Пан Бадзей заківаў галавою. Цікава, што паэт Карней папросіць у яго за свае вершыкі? Проста так не прывык чытаць. Мабыць, мы сёння і хвастоў ад селядцоў не ўбачым.

— Ура паэту Карнею! — загарлапаніў пан Бадзей.

— Ура-а!.. — падхапілі стражнікі.

І ў нашай калоне найбольш старанныя закрычалі:

— Ура-а!..

Паэт Карней паднёс да вачэй хусцінку.

— Дарагія мае! Суайчыннікі! Цяпер пра сваё жыццё раскажу, сваю біяграфію вам абмалюю.

Памятаю сябе, калі яшчэ быў немаўляткам. Усе дзеці плачуць як прыйдзецца. А я плакаў па-асабліваму, у рыфму. Пасля сваімі ножкамі патупацеў. І таксама пачаў хадзіць не так, як усе, а ў рыфму.

— А яму някепска жывецца. У рыфму, — заўважыў Пятрусь.

— Неўзабаве першы верш напісаў і на ўвесь горад праславіўся. Нялёгка пісаць вершы. Асабліва цяжка рыфму падабраць. Не верыце? Падбярыце рыфму да слоў «гэй, гэй, гэй».

Здзівіў нас паэт Карней. Немаўляткам у рыфму плакаў, вучыўся хадзіць у рыфму. А цяпер просіць, каб да слоў «гэй, гэй, гэй» рыфму падабралі. З гэтых жа слоў пачынаецца карацелька, якая на прафілакторыі. Кожны нявольнік яе бачыў.

— Ну, што? Цяжка падабраць рыфму? — сказаў паэт Карней. — Вершы складаць — не тварыкі сонцу падстаўляць.

— Не бойся ты чарцей, — гукнуў Пятрусь.

— Вельмі кепска, — скрывіўся паэт Карней. Не даспадобы, што Пятрусь рыфму падабраў.

Яму думаецца, што мы з каменнага веку.

— Няхай жыве Карней, — крыкнуў каратканогі.

Паэт Карней увесь засвяціўся.

— А гэта някепска.

Вельмі захацелася мне, каб ён горкую пілюлю праглынуў. Фанабэрыцца. Стаіць, як певень. Калі б было пер'е, то распусціў бы. Што ж зрабіць? Абазваць? Непрыгожа. А калі верш пра яго скласці, каб пачынаўся з гэтых «гэй, гэй, гэй»? Зноў скрывіцца. Трэба скласці, трэба. Ага, нешта рыфмуецца… Зараз паскачаш.

Я падняў угору руку, як у школе ў час урока.

— Можна мне рыфму падабраць?

— Паспрабуй.

— Я верш прачытаю.

— Паспрабуй. Папасмяёмся.

Я выйшаў з калоны і на ўвесь голас, каб усе чулі, пачаў:

Я прыпыніўся, каб перадыхнуць, а Пятрусь нечакана гукнуў:

— Лаві курэй!

Паэт Карней вытрашчыў вочы так, што, я думаў, яны вылезуць. Пасля як тупне нагою!

— Мяне сам народны цар Іванка паважае! А тут… А гэтыя…

Да ягонага пляча дакрануўся рукою пан Бадзей.

— Не хвалюйцеся. Мы вас усе паважаем. Гэтыя ў мяне і застогнуць, і заенчаць. Я на іх даўно зуб тачу.

Кажа спакойна, а сам свідруе нас вачыма. Вочы халодныя-халодныя.

— Хлопчыкі, падыдзіце да мяне. Бліжэй. Мы з Петрусём выйшлі з калоны.

— Гонару ў вас многа. Саўка вам на вушка нашэптвае, падбухторвае. Саўка з таго свету, падыдзі сюды! — загадаў пан Бадзей.

— Я яго выведу, — гыркнуў стражнік Сіні Нос. Краечкам вока я заўважыў, што ён схапіў Саўку за плячо, штурхнуў. Саўка, не стрымаўшыся, упаў. Пятрусь узяў яго за руку, дапамог устаць, прамовіў:

— Не бойся, Саўка.

Пан Бадзей з нянавісцю глянуў на нас.

— Гонару многа? Вытрыце ручкамі мае боты. Прызначаю вас выціральшчыкамі маіх ботаў.

Хоча ў гразь утаптаць. Перад усімі. Не дачакаешся. Можаш біць, можаш забіваць.

— Доўга чакаць? Вытрыце. Беленькімі ручкамі.

— Я выт'у, — падаў голас Саўка. — Пан Бадзей, дазвольце мне. Яны не ўмеюць.

Добрая душа Саўка. З-за нас перад гэтым будзе на каленях поўзаць.

— Саўка, не трэба, — сказаў я. І пан Бадзей сказаў:

— Не трэба, Саўка з таго свету. Для цябе што-небудзь іншае прыдумаю. Няхай яны вытруць. Чым аўчыну больш камечаць, тым яна лепшая.

— Выцірайце! — усклікнуў паэт Карней.

Аж падскоквае ад нецярпення. Чакае нашай ганьбы. Не дачакаешся. Не станем выціраць. Ты, калі б прыйшлося, выціраў бы, на каленях поўзаў.

— Вытраце. Пастаўлю на сваім, — працадзіў праз зубы пан Бадзей.