забясьпечанага на ўсялякі выпадак

утульным пэналам для каханка,

або чыталі б узор нямецкага гумару —

«15 дзяцей — дастаткова!»,

транспарант над засьмечанай вуліцай

у турэцкім раёне Кройцбэрг,

дзе турыстычныя даведнікі

ня раяць бадзяцца з надыходам цемры,

каб не папоўніць сваімі імёнамі

газэтныя калёнкі крымінальнае хронікі,

у раёне Кройцбэрг,

дзе мы зьявіліся

(прагнучы ня толькі кавы па-турэцку)

якраз той парою,

калі вечар

нядбайным рухам падпітага швайцара

разнасьцежвае дзьверы ночы,

а тутэйшых сутэнэраў

лёгка зблытаць з муэдзінамі

(няхай доўжыць Алаг вашыя цені!),

дзе нашы незалежныя маршруты,

наварожаныя мне

цыганкаю з Камароўкі,

прадказаныя табе

цыганкаю з гановэрскага дзяцінства,

перасякаюцца за столікам

турэцкага рэстаранчыка,

у якім Эўропу,

што засталася за Басфорам і Дарданэламі,

прадстаўляем толькі мы

і зь якога нават з гэтае прычыны

трэба хутчэй выбірацца,

пагатоў паліцэйская сырэна,

далёкая, як поўня над мінарэтам,

уносіць поўную яснасьць:

па адным мы ня вырвемся, бо

адлік ідзе ўжо на сэкунды,

часу на прывыканьне рук

не засталося,

галоўнае — не азірацца:

ні ідучы да дзьвярэй,

ні спыняючы таксоўку,

ні на ранішняй Alt Moabit,

ні на праспэкце Ракасоўскага ў Менску,

дзе сёньня лёг першы сьнег,

дзе сарокі пабіліся з галкамі

за пустое гняздо,

дзе я спалю ў попелцы

тваё дзіцячае фота

з дарослым надпісам па-нямецку,

які мне пераклалі толькі тут:

«Целам ня трэба перакладчыкаў».

Сёньня

Дзень пры дні

глядзяць мне зьдзіўлёна ўсьлед

збуцьвелыя манэкены:

хіба яны

не адзіныя жыхары

ў гэтым горадзе?

Блукаю па вуліцах,

зацярушаных тонкім пылам,

на якім

бачу толькі

свае ўчарашнія сьляды.

Блукаю па гэтым горадзе,

бо калісьці

сустрэў у пакручастым завулку

маленькія сьляды

босых

ног.

Сёньня

на утравелым пляцы

каля помніку,

дзе жыве мая сяброўка-яшчарка,

я распалю

вогнішча,

і

ты выйдзеш на пах дыму,

каб сагрэцца.

Сёньня

горад ажыве

і напоўніцца

людзьмі.

Божая кароўка зь Пятай авэню

На спатканьне з табой

мяне прывяла

бэтонная сьпіраль

нью-ёрскага музэю Гугэнхайма

і 2-я вэрсія Імправізацыі № 28

Васіля Кандзінскага

разам з «Парыжам» Марка Шагала,

чый зеленавокі кот з чалавечым тварам

глянуў на мяне так выразна,