— Даруйце, калі ласка, — крыху збянтэжана прамовіў Добыш. — Я праз дзень-другі еду працаваць у Сахару. Я тут буду, можа, праз месяц… Не, я не пра тое… Я ведаў, Марыям, што мы ўсё роўна з вамі сустрэнемся, хоць вы не прыйшлі тады на паштамт, як абяцалі… Ну, значыць, так трэба было… Не палохайцеся, Марыям. Разумею, мне трэба ісці. А ці можна вам у будучым калі-небудзь, ну, проста… — Добыш кіўнуў у бок тэлефоннай будкі, з якой ужо выходзіў, здалёк прыглядаючыся да Добыша, быццам прыцэльваючыся, малады алжырац вайсковага выгляду. — Ну — пазваніць? Рааба даў мне тэлефон вашага дзіцячага сада…

— Не, званіць нельга, — паспешліва адказала дзяўчына і кіўнула маладому алжырцу: — Знаёмцеся. Гэта Шабан.

Паціскаючы моцную руку і ветлівай усмешкай сустрэўшы цвёрды позірк маладога алжырца, Добыш уявіць сабе не мог, што разам са знаёмствам набывае сабе бязлітаснага ворага.

— Паехалі, Марыям, нас чакаюць, — прамовіў алжырац тонам, які даваў зразумець, што ён мае вельмі сур'ёзныя правы на дзяўчыну і нікому не раіць пераходзіць яму дарогу.

«Хоць ты і робіш мне ў сваім пісьме вымову, дарагая Зульфі, але я вельмі рада твайму пісьму. Я зноў сустрэла таго хлопца з Савецкага Саюза, Юрыя. О не, гэта адбылося зусім выпадкова, павер, але шчыра прызнаюся, мне чамусьці было прыемна. Канечне, як ты і раіла, я не пайшла на паштамт, дзе ён чакаў, і не дазволіла званіць мне на работу. Ён, вядома ж, пакрыўдзіўся. Але што цяпер будзе, Зульфі? Ты ж у нас самая разумная, вось і парай. Няўжо і нашы мамы і бабулі, калі былі маладыя, адчувалі тое ж, што і мы? Яны, вядома, лічылі грахом нават зірнуць на чужынца. А можа, гэта і не так было, бо іх позірк быў прыхаваны чадрой або, як у нас, хаікам, трохі лягчэйшай заслонай, але ўсё роўна ж заслонай. Мы, новае пакаленне алжырскіх дзяўчат, вырашылі хадзіць з адкрытым тварам перад усімі, але ж яшчэ ёсць у кожнага свая нябачная заслона — гэта наша выхаванне. Можа, так і трэба? Зульфі, як ты лічыш? Бачыш, як мне цябе не хапае. Мне загадвае Шабан, каб я больш ні на кога не глядзела. Быццам мае на мяне нейкія правы. А я баюся яго. Ён не толькі служыў у Іншаземным легіёне ў французаў і ваяваў супроць в'етнамцаў, але і цяпер, мне здаецца, звязаны з нейкімі сіламі, якіх сам баіцца. Шабан абяцаў, што дапаможа мне знайсці брата, Акліля. Чуе маё сэрца, што мы блізка ходзім адзін каля аднаго, але ж як заўважыць такога малога сярод столькіх дзесяткаў, нават соцень тысяч людзей у Аль-Джазаіры, калі лёс не кінуў яго за гэты час куды ў іншае месца, калі хлопчык наогул жывы! Я была ўжо ў многіх дзіцячых дамах, але толку мала. Толькі раз мне здалося, што я вось-вось убачу брата. Ды потым аказалася, што падобны хлопчык быццам раней там знаходзіўся, але ці сам адтуль некуды пайшоў, ці яго перавялі куды. Напэўна, ты, Зульфі, памятаеш Макуфа? Ён зараз працуе ў Саюзе дапамогі сіротам. Макуф таксама абяцаў дапамагчы, сказаў, як гэта складана: у Алжыры пасля вайны выявілася больш за трыста тысяч дзяцей-сірот. Гэткую колькасць нават марскіх каменьчыкаў перабраць не так проста. А за апошнія ж гады нямала дзяцей узялі ў свае сем'і людзі і далі ім новыя прозвішчы. Толькі б ён хоць крыху аказаўся шчаслівы, мой Акліль! Яму столькі дасталося з самага маленства з-за гэтай праклятай вайны, што прынеслі нам каланізатары, і няўжо добрыя сілы не прыкрыюць яго сваім плашчом у ліхую гадзіну!

Нядаўна з газеты «Альжэ рэпублікэн» я даведалася, што ў порт прыбывае параход з дзецьмі-сіротамі, якія адпачывалі ці лячыліся ў Савецкім Саюзе. Я памчалася ў порт сама не свая! Калі дзеці сыходзілі з карабля на прыстань, чысцюткія, у чырвоных гальштуках, якія ім у Савецкім Саюзе падарылі сябры, савецкія піянеры, я абгледзела кожнага і кожнага хацелася абняць і пацалаваць. Я вачэй не зводзіла з іх радасных тварыкаў і ўвесь час спадзявалася, што вось зараз гэткі ж шчаслівы збяжыць уніз па трапе мой Акліль. Я потым увесь вечар плакала, Зульфі.

Але ж буду спадзявацца, што яшчэ сустрэну свайго дурніцу Акліля».

Трэба ж было такому здарыцца, што калі Селім вырашыў падключыць да новага «бізнесу» і Хуары, той раптам знік. І ён, і яго новы прыяцель. Няўжо гэты нягоднік Акліль угаварыў Хуары пайсці ў дзіцячы дом? Мог гэта зрабіць. Ва ўсякім разе, на зімовыя месяцы. Іх, халодных ды ветраных, на ўзбярэжжы Міжземнага мора не так многа, як на Еўрапейскім кантыненце, але паспрабуй вытрываць, калі ў цябе няма цёплага кутка і маці, якая хоць іншы раз і пацягае за вуха ды пакрычыць за прадраныя штаны або нездавальняючую адзнаку ў школе, але ж і дасць місу гарачай тарэшты і добры кавалак хлеба з павідлам. Ды шайтан іх бяры, што звалакліся некуды, хлопцаў у яго хапала, але Селіма непакоіла іншае: ён жа лічыў Хуары адным з самых надзейных сваіх служак, а тут раптам такое. І струмант не аддалі. Не аддалі і засталіся павінны за тое, што ім доўгі час карысталіся. Селім спалохаўся: выходзіць, ён можа так моцна памыляцца! Яму здрадзілі і яго абакралі. Злачынцы павінны быць строга пакараны. Шакал каторы дзень упарта шукаў хлопцаў паўсюдна. Нарэшце прыйшоў і стаў перад Селімам, як пабіты сабака.

— Як скрозь зямлю праваліліся, — паведаміў ён. — Усё аблазіў.

— Ты ж казаў, яны жылі ў вежы? — раззлаваўся на яго Селім.

— Дык яна ж згарэла!

— А яны? Можа, і падпалілі, каб замесці сляды?

— Не, іх там не было, — упэўнена адказаў Шакал.

— Тады шукай, — загадаў Селім. — А калі яны табе трапяць у рукі…

— Я кожны куток у горадзе выпаўзаю, але яны ад мяне не схаваюцца, — запэўніў Шакал. — І мала ім тады не будзе. Я прывалаку іх да цябе.

— Можаш не цягнуць, але скрынкі каб былі тут і грошы таксама.

— Дзе я толькі не распытваў — ніхто не бачыў іх, — паўтарыў Шакал, каб падкрэсліць усю складанасць пошукаў.

Гэта праўда, пытаў у сяго-таго Шакал. Нават да казапаса дапяў. І не ведаў, што таго ўжо і без яго распытвалі пра хлопчыкаў.

* * *

Чалавек, які распытваў пра хлопчыкаў, сказаў, што ён іх сваяк. Незнаёмы яшчэ патупаў каля вежы, а потым, як падалося казапасу, пайшоў да шашы. Было сыра, асенні вецер дзьмуў з мора, і казапас, праводзіўшы незнаёмага насцярожаным позіркам, трохі супакоіўся. Ён вырашыў, што абавязкова папярэдзіць хлопчыкаў, калі тыя прыбягуць з горада, а пакуль захутаўся ў свой стары вайсковы плашч і стуліўся пад сцяною на ўскраіне руін. Ад дажджоў, што апошнім часам ішлі па два разы на дзень, трава на схілах зноў пайшла ў рост, весела зелянела, і козы пасвіліся дружна, не разбрыдаючыся па камянях у пошуках якіх хоць калючак. Кроплі дажджу час ад часу шчоўкалі па капюшоне, навяваючы салодкую асеннюю дрымоту. Раптам адна з козачак, якую шайтан загнаў-такі на крывую таполю, скокнула ўніз і трывожна мэкнула. Казапас расплюшчыў цяжкія непаслухмяныя павекі. Да вежы зноў кіраваў той незнаёмы чалавек у балоневай куртцы. «Бач, цягнецца, — з прыкрасцю падумаў казапас пра незнаёмага. — Ды асцярожна так, нібы злавіць каго хоча. А мо яго самога шукаюць? Але ж нядобры, відаць, чалавек». І казапас зноў звёў вочы.

І саснілася яму, што ён зноў вярнуўся ў сваю родную вёску каля Медэа. І — дзіва дзіўнае — яго выбіраюць суддзёй, кадзі. Жыццю кадзі ён заўсёды зайздросціў. Бацька некалі казаў: «Жыццё, як у кадзі». Гэта калі некаму ўдавалася, не працуючы кожны Дзень, есці блінцы з маслам. Ужо мула праспяваў малітву, бласлаўляючы новага кадзі, нядаўняга казапаса. Яго з паклонам пасадзілі на мяккае крэсла і панеслі на засцеленае казачным дываном ганаровае месца, як непадалёку, парушаючы ўрачыстую цырымонію, пачуўся грукат. «О, нейкі недарэка ваданос з крывымі рукамі бразнуў вобзем пустыя вёдры! — наліваючыся праведным гневам, падумаў новы кадзі.— Вёдры ж пагнуцца, пацякуць… Урэзаць бізуноў ваданосу!» І, напэўна, казапас убачыў бы, як спрытна ляскаюць бізунамі яго памочнікі, ды нейкая сіла раптам так шпурнула яго з каштоўнага дывана, што пачуў рэбрамі ўсю жорсткасць камянёў. «Эх, злыя штукі шайтана! — уздыхнуў казапас, прачнуўшыся. — Калі ж такое было, каб закапцелы на вогнішчы галечы збан ды трапляў на святочны стол-мейду!»