Мне — досыць.

Заставайся безыменнаю.

Я памятаю,

як цябе звалі

ў залацістай засені сну

нашай паўночнай сіесты,

памятаю,

як звалі кнігу на часопісным століку

і чырвонае віно,

што змывала апошнія бар’еры,

як звалі

твайго ласкавага пушыстага зьвярка,

што нясьмела хацеў,

каб яго прыручылі.

Заставайся безыменнаю.

Што можна дадаць

у тыя зялёныя келіхі

пасьля,

калі,

заплюшчыўшы вочы,

мы былі маладымі аленямі, якія

ня ведаючы мінулага й прышласьці —

гарачы, потны філіял вечнасьці

ў зялёным лябірынце лесу —

асьмягла зьбіраюць аксамітавымі вуснамі

белабокія журавіны

з прысмакам неўміручасьці?

Гарышча

Ня лазь на гарышча,

наказвае бабуля,

дзіўнае чыніцца там:

няма нікога,

ды гавораць нейкія людзі,

плача дзіця, а ўчора

круціўся сам сабою

калаўротак.

Дзень навылёт

сяджу я ціхутка на печы —

слухаю гарышча:

сьмяюцца там дзеці,

гігоча прыцішана конь,

стоена дыхае хтосьці,

слухаючы хату

або птушак на вільчыку.

Мы жывем у хаце,

над намі жыве гарышча,

над гарышчам — неба.

Бэрлінская фантазія

Сёньня на досьвітку,

зьмяшаўшыся з крывёю

і рэшткамі ўчарашняга віна,

пацёк па маіх жылах

час мінулае восені,

які пахне

гарачымі булачкамі з цынамонам

зь пікантным дадаткам

танчэйшага за францускія духі

водару жаночага поту;

час, які гаворыць

ламанай ангельскай моваю

панка з ваяўнічым індыгавым грэбнем

на люстрана выгаленай галаве —

акурат яйка,

што ў часы канкістадораў

зьнесла зь пярэпалаху

ацтэцкая пачвара

Далемскага музэю,

паблізу якога вас

(каб вам пашчасьціла прыйсьці на сьвет

заходнебэрлінскім сабакам)

пахавалі б на шыкоўных могілках,

паставіўшы мармуровы помнік

з фатаграфіяй або бюстам

(кажуць, там ёсьць і парачка магілаў

з крыжамі —

напэўна, іхнія,

так бы мовіць, жыхары

пасьпелі прыняць перад сконам

хрысьціянства),

а паміж выбітымі на помніку

датамі бесклапотнага жыцьця

сабачыя псыхолягі за прыстойную плату

(запіс да канца году звычайна закончаны)

апавядалі б вашым гаспадарам,

што вы пра іх думаеце —

на самоце і ў цеснай кампаніі

ўкормленых дыплямантаў і мэдалістаў —

і, вяртаючыся дахаты,

вашы гаспадары

кідалі б няўважлівае вока

на вокладку порначасопісу

(каітус на парашуце)

або на рэкляму супэркамфортнага ложка,