Шрифт:
абулхонадан чиан Бегматовга ФВВ биносида ахборот хизматини идириб юрган ёш йигитча, яъни мен рўпара келиб олдим. Капитан роса хурсанд бўлиб кетди.
– Менга худди шу керак эди! – деди у, тайёрлаган кўрсатувимни кўриб. Кейин уст-бошимга алатиро аради-да (калта иштон – шортикда эдим): «Эртага тузукро кийиниб кел. Шим, кўйлак… Министрнинг олдига кирамиз», – деди.
Эрталаб ФВВ эшигига етиб келганимда иш куни бошланишига али ўн беш даиа бор эди. Вазирнинг хонасига кирдим. Форма кийган Ботир Раматович каттакон стол ортида нимадир ўиб ўтирарди. Ўзиям оядек салобатли. Менга бир араб ўйди.
– Ассалому алайкум… – иккиланиб, секингина стол томон юрдим. Шу пайт кутилмаган воеа бўлди. Мен Фурат аканинг саломимга алик олмаслигига ўрганиб олган эканман. Вазир ўрнидан турди. Столни айланиб ўтиб, менга ўлини узатди.
– Ваалайкум. Яхшимисиз? – у шундай деб, ўтиришга ишора илди.
Нимага келганим ам эсимдан чииб кетди. Ўзимни йўотиб ўйдим. Кимсан вазир мен – оддий бир талаба билан сўрашиш учун ўрнидан турди-я! Бу одамни ўша кундан урмат ила бошладим. алигача кўнг-лимда ана шу миннатдорлик исси бор.
Ботир Раматович материални кўриб, жуда мамнун бўлди. Ишим унга ёди.
– Яшанг! Энди ооз-алам олиб, ёзинг. Мана бу жойида галстук сал ийшайиб опти, бунисида фуражкани тўрилаш керак. Манави ерга бунаа кириб борилмайди, бу томондан эмас, нариги тарафдан…
Вазирнинг гапларини ёза туриб, кайфиятим туша бошлади. Видео газета учун ёзилган репортажмас-ку, беш даиада ўзгартириб ташласам. ийшайган бўйинбони тўрилаш учун ўша лавани бошатдан тасвирга олиш керак. У пайтлари МТРКда еч ким ўзича камера ололмас, техника журналистларга жадвал бўйича, навбати билан бериларди. Оласан, ўл ўясан, жойига бориб, тасвирга тушириб келасан, хуллас, ўзига яраша тартиб-оидаси бор. Кейин амма материални монтажда йииб, рендер илиш керак.
– Ёзиб олдингми? Сенга эртагача мулат.
андай улгурганимни билмайман-у, лекин эпладим. Кечаси билан ухламадим. Эрталаб тайёр илиб бордим.
– Баракалла! Фаат кеча манави жойи эсдан чиибди-да, шуниям ўшиб ўй, кечурун кўрсатасан.
Ват кечагидан ам кам. Ўшанда аётимда биринчи марта умуман иложи бўлмаган ишни илиб, кечгача топширини бажардим.
– Ана энди аммаси жойида, – деди вазир. – Эфирга беравер.
Кулиб юборай дедим.
– Ботир Раматович, мен телевидениеда кичкина одамман. МТРК раиси у ёда турсин, муаррир ам гаплашиб ўтирмайди мен билан. Уни атто кўрмайман ам. Лава эфирда кетиши учун унинг имзоси керак.
– Йў-э? – астойдил айрон бўлди вазир. – Май-ли, шуям муаммоми?..
У телефонда Кўчимовнинг4 раамини терди.
– Абдусаид ака, бизни ўллаб турганингиз учун рамат, йигитларингиз зўр экан, жуда яхши кўрсатув тайёрлашибди…
Ишхонада Фурат Зокиров мени илич яланочлаб кутиб турган экан. Бу сафар у бутун Тошкентни бошига кўтариб баирди. Мен уни бир тийинга олмай, рухсатсиз, навбатсиз камера олиб чииб кетибман. «Тирранча, думбул, амо, эшшак… Менга юоридан босим ўтказаман, деб ўйлама!»
Ўша кундан бошлаб икки ўт орасида олдим. ФВВдагилар айтса, лава тайёрлаб бераман, кейин директор менга зарини сочади: ар сафар вазирликдан ўниро илдириб, техника жадвалини бузармишман.
Иш кўп, МТРКдан ярим кечаси айтардим. «Навоий» метро бекатидан охирги поезд тунги 12:03 да жўнар, нима илиб бўлсаям, улгуришим керак эди. Бунаа пайтда метрода деярли одам бўлмайди, фаат фаррош хола каттакон швабрасини перроннинг у бошидан бу бошига судраб юради, яна икки милиционер мудраб ўтиради. Бекат бўм-бўш, ниморони, овозлар акс-садо беради, ўзига хос иди бор… Метронинг идини шунаа яхши кўрардим-ки… Бу уйга айтиш иди эди. Тоннелдан келадиган шамол ва яинлашаётган поезд чироларини айтмайсизми! У мени яна бир оир иш кунидан озод илиб, эркинликка олиб чиадигандек туюларди. аммасидан кўра шу ёимли эди.
Менинг бекатим— энг охиргиси. Шунинг учун баъзан йўлда ухлаб олсам ам, керакли бекатдан ўтиб кетмасдим. «Беруний5 – охирги бекат. Вагондан чиаётганда буюмларингизни унутманг». Шу сўзларни эшитиб, уйониб кетардим.
Берунийда соат тунги ўн иккидан кейин жамоат транспорти атнамас, ораамишга6 етиб олиш учун таксичилар турган «питак»ка келардим. Охирги манзил – Тансибоев кўчаси, тўрт йўловчи йиилмагунча, машина юрмайди. Мен олдинги ўриндиа жойлашиб, сову кунлари печкани ёишни сўрардим ва рюкзагимни учолаганча бошаларни кутиб ухлаб олардим. Такси бирпасда тўларди.
Кўпинча охирида мен олардим. айдовчилар ар сафар: «Тансибоевгача дегандинг-ку, туш энди!» – деб мен билан тортишар, мен эса яна икки юз метр юришим керак эди. атти чарчаганимдан «Сал нарироа ташлаб ўйинг, ака» – деб ялинардим.
Ухлашдан ам кўра тезро оватлансам, дердим. Ўн икки йўлакли уйимиз узодан кўзимга каттакон бўлка нон бўлиб кўринарди. Хаёлан устига икки паррак Юсупов памилдоридан ўйиб, туз сепардим.
Ишдан эртаро чисам, троллейбусда кетиб, кейин яна икки бекат пиёда юрардим. Мактабнинг ёнидан шошмасдан ўтардим, лекин панжара тугаб, абристон девори бошланганда югуришга тушардим – атроф ваимали, оп-орони, салгина шитирлаган товушдан юрагим ёрилай дейди. Югурганим яхши.