— Косця, дзе цётка Надзя? — не вытрываў, запытаўся я.

— Захварэла, у паліклініку паехала, — сказаў Косця.

Мяне ажно потам праняло, як пачуў гэткае. Што ж цяпер рабіць? Я, напэўна, пабег бы дамоў з Вушасцікам, але з настаўніцкай выйшла Вольга Пятроўна. Яна адразу заўважыла мяне.

— Максім, ты, напэўна, забыўся, што трэба ў клас ісці? Хутка званок…

Я адкрыў рот, каб сказаць Вользе Пятроўне, што не магу ісці ў клас з Вушасцікам, ды Вольга Пятроўна апярэдзіла мяне:

— Талерчык, каму кажу?

«А мо ўсё добра будзе? — падумаў я. — Вось як спакойна сядзіць Вушасцік. Няўжо ён яшчэ сорак пяць хвілін не вытрывае?»

Я пайшоў у клас. «Хто не рызыкуе, той не выйграе», — успомнілася пачутае з нейкага футбольнага рэпартажу.

У класе адразу заўважылі мой рукзак.

— Максім, ты з камандзіроўкі вярнуўся? — закрычаў Ігар Бушуеў.

Я прамаўчаў, думаў, што надакучыць пытацца. Ды куды там! Да мяне павярнулася Рая Салевіч.

— Пакажы, што прынёс.

— Ката, — буркнуў я.

Рая надзьмулася. А потым пытаецца:

— Ты дамашняе практыкаванне выканаў?

— Спачатку сваё правер. Рая скоса зірнула на мяне.

— Не, я тваё праверу. Вольга Пятроўна даручыла мне правяраць. Забыўся?

Сапраўды, на мінулым тыдні Вольга Пятроўна сказала Раі, каб дамашнія заданні ў мяне правярала, каб дапамагала мне. Ды ніколі пра дамашняе заданне яна ў мяне не пыталася. Цяпер успомніла…

— Чаму ты раней не правярала? — запытаў у яе.

— А я вырашыла з сённяшняга дня правяраць, — сказала Рая. — Паказвай свае сшыткі.

— Без памагатых абыдуся.

Рая нечакана вырвала з маіх рук партфель, адкрыла яго і… выхапіла бутэльку з малаком. Яна трымала яе, высока падняўшы над галавою, потым здзіўлена прагаварыла:

— Яшчэ цёплая…

Я сядзеў як у здранцвенні. Да Раі падышоў Дзяніс Гародка, уважліва-ўважліва паглядзеў на бутэльку, памацаў яе, пасля чамусьці панюхаў і гучна абвясціў:

— Падобна на малако.

Не ведаю, чым усё скончылася б, калі б не Косця. Напэўна, я пабіўся б з Дзянісам, а заадно і з Раяй. Няхай яна дзяўчынка, няхай, але хто дазволіў ёй у мой партфель без дазволу лезці?

Косця ўзяў у Раі бутэльку.

— Што, малака ніколі не бачылі? Цёплае малако Максіму ўрачы выпісалі. Малакроўе ў яго. Не верыце? Я сам яго рэцэпт чытаў.

— Малакроўе? — ахнула Рая. — А ў рукзаку… Што ў рукзаку? Няўжо ён цэлы рукзак малака прынёс?

— Ган-тэ-лі,— па складах прамовіў Косця. — Ча-ты-ры ган-тэ-лі ў рукзаку. — І, не даючы аднакласнікам апамятацца, дадаў: — Таксама ўрачы выпісалі. Ад малакроўя. Трэба Максіму цяжары насіць.

— Праўда, Максім? — павярнулася да мяне Рая.

— Угу, — выдыхнуў я.

І тут празвінеў званок. Усе кінуліся за парты, толькі Косця на хвілінку затрымаўся каля мяне.

— Што ў рукзаку?

— На перапынку скажу, — паціху прамовіў я.

Першым урокам у нас была гісторыя. Вольга Пятроўна ўвайшла ў клас, прывіталася з намі, села за стол, пачала штосьці запісваць у журнале. Хоць я стараўся сядзець роўна, але заўважыў, як Раіна рука пацягнулася да рукзака. Я непрыкметна адсунуў рукзак далей ад яе. Рая крыху перачакала і зноў пацягнулася да рукзака. Я не стрымаўся і пляснуў ёй па руцэ. Вольга Пятроўна падняла галаву.

— Талерчык, устань.

Уставаць мне не хацелася. Я разумеў, што Рая абавязкова праверыць, што ў рукзаку, калі ўстану.

— Устань, Талерчык, — паўтарыла Вольга Пятроўна.

Прыйшлося ўстаць.

— І не сорамна табе, Максім? Толькі ўрок пачаўся, а ты ўжо дысцыпліну парушаеш.

— Вольга Пятроўна, гэта не я. Я ціха сядзеў.

— У вочы хлусіш. А…

Вольга Пятроўна не паспела даказаць, бо з працяглым крыкам «о-о-ой!» з-за парты выскачыла Рая. Плечы ў яе калаціліся, твар збялеў.

— Вольга Пятроўна, там, там…

Вольга Пятроўна шырока раскрытымі вачыма глядзела на яе.

— Што там? Супакойся, Раечка. Рая паказала рукою пад парту.

— Там, у рукзаку. Там… Я палец праз дзірку прасадзіла, а там…

— Што там? Кажы хутчэй.

Вольга Пятроўна ступіла да нашай парты крок, другі, спынілася.

— Што там?

— Кот у рукзаку сядзіць. Ён ката ў рукзаку прынёс. Ен яго малаком поіць. Ен мяне за палец ухапіў.

Вусны ў Вольгі Пятроўны задрыжэлі.