За здаровы лад жыцця
вернуться

Бурлак Вера
Шрифт:
ПАЎСТАНЬНЕ ВОШАЙ Аднойчы ў вошай скончыліся грошы, І вошы паўзьнялі паўстаньне вошай. Схапілі транспаранты і шампуры, Патрабавалі перхаці і скуры. Мітынгавалі нават інваліды: "Канаем мы, хварэюць нашы гніды!" Чакалі, што аднекуль з Антарктыды Іх прыйдуць падтрымаць арыбатыды. Але ніхто не падтрымаў паўстанцаў, І выжыць ім не засталося шанцаў. Яны паслалі SOS на доўгай хвалі. Іх не пачулі. І яны сканалі. Такім быў сумны вынік інцыдэнта На малакроўных валасох студэнта.
ДАЙГРАЛАСЯ Сказалі: паграй нам, бо граць мы ня ўмеем, А клявішы шчодра намазалі клеем, І доўга ліюцца чароўныя гукі: Шкада мне адрэзаць уласныя рукі.
*** У мяне памёр стол. Ад самоты, бо доўгі час За яго не сядаў ніхто з нас. Мы яго пафарбавалі, Прыклеілі ножку. Але атрымалася мумія, А стол не ўваскрос. Ці ёсьць іншы сьвет Зь іншым жыцьцём Для нежывых істотаў? Мы пахавалі стол на сьметніку, Стаялі і выціралі вочы насоўкамі, А насы рукавамі. Ці ёсьць іншы сьвет Зь іншым жыцьцём Для нежывых істотаў? Калі ёсьць, Няхай ён там будзе шчасьлівы.
ПРАДМОВА Пішу я прадмову, Прадмову да працы, Да працы маёй навуковай Пра іншы сусьвет, Дзе палова ўстановаў Ня мае для працы ўмоваў. У гэтым сусьвеце Палова словаў Ня мае сваіх паловаў Адначасова Палова паловаў Ня мае сваіх галоваў. Палова з галоваў Належыць да соваў, Палова - Да рыбаловаў, І тыя, якія Належаць да соваў, Наогул ва ўлік Не прымаюцца. Ня дзіва, што гэтай Краінай шызовай У навуцы ніхто Не займаецца.
СОН КРЭЙСЭРА Крэйсэр Аўрору Зрабілі ахвярай тэрору. Водзяць па ім турыстаў, Нібы тэрарыстаў. Водзяць па ім тэрарыстаў, Нібы турыстаў. А насамрэч гэта скрынка, Пафарбаваная звонку. Сьпіць ён і чуе катрынку. І бачыць у сьне Конку.
МІНУЛАЕ Састарэлыя лекі Ненадзейныя сродкі Бестурботныя твары Вершаваныя словы На ружовых шпалерах Шэра-шэрыя ружы У дзіцячым пакоі Залатыя сабачкі А якія размовы А якое маўчаньне А якія ўсьмешкі А якія хваробы У дзіцячым пакоі Састарэлыя лекі Ненадзейныя сродкі На ружовых шпалерах.
ПОШТА Вісіць на прыбіральні надпіс “Пошта”. Ня ведаю, навошта. Магчыма, тых, каго паслалі ў зад, У ёй чакае адрасат. А можа, сапраўды Там пошта, толькі брудная, Выходная заўжды І жудасна марудная.
ЯНКУ КУПАЛУ Аўтар і вершы аўтара - Гэта рэчы вельмі розныя, Адна ад адной адрозныя. Вершы надрукаваныя на паперы, А аўтар размазаны па сьцяне, Па столі і па падлозе І наогул па ўсёй кватэры. А я ў позе нэкрафілічнай гетэры Сяджу і чытаю вершы, Надрукаваныя на сьцяне, А потым размазваюся па паперы, І побач зь вершамі аўтара Атрымліваецца пляма. І, спрачаемся, ніводная мама Не пазнае ў ёй мяне.
Я-НІХТО ТУТ СТАІЦЬ Я-ніхто тут стаіць, я-ніхто тут стаіць, З маленькай нейкай самоты. — Гатэнтоты. Я-нішто мяне кінула пад тлустыя лыткі, Пад мытыя ногі, пад галовы ў каронах. — Чужы гонар. Я-нікуды мяне кінуў гэты гонар часткова, Я-нікуды кідаю таемна чужы. — З кавалка цемры. Я-ніхто ды тое мяне адзін мікрон Гонар кідаць адвучыў, усыпіў маю бадзёрасьць. — Шчасьце, радасьць. Я-нічога, і нічога не расхацелася мне, Вокамгненна ўзьнесенай мне, з добрым зрокам, з добрым слыхам. — Быць безыменнай малпай.
КАБ ПАЎСЮЛЬ ДОБРА Дзе я, там паўсюль. А дзе мяне няма, там добра. Як бы гэта зрабіць, Каб паўсюль было добра, І пры гэтым мяне не забіць? ЗАНАДТА ВЯСЁЛАЯ Я вясёлая занадта дзеўка. Пры занадта сумным існаваньні Я — бы недарэчная прыпеўка На грамадзка значным пахаваньні. Я - нібы агністая вавёрка На застыла-чорным мёртвым дрэве. І, запнуўшыся на ўласным сьпеве, Я сяджу і плачу горка-горка.
ЛЮДЗІ Ў ПАДЗЕМЦЫ Людзі ў падземцы губляюцца. Станцыі зачыняюцца. Ніхто ні пра што не пытаецца. Усе аб усім здагадваюцца.
АГЕНЬЧЫК У адзіноце я сяджу на тонкім кноце. На сіні сподачак сьцякае жоўты воск. Сьцячэ дашчэнту ён, і я ў адзіноце Сканаю, страціўшы сваю зямную вось.