Травень, 1998

Краiна бяз будучынi

Чатыры днi ў Эстонii транзытам праз Расею

1.

Перасячэньне межаў, асаблiва ў нашых шыротах, заўсёды абяцае яўную перавагу адмоўных эмоцыяў. Прыемнае выключэньне — мяжа з Расеяй.

Па-першае, нягледзячы на ўсю прапагандысцкую туфту з выкопваньнем памежных слупоў, гэтая мяжа — са слупамi, шлягбаўмамi, чэргамi, мытнiкамi, праверкамi грузаў ды iншымi малапрыемнымi ў iншай сытуацыi працэдурамi — ёсьць.

Па-другое, заўважаюцца прыкметы разбудоўваньня iнфраструктуры.

Вядома, воку бракуе кантрольнай паласы й дроту з дастатковай колькасьцю вольтаў. Мiлiцыянтаў трэба было б замянiць на памежнiкаў. Сьцяг таксама не такі. Але затое адбываецца пашпартны кантроль. Беларускi мытнiк прапануе нам адчынiць багажнiк, наладаваны творамi мастацтва, i цiкавiцца дазволам на вываз.

Мы з мытнiкам — грамадзяне адной краiны, i памiж намi нельга ўявiць размовы, пачутай на першай расейскай аўтазапраўцы: пра тое, што з Чачэнii прывезьлi Сярогу, што цынкавая труна была гэткая ж, як некалi з Аўгану — намёртва залiтаваная, i маманя так i не даведалася, Сярога там цi шматкі якога-небудзь «духа». I гэта да кiраўнiцтва Сярогавай, а не маёй дзяржавы зьвяртаўся на схiле дзён чачэнец Махмуд Эсамбаеў з просьбаю зноў дэпартаваць ягоны народ, каб уратаваць яго ад генацыду.

2.

Вёска Даласцы, дзе сёньня стаiць расейская мяжа, некалi ўваходзiла ў Полацкае намесьнiцтва. У 1780 годзе, выправiўшыся аглядаць нядаўна далучаныя «искони русские земли», iмпэратрыца Кацярына II на тутэйшай паштовай станцыi «изволила откушать» i села пiсаць лiст сыну Паўлу: «Сего утра выехала я из Опочки и на 18-й версте въехала в Белоруссию; с самого Острова тянутся все холмы да холмики, между которыми множество озер, что очень красиво; здесь население самое разнообразное, сплошь да рядом обитают православные, католики, униаты, евреи, русские, поляки, чухонцы, немцы, курляндцы, словом, не увидишь двух крестьян одинаково одетых и говорящих правильно на одном наречии; смешение племен и наречий напоминает Вавилонское столпотворение».

Праз два стагодзьдзi расейскай улады гэтая дзiвосная размаiтасьць моваў, нацыяў, канфэсiяў i строяў трансфармавалася ў правiльны расейскi мат, брудныя боты i ватнiкi п’яных мужыкоў ды ў жывёльны страх. (Калi нам спатрэбiлася ўдакладнiць маршрут, дзьверы ў прыдарожнай вёсцы не адчынiў нiхто, хоць была толькi чацьвертая гадзiна дня.)

3.

Зрэшты, зьнiшчыць або прывесьцi да адной роўнiцы ўдалося ня ўсё. Пакуль што ацалелi азёры і тапанiмiя. Амаль да самай Апочкi, дзе на аўтастанцыi некалі вiсеў загаджаны галубамi ды варонамi адметны лёзунг «Слава советскому народу — творцу строительства коммунизма!», назвы вёсак лашчаць душу сваёй наскасьцю: Гута, Лiцьвiнаўка, Рудня... За Апочкаю пачынаюць усё часьцей трапляцца тапонiмы, народжаныя мэнтальнасьцю братняга народу: «р. Зарезница», «Колотиловка», «Крадино»... I зьнячэўку, ужо пад самым Псковам, як глыток азону — Дупаўка.

Едзеш сабе i ўяўляеш мясцовага настаўнiка-краязнаўцу, якi выводзiць назоў роднай дзеравенькi ад дуплаў, якiх, маўляў, шмат у навакольных лясах. I няўцям яму, небараку, што ягоная малая радзiма атрымала найменьне не ад расейскiх дуплаў, а ад нашых лiцьвiнскiх дупаў, якiя спраўна рабiлi тут сваю справу ў гады Iнфлянцкае вайны, калi вялiкi князь Сьцяпан Батура трымаў у аблозе Пскоў.

4.

Усходнiя славяне мелi тры дзяржаўныя i народаўтваральныя цэнтры: Полацак, Кiеў i Ноўгарад. Драмай для ўсiх трох народаў (бо трэба казаць i пра самастойны ноўгарадзкi этнас) сталася ўзьнiкненьне пад эгiдаю Залатой Арды чацьвертага цэнтру — Масквы, якая атрымала ў спадчыну ад мангола-татараў усю iх дзяржаўную і вайсковую пабудову. Зрабiўшыся, па сутнасьцi, адлюстраваньнем Арды, Масковiя зь неверагоднай жорсткасьцю зьнiшчыла Ноўгарадзкую рэспублiку. У гады апрычнiны слугi Iвана IV, выбiваючы зь месьцiчаў вальналюбны дух, цэлы месяц, як сьвiней, рэзалi ў Ноўгарадзе штодня па колькі сотняў жыхароў. Тады Масковiя канчаткова зрабiла свой выбар, назаўсёды зачынiўшы сабе шлях у Эўропу.

Гэткiя перадкалядныя думкi мiжволi апаноўваюць на вулiцах Пскова, якi колькi стагодзьдзяў жыў у арбiце Ноўгарадзкай рэспублiкi, захаваўшы з таго часу ўласную старажытную архiтэктуру — напамін пра спляжаныя Iванам Жахлiвым магчымасьцi. Дарэчы, i Жахлiвым, i царом-Сабакам назвалi яго не беларускiя нацыяналiсты кшталту Чаропкi, Арлова ды Сагановiча, а — чатырыста пяцьдзясят гадоў таму — недарэзаныя ноўгарадцы ды псковiчы.

Адзiн з нашчадкаў гэтых недарэзаных сьпiць п’яны з мокрымi памiж ног штанамi пад сьцяною бялюткага храму XII стагодзьдзя. Цяжка сказаць, што ён глядзіць у шчасьлiвым сьне, затое, калi расплюшчыць вочы, убачыць на плоце плякат з заклiкам галасаваць за камунiстаў. Цiкава, што перадвыбарчая агiтка прымацаваная на ўзроўнi вачэй заснулага жлукталя. Гэта дазваляе высунуць адразу тры вэрсii: а) што плякат прыладкавалi адмыслова для макраштаннага выбаршчыка; б) што актывiст КПРФ, якi разьвешваў плякаты, ужо не трымаўся на нагах, поўзаючы ад плоту да плоту; в) што гэтым актывiстам быў сам засцанец, якi пасьпеў прыляпiць агітку i ўжо з усьведамленьнем выкананага парцейнага абавязку абрынуўся ў сваю расейскую нiрвану.

5.

Праз гадзiну пачынаецца ня толькi iншая краiна, але iншы культурны кантынэнт. На пляцах перамiргваюцца калядныя ялiнкi, у цёмных вокнах гараць сьвяточныя пiрамiдкi зь сямi лямпачак, у начных крамах прыдарожных вёсак за паўтара даляра можна купiць пляшку баўгарскай «Мядзьведжай крывi», якая ў нас каштуе блiзу пяцi, а за 2$ — неблагога чырвонага, вырабленага на радзiме Борхэса й Картасара, што ў нас зусiм нiчога не каштуе, бо нам шкодна ня толькі яго піць, але і бачыць на паліцы.

Да прызабытай за гады незалежнасьцi й вiзавага рэжыму Эстонii хутка прасякаесься гэткай павагаю, што адчуваеш нiякаватасьць, зрабiўшы ў лесе адмысловы прыпынак, назва якога гучыць падазрона падобна да найменьня вядомай арганізацыі «Greenpeace».

6.

Найцiкавейшая гiстарычная адметнасьць Нарвы — заснаваная яшчэ крыжакамі магутная фартэцыя, ператвораная ў велiчэзны музэй з выставачнымi й лекцыйнымi залямi, з сувэнiрнымi крамамi й пляцоўкамi агляду, зь якiх на тым баку ракi вiдаць ужо расейскi Iван-горад, таксама з аграмаднай фартэцыяй — напалову разбуранай, неасьветленай i ператворанай няцяжка здагадацца ў што.