***злосны абледзянелы Ытніколі ня чуе крокаўХіамсправа ягоная - сякеры вострыцьа зьлева - гарбата стынеу кубкуад авангардысткі***Я прачынаюся ад таго што цела тваё стала халодным ты памёр. ноччу. магчыма пад раніцу сьледзтва ня будзе!лядовішча зьнішчыла ўсіх сьведкаў!давай зоймемся непатрэбнаю раніцайрасчэшам яеці нашыем ёй абалонакз уласнае скурыможаш застацца тут на стагодзьдзісьледзтва ня будзе !
