— Чыталі, што адбылося ў Аўстраліі? — працягваў Піліп Макаравіч. — Туды завезлі гавайскую жабу. Аўстралійцы хацелі, каб жаба знішчала жукоў-шкоднікаў цукровага трыснягу. І што выйшла? Жабы з'елі жукоў і сталі размнажацца. А гавайская жаба жыве да сарака гадоў, вага яе прыкладна паўтара кілаграма, у год адкладвае сорак тысяч ікрынак. Пражэрлівыя жабы сталі знішчаць пчол. Ад іх яду гінуць кошкі і сабакі.

— Не мела баба клопату — купіла парася, — заўважыў Васіль.

— Гэтыя жабы цяпер быццам дамоклаў меч. Людзі ў роспачы. У горадзе Дарвіне за адну злоўленую жабу плацяць трыццаць сем долараў. На вуліцах гэтага горада развешаны плакаты з малюнкам жабы і надпісам: «Яе шукаюць — жывую альбо мёртвую».

Шукаюць… Быццам небяспечнага злачынцу. Вось дык жаба! Дай свінні рогі — не саступіць з дарогі… Ад яду гінуць кошкі і сабакі… І ў нас ёсць сабака Шарык. Няўжо і ён загінуў бы? Аж страшна! Не, Шарык не загінуў бы. Ен разумны. Ен нават па лесвіцы ўмее лазіць. Кінулася б гавайская жаба за ім, а Шарык на лесвіцу. Сеў і гаўкае… Дастань, жаба, дастань!.. Не верыцца. Каб сабака ды ад жабы ўцякаў!

— Піліп Макаравіч, — прагаварыў Васіль, — чаму вы нам пра ўсё гэта расказваеце?

— Адказваю на тваё пытанне. Я мог бы хоць сёння пасеяць насенне ў пустыні. Ды баюся, каб вомегам не вылезла. Пустыня таксама часцінка нашай прыроды. Гома сапіенс павінен памятаць, што наша прырода досыць далікатная. Яна не любіць няўмелых, баіцца бяздумных. Чаму вучыць народная мудрасць? Сем раз адмерай, а адзін раз адрэж. Я яшчэ не ўсё праверыў, не да канца вывучыў і зразумеў. Калі вывучу, калі сем раз адмераю, тады пасею сваё насенне. Вас з сабою вазьму. Дапаможаце мне?

— Вядома, дапаможам, — апярэдзіў я Васіля.

Як добра было б, калі б Піліп Макаравіч узяў нас у пустыню! Я ўявіў, як ідзём з Васілём па пяску, гарачым ад сонца, як прыгаршчамі бяром з рэшатаў і сеем насенне. Чаму менавіта з рэшатаў? У фільме, у якім даўняе жыццё паказвалі, бачыў, як вось так барадатыя сяляне жыта сеялі. Запомнілася, спадабалася. Канешне, сеялкай, як цяпер, хутчэй сеяць. Але ж сеялка не рукі. Сеялкай пасеяна… Рукамі пасеяна… Па-рознаму гучыць? Значыць, сеем мы з Васілём, а за намі густой сцяной ушыркі, як вокам глянуць, лес падымаецца. Лес сцяной падымаецца… Лес падымаецца? А як жа назад праз гэтую сцяну прабрацца? Хоць і сваімі рукамі пасеялі, але ж няходжаны, незнаёмы. Прыйдзецца адно з двух выбіраць: альбо ў пустыні з пустымі рэшатамі застацца, альбо ў лесе, пасеяным сваімі рукамі, заблудзіцца. Праўду казаў Піліп Макаравіч: сем раз адмерай, а адзін раз адрэж. Вось так. Трэба думаць, гома сапіенс…

— Я ў адной кніжцы чытаў,— звярнуўся да Піліпа Макаравіча Васіль, — што лес жывы. Як гэта зразумець? Хіба лес адчувае?

— Адчувае, — адказаў Піліп Макаравіч. — Амерыканскія вучоныя Оранс і Родс назіралі за тым, як дрэвы абараняюцца ад шкоднікаў. Вучоныя даказалі, што некаторыя дрэвы папярэджваюць аб небяспецы, аб тым, што ў лесе з'явіліся шкоднікі.

Папярэджваюць… І пра гэта ведае Піліп Макаравіч. Хадзячая энцыклапедыя ён, ці што? Я зірнуў на бярозкі, якія купінай сышліся ў нізінцы. А далей яшчэ адна купінка… Значыць, тыя бярозкі, калі да іх падпаўзуць вусені, нячутна, нібы па тэлеграфных правадах, паведамяць: «Сястрычкі, родненькія, уцякайце, вусені паўзуць!» Хіба сястрычкі-бярозкі ўцякуць? Яны ж не ходзяць. Дык навошта папярэджваць, калі няма як уцячы? Проста для таго, каб страху нагнаць? А-а-а, яны птушак паклічуць. Птушкі пачуюць і прыляцяць, знішчаць вусеняў. Няўжо так? Няўжо дрэвы і з птушкамі перагаворваюцца, нібы па тэлеграфных правадах? Штосьці тут не так. Вось і Васіль лоб моршчыць, стараецца зразумець, як гэта дрэвы аб небяспецы папярэджваюць.

— Піліп Макаравіч, а як дрэвы папярэджваюць аб небяспецы? — пытаюся.

— А мяне яшчэ цікавіць, ці абараняюцца яны ад шкоднікаў? — прамовіў Васіль.

— Растлумачу, — сказаў Піліп Макаравіч. — Амерыканскія вучоныя змяшчалі калоніі вусеняў на галінкі алешыны. Дрэвы адразу ж пачыналі выдзяляць такія рэчывы, ад якіх, калі так сказаць, вусеням млосна рабілася. Ніводнага лісточка яны не кранулі. Пасля Оранс і Родс заўважылі, што гэткія ж рэчывы выдзяляюць і тыя алешыны, якія знаходзяцца непадалёку. Хоць ім пакуль нічога не пагражала.

— Яны праз карані сігналы падавалі,— сказаў Васіль.

— Не. Карані адной купінкі дрэў да каранёў другой купінкі не дацягваліся.

— Пікавы дослед правялі гэтыя вучоныя, — заўважыў я. — Як можа многае зрабіць гома сапіенс!

— Глядзіце! Глядзіце! У лесе хтосьці камбайн пакінуў! — неспадзявана гучна крыкнуў Васіль.

Камбайн, усюдыход ці лятальны апарат?

Васіль памыліўся. Гэта было вялізнае (метраў тры ў дыяметры) жоўтае кола, якое стаяла на… курыных лапах. Не падумайце, што на сапраўдных. На курыных лапах, зробленых, як я здагадаўся, з металу.

— Гэта ж кола, — кажу Васілю. — Чаго ты крычаў, што камбайн?

— Разгубіўся, — прызнаўся Васіль. І, крыху памаўчаўшы, дадаў: — Нейкі ўсюдыход, ці што? Як ён сюды заехаў?

— Не заехаў, а прыкаціўся, — паправіў я. — Кола заўсёды коціцца.

Васіль падышоў да гэтага кола, памацаў яго.

— Антон, ты таксама няправільна сказаў. Не прыкаціўся, а прыкацілася.

— Кола прыкацілася? — пытаюся.

— Не. Назавём яго так: хатка на курыных лапах.

Але, на курыных. Адкуль жа яна прыкацілася? І ці прыкацілася? Калі б кацілася па лесе, то не адно дрэва паламала б, выкарчавала б. А ўсе дрэвы вакол як стаялі, так і стаяць. Ніводнае не паломана, не вывернута. Выходзіць, хатка на курыных лапах спусцілася, хтосьці сядзеў, магчыма, і цяпер сядзіць у ёй. Можа, сама Баба Яга? Глупства. Вядома, глупства. Баба Яга толькі ў казках бывае. Загадачка…

Я зірнуў на Піліпа Макаравіча.

— Піліп Макаравіч, у гэтай хатцы на курыных лапах, падобнай на кола, ёсць хто-небудзь?

Піліп Макаравіч патаптаўся каля хаткі.

— Дзверцаў не знаходжу. Але ж павінны быць. Тонкая работа.

— Дык ёсць хто-небудзь там?

— Баішся, што выскачыць? — пытаецца Васіль.

— Ты не баішся? — агрызнуўся я. — Камбайн, камбайн… Язык прыкусіў бы. Камбайн у лесе жне і малоціць…

— Я… Я… Я толькі падумаў,— пеўнем падскочыў да мяне Васіль. — А ты… Ты… Ты нават падысці баішся.