Мая Іліяда
вернуться

Караткевіч Уладзімір Сямёнавіч
Шрифт:

Маладая вясна

Маладыя, пушыстыя лісцейкі грушы, А за імі, на скалах, дубоў галізна. Ў беласнежным прыбоі, у квецені рушыць Маладая вясна. Нібы снег вяршынь ажывае ў цвіценні, І садоў і аблокаў звіваецца дым: Белых хмарак алені ў зыркім небе вясеннім Пралятаюць да мора і дваяцца над ім. Ты мне сонца! І мора! І подых маю! Я люблю цябе так, што кроў, як прыбой! Што ж ты плачаш, чаго ж ты мяне абдымаеш? Я з табою. З табой. 

"О, якое цёплае, цёплае, цёплае мора..."

О, якое цёплае, цёплае, цёплае мора. Як драбіцца ў ім сонца - Зевесаў распалены шчыт. О, як добра руцэ на тваім перагрэтым і чорным, На апырсканым кроплямі мора, салоным плячы. Ў такт нячутнаму спеву самкнёныя вусны смяюцца і плачуць. Вочы змежаны. Веі дрыжаць у салодкай журбе. Так шчаслівая яшчарка дрэмле на камні гарачым... Добра табе? 

Гурзуф уначы

Скрыпка ціхая ночы. Дрымотная музыка ночы. Водар мора і кветак. Глухая начная пара. Аю-даг за чаўнамі рыбацкімі ў моры напружана сочыць Зыркім вокам адзіным - чырвонаю іскрай кастра. Што, як ярасна скочыць? Дарэмна. Дрымотаю скоран, Галаву ён на мяккія лапы здранцвела паклаў. Чайкі спяць на вадзе, як плаўкі, у сярэбраных водсветах зорных. Спіць каханне ў дамах. Спіць прадоння марскога імгла. Наздраватыя сходы завулкаў ад дзённай хады спачываюць, Крок паэта апошняга зaмер на вулках крывых, І магноліі кветкі так соладка дураць і так спавіваюць, Што ні людзям, ні скалам дрымотай не ўзняць галавы. І лянотна мядзведзь на спакойнае мора усперся І ў знямозе салодкай, забыўшы пра гнеў і гразу, Касавурыць адзінае вока на зоры, што ўнізе і ўверсе. На скупое сузор'е між іх, на сп'янелы і сонны Гурзуф. 

"Прыўкрасная пальма..."

Прачынаюся ноччу, - месяц, Ў садзе сінім спеў салаўя. І над вокнамі косы звесіла Пальма поўдня, любоў мая. Салаўіныя стогны ўтрапёныя... Нельга спаць. Мы чакалі гады, І мы дзелім наша бяссонне, Дзелім месяца срэбны дым... Насупор усяўладнаму лёсу Я ільды і пустыні скрышыў, Я прыйшоў да твайго уцёса - Кедр каханы з паўночных вышынь. 

"Над Аю-дагам - над Мядзведзь-гарою..."

Над Аю-дагам - над Мядзведзь-гарою - Хрыбет увесь імглой завалакло. Не ведаю, не знаю, што са мною. Дзе ты, маё халоднае святло?! Чакаю. Прагну. А ў душы, бы ў хмарах, Маланкі незгасальныя гараць, І як рванецца хоць адна ў абшары - Да сэрца дрогне ўся Мядзведзь-гара. Прыйдзі, схілі мне галаву на плечы, Дай мне сябе, жывучая вада, Каб піць цябе да скону, вечна, вечна, Як мора п'е пахмуры Аю-даг. 

"Спiш? Я прыйду, пагушкаю..."

Спіш? Я прыйду, пагушкаю. Вечар нейкі дзікі і злы, Як лёс, няўмольныя птушкі Чорна сыплюцца з нізкай імглы. З гор яна напаўзае - Птушкі крыкам крычаць: "Р-ратуй!" І палёт іх, як сець, як вязанне Між лаўраў, магнолій і туй. Гэты крык і святла кананне Навісаюць пагрозным мячом Па-над нашым вялікім звітаннем: Над каханнем тваім, дзяўчо. Што шукаеш у гэтым спакоі? Што табе твой адвечны лёд? Дай стрымаць мне ўладнай рукою Твой няўмольны, дурны адыход. Калі спіш - я прыйду, пагушкаю. Калі не - абаўю, як хмель. Слухай мудрых, мая папялушка. Слухай добрых, мой дзікі бружмель. 

"Сумесь Бураціна з Аэлітай..."

Сумесь Бураціна з Аэлітай, Зорка незгасальная ў акне, Сумная, прыгожая, забытая, Ўвечар ты прыходзіш да мяне. Смешная і нібыта заспаная, Пад пяшчотаю маёй маўчыш, А пасля аддана і рахмана Засынаеш на маім плячы. І малю я сонца, неба, корсту: Хай яны палаюць над табой, Над тваёй былою крыўдай жорсткай, Вечныя - пяшчота і любоў. Хай не будуць да цябе суровыя, На ласкавы пакладуць пясок, Горы вечныя ўзнясуць ў галовах, Ўспеняць мора добрае ля ног. Нагадуюць цёплай ласкі хлебам, Сцішаць успамінаў злых прыбой. І тады я стану вечным небам, Сінім вечным небам над табой. 

Дзве вады

Шум горных ручаін за вокнамі маімі І мора мерны шум. Накатваюць валы. Салёны Понт не хоча водаў Крыма І гоніць іх назад да скал, вяршынь, імглы. А ўсё ж бяжыць крышталь да пенных хваль салёных І ломіць іх, хаця ўстаюць сцяной, - Няма цяплей, радней марскога лона, Які б там гнеў ні строіла яно. І ведай, як бы ты ні прагнула адрынуць І як бы ні была ты халадней ільда, - Сальёмся мы з табой у вечным і адзіным, Крыштальная вада і сіняя вада.