Лейтэнант зняў трубку. Краем вока ён заўважыў, як з палёгкай выскачыў з кабінета хлопец. Дзяўчына замялася, азірнулася на Семежава.

— Вы хацелі яшчэ нешта сказаць?

— Я ўспомніла, дзе бачыла яго. — Алёна кіўнула на дзверы. — У нас у бары… Ён ходзіць рукі ў кішэні, і яго ўсе баяцца…

— У якім бары?

— «Каштан» называецца.

— Ну і што?

— Нічога, толькі я падумала пра бацьку, калі ўспомніла яго…

— Што вы хочаце сказаць?

— Нічога. Проста падумала…

— Калі бачылі Аляхновіча апошні раз там, у бары?

— Даўнавата… Да таго, як міліцыянера найшлі ў двары, ля бара… Больш ні ён, ні яго лысы інжынер у нас не паказваліся…

— Ладна, Рудзь. Ідзіце напішыце заяву і пакіньце ў дзяжурнага. Мы пашлём запрос вашай сястры. А таго, хто напаў на бацьку, знойдзем…

Семежаў устаў, гэтым самым даў знак, што Алёна можа ісці. Ён здагадаўся, што яна пазнала яго, але так і не адважылася нават намякнуць на тую сустрэчу, нават папытацца, ці гэта ён быў там.

У панядзелак Камар пазваніў Семежаву: Семежаў нічога новага пра расследаванне справы старога сказаць не мог.

— Шукаць трэба, Паша, а не сядзець там, — голас Камара быў нават па-начальніцку не задаволены.

— Гэта не табе там. У нас не наседзіш. Сярод бела дня з вітрыны універмага гадзіннікі выбралі. Шукай. А хутчэй за ўсё вашы сталічныя кадры тут пагасцілі,— агрызнуўся Семежаў.

— Цікава, на каго вы спісвалі б, каб не было гарадскіх? У вас усе там святыя…

— А ты знаеш, каго я тут сустрэў? Тваю Алёну… Тую, тую. Толькі яна, аказваецца, у бары сталы прыбірае, — Семежаў хацеў дапячы Камару. — А ты яе, як інжынершу, абходжваў. У тым бары, дзе на міліцыянера напалі. Ну як было? Вось так і было…

Семежава здзівіла, што Камар не звярнуў ўвагі на ягоную з'едлівасць. Ён вымушаны быў падрабязна расказаць пра ўсё, што адбылося ўчора ў ягоным кабінеце.

— Вось што, Семежаў. У следства ўключы Пяткевіча і яго аддзел. Усё, што толькі новага, паведамляй мне альбо адразу маёру. І сам варушыся.

Круг даследаванняў для Туманоўскага акрэсліваўся: сям'я Мачанкі, выхаванне сына ў сям'і. Потым школа… Чаму Затора цягнуць да атэстата, Туманоўскі ведаў — каб не псаваць агульны паказчык па ўсенавучу. Сустрэчу ён рашыў пачаць з сакратара камсамольскай арганізацыі школы. Яго Туманоўскі застаў дома. Дакладней — яе. Дом трактарыста Булыкі ён пазнаў адразу: у вочы адразу кідаўся пафарбаваны сіняй фарбай плот, жалезная брама з варотцамі. Ад варотцаў да ганка вымашчана бетоннымі пліткамі дарожка. Перад хатай кашлата стаяў малады, урадлівы садзік. Сама ашаляваная хата пафарбавана ў мяккі колер. Для хлявоў, якія зроблены збоч хаты, быў выгараджаны асобны двор.

Ва ўсім адчуваўся дастатак і спраўная гаспадарская рука.

На двары маладая жанчына мыла бялізну. Шумела пры верандзе пральная машына. У садзе між яблынь ужо віселі белыя прасціны і навалачкі.

Туманоўскі міжволі прыпыніўся перад варотцамі і загледзеўся на жанчыну, якая стаяла бокам да яго і выкручвала мокрую бялізну, складала яе ў белы эмаліраваны таз. Рухі яе загарэлых залацістых рук былі нетаропкія, ласкавыя. Жанчына кончыла выкручваць, тыльным бокам далоні адкінула з ілба грыўку валасоў.

Яна адчула позірк Туманоўскага, азірнулася.

— Дзень добры, — павітаўся ён.

— Дзень добры.

— Туманоўскі. Карэспандэнт газеты… Дзяўчына не здзівілася:

— Бацькі няма дома.

— Я не да бацькі… Я да Тані.

— Я Таня.

Туманоўскі разгубіўся. Чамусьці сакратар уяўлялася яму выдатніцай у акулярах, а не гэтай маладой і дужай дзяўчынай.

Дзяўчына змахнула мокрай анучкай лаўку, запрасіла садзіцца і села сама, паказваючы, што гатова слухаць Яна Данілавіча.

— Я з вамі пра Затора пагаварыць хачу, — пачаў Туманоўскі і заўважыў, што дзяўчына не здзівілася. — Як вы, камсамольцы, гледзіце на яго? Чаму не паставіце на сваё месца?

— Чаму не паставім? Знаеце, а яго і ў школе трымаць нельга. Ёсць правілы для вучняў, праўда?

Дзяўчына ўпэўнена глядзела на Туманоўскага чыстымі блакітнымі вачыма. Яна не спяшалася тлумачыць.

— Усё ж цэлая школа, камсамольская арганізацыя…

— І вы за тое, каб мы прынялі яго ў камсамол, а потым перавыхавалі?

— Пры чым тут прыём у камсамол?

— Наш участковы так хацеў.

Дзяўчына ўсміхнулася. Туманоўскі ўспомніў, што такія дзяўчаты спакойна і ўпэўнена выступаюць на сходах. Маладыя, прыгожыя, упэўненыя ў сабе.

— І што вы?

— Мы сказалі, што і так на яго ўздзейнічаем. У школе ён не хуліганіць.

— Як?

— Вельмі проста. Нашы хлопцы некалькі разоў пагаварылі з ім яго ж метадамі. Такія, як Затор, смелыя там, дзе на іх сілы няма. Яго каб бацька малога на сваё месца паставіў, нармальны б чалавек быў. Пойдзе ў армію, там з яго вылецяць усе гэтыя дурныя мухі.