– Станіслаў! Колькі можна задягвадь з дакументацыяй на рэдуктар?

Дырэктар комплекса рэдуктараў унітарнага малога прадпрыемства “Электрамашына” Навічэнка нярэдка адчыняў дзверы тэхналагічнага аддзела рыўком.

– Вам хвост намылілі, дык вы на мяне кідаецеся?
– парыраваў тэхнолаг першай катэгорыі Моршын.
– Калі чарцяжы перадалі? Заўчора. На апрадоўку пойдзе тыдзень - ці я не казаў? Хочаде, каб зрабіў хутка, але кепска?

– Не выбаёдвайцеся, - адной фразай на тры пытанні адказаў дырэктар.
– Я вас назначыў выконваючым абавязкі начальніка тэхаддзела і людзей даў.

Рэзка павярнуўся і выйшаў, але дзвярыма не ляпнуў.

– На завесах эканоміць, - спакойна пажартаваў Моршын.
– І на маёй надбаўды таксама. Усе начальнікі - сволачы. І чым большы начальнік.

Моршын не дагаварыў.

Дзве дзяўчыны, не ведаючы, як адрэагаваць, з інтэрвалам у долю секунды стрымана хмыкнулі, інтуітыўна адчуўшы, што гэта выяўляе роўныя адносіны да ўдзельнікаў канфлікту.

Моршын устаў з-за стала. Падышоў да Лены, даўганогай бландзінкі, пераклаў на яе стол стос нескладаных чарцяжоў.

– Леначка, вы больш уважліва прадуйце, не спяшайцеся. Не так, як тым разам.

Лена інстынктыўна паклала далонь на чарцяжы.

– А вы, Марыначка, зрабіде нам чаю хіба што.

– Навошта вы ўвесь час злуяце дырэктара, Станіслаў Уладзіміравіч? Вам жа самім горш будзе.
– кругленькая бойкая Марына, якая не мела ні адпаведнай адукадыі, ні элементарнай стараннасці, паспрабавала павучыць Моршына.

– Горш не будзе. Час прафесіяналаў мінуў.
– з прытворным сумам канстатаваў Моршын.

Марына ўздыхнула і тонам паслухмянай школьніцы спыталася:

– Мы пойдзем пакурым?

– Канечне, канечне, навошта ў мяне пытацца. За такія грошы вам толькі курыць і засталося.
– рассеяна прамармытаў Моршын.

У хуткім часе ён сядзеў за сталом і распісваў тэхналогію, прадаваў за дзяўчат, якія выйшлі: Ленку, трытцадшадовую феміну са сваімі праблемамі, але з розумам у галаве, і Марынку, дачку намесніцы начальніка аддзела кадраў, якая лічыла, што ёй вінен увесь свет, што яна самая крутая і што тут апынулася выпадкова і не на доўгі час.

Праз хвіліну ўварваўся Навічэнка.

– Заказчыкі тэлефанавалі, мы і так на тыдзень адгрузку затрымліваем, штрафныя санкдыі, фінансавае становішча, зарплату трэба выпладіць, калі, нарэшце.

І адразу ж астыў:

– Станіслаў, не цягні.

– Менш будзеце торгадь, хутчэй зраблю. Фінансавае становішча на сваёй дачы пашукайце. Красці трэба меней, любы. А дазваляць красці - яшчэ меней.
– спакойна і ціха мовіў Моршын.

– Слухай. це, я ад вас не чакаў.
– разгубіўся Навічэнка.
– Тут доказы патрэбныя.

– Пракурор вам доказы прад’явідь.
– нягучна сказаў Моршын.
– А цяпер - выйдзіце прэч, не перашкаджайце прадаваць.

Навічэнка яшчэ больш разгубіўся, але ўсвядоміў, што размова ідзе сам-насам, і зашыпеў:

– Ты, сволач старая, я цябе ў параток сатру.

Аз кім застанешся, сволач маладзейшая?
– Моршын на ўсялякі выпадак падняўся з-за стала.

Навічэнка заўважыў, што дзверы прачыніліся, і крыкнуў так, каб старонняму вуху не трэба было прыслухоўвацца:

– Я вас дэпрэмірую за гэты месяц, тэхнолаг Моршын!

– Ну, хадзілі без штаноў, паходзім і без сарочкі. А па вашым бязглуздым Палажэнні вы ўвесь комплекс у гэтым месяцы дэпрэміруеце.

– Ленка, ён яго канкрэтна калі-небудзь замочыць.
– абыякава прагаварыла Марынка і задягнулася.

Разумная Ленка адмаўчалася, хоць і падумала сама сабе: “На халеру яму гэта здалося.”

Аднак насамрэч усё было не так проста. Станіслаў Уладзіміравіч даўно толькі рабіў выгляд, што займаецца работай. Нечакана рэзка і адчувальна пачала здаваць памяць, кемлівасць і здольнасць адначасова трымадь на кантролі незлічоную колькасць пытанняў. Нават адпрацаваныя і простыя прыёмы даводзілася выконвадь з дапамогай даведнікаў, што, зрэшты, ён рабіў і раней. Але цяпер Моршын не рызыкаваў адразу ж назвадь папярэдні вынік услых, нават прыблізна, а ціхутка соп і старанна выпісваў прамежкавыя лічбы. Калі ж знаходзіў выніковую, глядзеў на яе і не адчуваў натуральнай прапорцыі з зыходнымі дадзенымі. Чарговая перамена месца работы, якую ён здзейсніў нядаўна, мала што змяніла: пару напружаных тыдняў, каб разабрадца ў нюансах сістэмы вытворчасці, узаемаадносінах і раскладзе сіл. А пасля - зноў тужлівая няпэўнасць.

Яшчэ складаней стала са здароўем: раптам абрынулася ўсё. Калола пад левай грудзінай, паделі далоні, з вечара нечакана пачыналася арытмія, зранку цяжка было прадрадь вочы, а на кожнай нырцы як бы павісала па цагліне. І, здаецца, прастатыт. Засмучала і прымушала хавадь позірк ад людзей торганне правага павека. Бесперапынны гул у галаве, падобны на гудзенне лайнера, што ішоў на пасадку ўспрымаўся як заклік. Да чаго - Моршын цяпер разумеў. Ён ішоў да гэтага разумення некалькі гадоў, але ўсё ж не чакаў, што заклік-загад будзе настолькі модны. Чапляцца за няўстойлівае існаванне, каркас якога пачаў развальвацца - марна. Магчымым і лагічным здавалася адно: прыгожае завяршэнне няўдалага жыцця, і ўсе абставіны ён вымушаны быў падпарадкаваць эфектнай канцоўцы. Гэта не з’яўлялася вынікам іпахондрыі, а дыктавалася вышэйшай сілай, якая не пацярпела б ніякага супраціву.