Д’ябал зь імі, з прыбіральнямі,

кажу я,

але навошта было асуджаць на выгнаньне

стоікаў?

(А мая каханая

згаджаецца ў гэтую хвіліну на спатканьне.)

Затое я збудаваў Калізэй,

апраўдваецца Вэспасіян.

Але пры чым тут стоікі? —

не разумею я.

(А мая каханая

сьмела ўваходзіць

у чужыя дзьверы.)

Вэспасіян незадаволена чмыхае

мармуровым носам,

страчаным у нейкім

з дваццаці прамінулых стагодзьдзяў.

Наш сусед Сэптымій Сэвэр

зласьліва касавурыцца:

балбатня замінае яму

абдумваць паход на парфянаў.

(А мая каханая

паказвае сваю грыўку

чужому люстэрку.)

Хтосьці адбіў імпэратару Сэптымію

абедзьве рукі,

але, напэўна, не за тое, што ён

пачаў узводзіць тэрмы Каракалы.

Попел яшчэ не засыпаў

фрэсак Пампэі,

і смуглявы патрыцый

любіцца зь нявольніцай,

не зважаючы ні на нас,

ні на Ікараву авантуру,

ні на карабель Уліса.

(А мая каханая

падстаўляе вусны для пацалунку.)

У Лёндане цьвітуць вішні.

У Менску падае дождж.

Уліс праплывае паўз востраў сырэнаў.

Мая каханая кажа ня мне:

гэта — маё надвор’е.

D'ej`a vu*

Новае расчараваньне

зьявіцца ў знаёмым абліччы:

цёплага надвячорка зь цішынёю,

што зьвіла гняздо ў тэлефоне;

цнатлівай ночы з «Вeatles»,

якія ў сьне

сыграюць разьвітальнае «Let It Be»;

бязьмежна-пустэльнага ложка

зь нядзеляю на даляглядзе;

пачатага рукапісу,

які ні да кога не прыраўнуе;

белагрудай коткі,

якая ўладкуецца на стале,

зусім паважна лічачы,

што дапамагае пісаць;

кароткага дожджыка,

які дзесьці пакратае лапкамі

жоўтую парасонку;

званка старой прыяцелькі,

чыё каханьне шмат гадоў таму

разьмінулася з тваім каханьнем;

вечаровага сябра,

які зьдзівіцца, калі ты

папросіш цыгарэту...

* Тое, што ўжо бачыў (франц.)

Вяртаньне ў Менск

Дзьве магілы

на зялёнай высьпе

праваруч шашы:

татаў

і мамін помнікі

з шасьціканцовымі крыжамі.

(Беларускай мовы

на могілках

прыкладна столькі ж,

як і за іх агароджай.)

Бельчыцы

з рэзыдэнцыяй полацкіх князёў

і лёхамі на той бок Дзьвіны,

бітком набітымі

гістарычнымі сюжэтамі.

Лепельскае возера,

дзе ў сярэднявеччы

жыў беларускі кузэн

лох-нэскае пачвары,

што здабываў сабе дэсэрт,

перакульваючы чаўны

з грамадзянамі

Вялікага Княства Літоўскага,

а калі спруцянеў,

смурод,

сьцьвярджаюць аўтары хронік,

моршчыў славянскія насы