Бечык Варлен
Шрифт:
За горькой трудностью
Я не успел проститься с юностью.
«Просвещенный» аматар украінскага фальклору П. Лукашэвіч паслаў Т. Шаўчэнку прыязную запіску, траха не замарозіўшы ў зімовую сдюжу свайго прыгоннага. Калі ж Шаўчэнка абурыўся такой бесчалавечнасцю, той адказаў яму хамскім пісьмом, маўляў, у яго ёсць яшчэ трыста «такіх свінапасаў, як аўтар «Кабзара».
Эпиграф к первому очерку итоговой книги Т. Тэсс
«Друзья моей души»:
Но в памяти такая скрыта мощь,
Что возвращает образы и множит,
Шумит, не умолкая, память-дождь,
И память-снег летит и пасть не может.
Плакатик в ред. приемной «Чудака»: «Пишите короче, вы не Гоголь».
«Известия», 2.6.1983. — Л. Амиридис.
«Сердце матери» — пра лёс эстонскага хлопчыка Леанхарда Эдуардавіча Лаўк, які ў 11 гадоў трапіў ва Узбекістам, стаў там Луна Імідавым (гадаваўся ва ўзбекскай сям’і), не ведае эстонскай мовы. Сустрэча з маці Леанцінай Густаўнай Лаўк. «...У времени свои суровые законы. Не состоялась, к сожалению, встреча двух матерей. В ноябре прошлого года Леонтины Хустовны Лаук не стало. Словно путник, что всю долгую жизнь суровой дорогой шел к заветной цели, осуществив мечту, останавливается, чтобы, наконец, отдохнуть, остановилось сердце матери».
9.11.
Восень ідзе, цеплынй застаецца. Увесь час градусаў на 5—10 вышэй звычайнага, а таму лета і прыемна на вуліцы. Учора — у лесе прылуцкім (электрычка на Памыслішча). Па ўзлеску прамчаў заяц, ціша была і бязлюднасць. I ўсё аднастайна, і ўсё добра. I маўчаць бы, стаіцца, успамінаць, думаць. Тут таксама, як у Гарадку, Тальцы, стала ўсё чужым: імчалі па асфальтаванцы машыны, з імі нахлынуў у лес бруд: скрынкі, шыны, ады- ходы... Пустое ворыва па дарозе з Памыслішча ў Прылукі — заарана дарога юнацтва, на якой былі і халепа, і Сонца, і начная вусцішнасць, і ранішняе святло.
М. Пришвин, т. 6:
«В молодости, когда слух был острее, я дослушивался так до шепотов снежинок между собою».
«Единый образ природы, вытекающий из непосредственных человеческих впечатлений, зарождается в городе у людей высокой культуры» (378)
«По зависти можно много наделать, но сделать нельзя ничего». (460).
«Кому-то вчера написал, что сыт теперь не количеством прожитых лет (арифметикой), а качеством остающихся дней жизни: хоть один денечек остается, да он мой, небывало единственный» (721).
У «Комсомольской правде» 29.11.83. Андрей Дементьев («Тот мир, что мы спасти должны»):
Как на Земле сейчас тревожно
И всё страшней день ото дня.
29.11.
Пасля снягоў, холаду — цёпла, восеньскае. Чаго трэ6а баяцца — бяссонніц. Начныя кашмары, калі раптам > насоўваецца нешта злавеснае, роспачна намагаешея закрычаць, крык не даецца, вязне, як ногі, а потым прарываецца праз мычанне, палохаючы блізкіх. Сэрца, сэрца...
Сон — малое дзіця, радуемся яму, нарэшце! Пасля шю гэта ўжо не немаўля. Дзівішся падману і нібы палохаешся: чаму. Чамуеьяі ніколі не сняцца сны лёгкія, радасныя.
Напісаў артыкул «3 векам імклівым...». Для «Беларуси (да 70-годдзя Куляшова).
Мікола Мішчанчук (чытаю рукапіс яго кнігі «Трывожуся за белы свет») адкрывае кнігу вершам:
Скрываўлена сэрца праэ болі, пакуты,
Прастрэлена сэрца трывогай планеты.
Пакуль не забіты, пакуль не закуты,
А сэрца працята маланкавым ветрам.
Скрываўлена сэрца: так жорсткасці многа,
А літасць, дабро не заўсёды ў пашане.
А каты выходзяць з пячорнай бярлогі,
Каб людзям нанесці смяротныя раны.
Скрываўлена сэрца: хоць сам не забіты,
Хоиь можна смяяцца пад небам блакітным,
Ды ў вочы глядзяць мне ракеты адкрыта.
Пакуль не забіты? Магу быць забіты!
Збалелае сэрца падобна на студню.
Яно халадзее ў грудзях штомінутна.
Ну і сэрца — скрываўленае, прабітае йаскрозь, падобна на студню, халадзее ў грудзях штомінутна. А жыве, чытае лекцыі, спіць.
«ДП», 1982. К. Ваншенкин:
...И сорок прошло уже лет
с тех пор, как ударил в их лица
холодный военный рассвет.
«Берег» Ю. Бондарева. Вайна — дзейная; замежнае — слаба, драма — рассмактана старонкамі пра рэстараны, шалманы, парнаграфію.
3 кнігі Ф. Абрамава «Трава-мурава»:
— Ешь досыта, работай до слез.
— Не теперь сказано: сын-то мой, а ум-то свой.
— Чем людей маять, лучше самому маяться.
— Живешь не человеком и умрешь не покойником.
— Красивой не бывала, а молодой была.
— Ничего, и на том свете жить можно: никто еще не воротился назад.