Шрифт:
— Хто?
— Пэйзан. Ну, селянін.
— А-а,— усміхнуўся Рыгор.— Казаў, рублёў семдзесят.
Арцём захваляваўся.
— Дык едзем разам. Я куплю!
— А грошы?
— Скінемся. У мяне трохі ёсць і з сяброў па чырвонцу.
Рыгор здзівіўся.
— Навошта ён табе?
— У пахана ж дача. А ён там амаль і не бывае. А я таго Лупа туды б адвёз. Карміць адзін стары будзе, сусед. Мне і трэба, каб выў! Уяўляеш, Новы год хутка, збяромся там з дзяўчатамі, а ён завые. Вось будзе ўсім страху! Кайф, га?
Рыгор толькі ўсміхнуўся:
— Дзе разумны гаруе, там дурны весяліцца.
— Хто дурны, я?— удакладніў Арцём.
— Ну, не я ж,— нявесела сказаў Рыгор.Арцём спахмурнеў. Яго маленькія чорныя раскосыя вочкі злосна бліснулі.
— Плявузгота твая мне не ў масць.
Пусты грузавік лёгка каціўся па асфальце. Рыгор пільна ўглядаўся ў знакі: у цэнтр горада грузавому транспарту ўезд звычайна забаронены і ён баяўся як-небудзь прапусціць. «Праб’юць дзірку ці ўвогуле правы адбяруць»,— падумаў ён.
— Ды што ты разумеет, дзярэўня,— зноў помсліва пачаў Арцём,— вось у мяне раней таксама падарунак для гасцей жыў на дачы. Птушка. Раўла ноччу. А сама невялікая, ну з кілаграм важыла. Рыбай у асноўным харчавалася. А голас — быццам бык раве. Толькі паснуць усе, а яна як раўне! От хіпеж узнімаўся!
— Бугай балотны, ці хто? — спытаў Рыгор.
— Чорт яе ведае. А зараве — поўны балдзёж!
— Ну і дзе яна зараз?
— Здохла. Стары, што карміў, запіў.
— I ваўка туды ж перавядзеш,— сказаў Рыгор.
Але Арцём раптам спыніў яго.
— Стой, пачакай тут трохі.
Рыгор затармазіў ля звычайнага пяціпавярховага дома і выключыў матор. «Што з яго возьмеш,— думаў ён пра Арцёма.— Крыўдаваць на такога няма чаго. Так яго выхавалі. Шчанюк яшчэ. Сапраўды, пасталее, пройдзе армію, тады і жыццё пачне разумець».
Арцём вярнуўся хвілін праз дзесяць. Ён быў не адзін. Разам з ім падышлі да машыны двое: рыжы змрочны хлопец з вострым падбародкам і прыўзнятым левым плячом і высокі пафарбаваны пад бландзіна вельмі худы, апрануты ў джынсавы касцюм-камбінезон.
— Прывітанне!— сказаў бландзін, пазяхаючы.
Рыгор кіўнуў яму і ўбачыў, што з Арцёмавай
нагруднай кішэні, як і раней, выторкваліся блакітныя дроцікі — значыць, здагадаўся ён, не ў гэтым месцы жыў Данілавіч. Павёз, шпачок настырны, спачатку ўсё-такі да сваіх сяброў. Рыгор узлаваўся. Ён крануў ключ запальвання.
— Да пабачэння! Няма калі з вамі, хлопцы, у мяне работа чакае.
Але Арцём апярэдзіў яго, затрымаў руку.
— Падкінь нас на птушыны,— папрасіў ён і як ні ў чым не бывала падміргнуў сваімі незразумелымі раскосымі вачыма.
— Ты сур’ёзна?— спытаў Рыгор.
— Анягож,— адказаў за Арцёма Бландзін.— Купім ваўка і назад. Бо, як кажа мой бацька, не адкладай работу на суботу, а... на старасць.
— Не паеду,— рашуча буркнуў Рыгор.— Прадалі даўно таго ваўка.
— А вось гэта невядома,— сказаў Арцём.
— Вам забава, а людзям клопат,— стаяў на сваім Рыгор.
— Што ты за «кента» нам падсунуў? — зневажальна спытаў у Арцёма Рыжы.
— Я табе не «кент»,— абурыўся Рыгор.—Шукай таксі і едзь куды хочаш, а мне з табой не па дарозе.
— Можам і на таксі,— спакойна заўважыў Рыжы.— У нас грошай не лічаць. Гэта ты жабрак.
— I без цябе, гандзюля, дабяромся,— засмяяўся і Бландзін.
Ён плюнуў, і сліна трапіла на крыло машыны. Чамусьці гэта ўзвар’явала Рыгора болып за ўсё, і ён выскачыў з кабіны.
— Ану вытры!
Але Рыжы, які стаяў да яго бліжэй за ўсіх, спрйктыкавана і хутка, так, што Рыгор не паспеў і падумаць, без размаху стукнуў яму бакавым злева, і ён абсунуўся долу, не ўпаў, паспеў ухапіцца за ручку кабіны, але ў галаве загуло і фігуры ўсіх траіх на імгненне расплыліся перад ім. Ён патрос галавой.
— Не трзба больш,— сказаў ляніва Арцём.— Досыць яму!
— Ну што? — спытаў Бландзін здзекліва.— Як свінг '? Ведай, цябе чэмпіён вобласці пачаставаў, не хто-небудзь!
Рыгор ірвануўся да яго і з усёй сілы ўдарыў яму галавой у твар. Усё-такі і ён нешта кеміў у бойцы. Бландзін рохкнуў, нібы япрук, і пачаў асядаць на зямлю. 3 носа ў яго пырснула кроў. Але Арцём трымаў ужо яго за рукі, а Рыжы зноў ударыў, спакойна, нібы па мяху ў спартыўнай зале, і Рыгор зразумеў, што яго адолеюць.