Я ўявіў вадкасць, якая шыпіць, булькае. Стала не па сабе.

— Мне не хочацца. Як-небудзь пражыву, — кажу Піліпу Макаравічу.

А Васіль:

— Мяне пачастуйце.

Быццам з галоднага краю. Выскачыў як Піліп з канапель. І не баіцца. Эксперыментатар… Піліп Макаравіч усміхнуўся:

— Добра, хлопча. Прыйдзем на паляну, і пачастую.

Як стала вядома, мы з Васілём беглі зусім не ў той бок, дзе была палатка. Добра, што Піліп Макаравіч убачыў. Інакш залезлі б у такія нетры, што невядома, як адтуль выбраліся б.

Цяпер былі спакойныя. З лесаводам-вучоным у лесе, канешне, не заблудзімся. Я вачэй з яго не спускаў, кожнае слоўца лавіў, каб міма вушэй не прапусціць. Такога, як Піліп Макаравіч, я яшчэ не страчаў.

Ідзём, значыць, а ён на пень паказвае.

— Жывы пень. Адзначце, хлопцы.

— Хіба ёсць жывыя пні? — не паверыў Васіль. — Калі дрэва зрэжуць, то і пень перастае расці. Ен гніе, разбураецца.

— Адзін гніе, а другі расце, — сказаў Піліп Макаравіч. — Карані жывых пнёў перапляліся, зрасліся з каранямі іншых дрэў. Адтуль яны бяруць раствораныя пажыўныя рэчывы. Таму і жывуць, развіваюцца.

Сапраўдны вучоны. Сапраўдны лесавод. Для мяне, напрыклад, усе пні аднолькавыя. Пень ды пень. Ен жа бачыць, які расце, які хутка згіне, разбурыцца. І нам адкрыў вочы.

— Піліп Макаравіч, вы вынайшлі прэпарат, які шыпіць і булькае, — пачаў я.

Піліп Макаравіч перапыніў мяне:

— Я вынайшаў харчовы прэпарат.

— Ну, харчовы прэпарат. А яшчэ што-небудзь новенькае прыдумалі?

— Прыдумаў. Калі так сказаць, вывеў.

— Новую пароду жывёлы вывелі? — пытаецца Васіль.

Піліп Макаравіч засмяяўся:

— Новы сорт насення.

— Насення дрэў? — здагадаўся Васіль.

— Але, новы сорт насення сасны, бярозы, елкі і нават лазы.

Я здзівіўся:

— Вунь колькі соснаў, бяроз і елак расце. Навошта новыя выводзіць?

— Не ўсюды дрэвы растуць, — прагаварыў Піліп Макаравіч. — Хіба мала на зямлі пустыняў?

Я паціснуў плячыма.

— Бяроза, елка і сасна ў пустыні не вырастуць. Піліп Макаравіч на гэта:

— Маё насенне асаблівае. Кінуў адно зерне ў зямлю — праз паўгадзіны сто парасткаў дрэўца вырастае.

Васіль зноў не паверыў:

— А яшчэ праз паўгадзіны з кволых парасткаў добрыя дрэўцы паднімуцца?

— Яшчэ праз паўгадзіны з кволых парасткаў добрыя дрэўцы паднімуцца, — паўтарыў Піліп Макаравіч.

— Вы вывелі новае насенне для таго, каб перамагчы пустыню? — скумекаў я.

— Вучоныя даўно змагаюцца з пустынямі,— прагаварыў Піліп Макаравіч. — Грэчаскі вучоны Георг Калістратас у пласцікавы мех кладзе торф, попел, іншыя ўгнаенні. Яны ператвараюцца ў масу, якая паступова аддае караням вільгаць. Так ён вырошчвае ў пустыні персікі, грушы, вішні, чарэшні. Але я палічыў, што ягоная методыка не зусім практычная. Таму і вывеў новы сорт насення. Пасеяў адно — праз паўгадзіны цэлы лясок шапаціць лісцямі пад ветрыкам.

Цёпла прагучалі гэтыя словы. Відаць, не адзін раз Піліп Макаравіч уяўляў танкастволы лясок у пустыні. І я чамусьці ўявіў.

Пяскі, бязмежныя, амаль што недаступныя. А пасярод пяскоў шапаціць лісцямі лясок пад ветрыкам, проста на вачах цягнецца ўгору. Едзе па пустыні на вярблюдзе качэўнік. Бачыць: лясок. Хутчэй, хутчэй вярблюда падганяе. Пад'язджае бліжэй, злазіць, рукою да дрэўца дакранаецца, гладзіць яго. Лясок…

Прысеў пад дрэўцамі прасмалены сонцам сын пустыні, пасля лёг, заснуў. Добра спіцца ў цяньку, у прахалодзе!..

— Піліп Макаравіч, — перапыніў мае думкі Васіль, — слухаў я вас і на вус матаў. Вы казалі, што хочаце ў пустыні лес пасеяць. Дык чаму не сееце? Ці ўжо пасеялі? Пра гэта я не чуў.

Не верыць. Да кожнага слоўца прыдзіраецца. Яму трэба ўсё самому і пакратаць, і на зуб паспрабаваць. Карцела сказаць, каб асабліва не высоўваўся, але Піліп Макаравіч апярэдзіў мяне:

— Васіль, ты ведаеш, што такое «гома сапіенс»?

— Не, не ведаю.

— Гома сапіенс — лацінскае слова. Чалавек разумны — так перакладаецца на нашу мову.

— Цяпер буду ведаць. Гома сапіенс — гэта чалавек, — буркнуў пад нос Васіль.

— А ці ведаеш, што за апошняе стагоддзе гома сапіенс, бязлітасна эксплуатуючы, знішчыў дваццаць мільёнаў квадратных кіламетраў зямлі, якая абраблялася і давала ўраджай? Гэта складае пятнаццаць працэнтаў усёй паверхні сушы, альбо дваццаць восем працэнтаў усіх абрабляемых зямель. Ведаеш пра гэта?

— Не ведаю. Нам у школе не казалі.

Я таксама, як і Васіль, пра гэта не ведаў. Сапраўды, нам у школе не казалі. Пятнаццаць працэнтаў усёй паверхні сушы, дзе і жыта каласіла, і памідоры спелі, і кукуруза сцяною стаяла — цяпер мёртвая зямля, на якой сям-там чэзлыя кусцікі, купінкі травы? Не верыцца. Няўжо гэтае багацце чалавек знішчыў сваімі рукамі? Мой дзядуля, памятаю, казаў: «Паадбіваць бы тыя рукі, якія рушаць, разбураюць…»