ад тыбэцкай барсістай

да радзівілаўскай белагрудкі,

якою ты афіцыйна лічылася

апошнім часам,

хоць была ўсяго толькі

дачкою вясковае рыскі,

якая падгуляла

з тутэйшым сібірскім эмігрантам.

Ты церлася аб ногі маіх таямніцаў

і даверліва ўладкоўвалася

ў іх на каленях.

Нажлукціўшыся віна,

я чытаў табе свае вершы,

абзываючы знаёмых творцаў

графаманамі і ананістамі,

а ты,

круцячы вавёрчыным хвастом,

глядзела на мяне дакорліва,

як жонка.

Рыжы дваровы кот

залазіў на таполю

да вышыні чацьвертага паверху,

ты ўскоквала на парэнчы гаўбца,

і вы маглі гадзінамі

неадрыўна глядзець адно на аднаго

лімонавымі вачыма.

Гэта быў твой першы раман.

Ты любіла сядзець паміж кніжак

на маім пісьмовым стале,

беспамылкова займаючы сваю нішу

ў паставе вусатага сьфінкса,

пільна ўглядаючыся

ў мае сінія герогліфы і

старанна прыціскаючы

трохкалёрнаю лапкай

кожны сьпісаны аркуш.

Ты памерла

на пыльным гарышчы

сярод польскіх падручнікаў

і заходнебеларускіх календароў.

(Маючы ахвоту,

у тваім сконе лёгка знайсьці

нешта сымбалічнае.)

Магчыма, у астатняе імгненьне

ты ўспомніла

пра мяне.

Згадка пра мора

Калі зрастуцца

нашы нэрвовыя валаконцы,

калі мае леўкацыты

пабягуць па тваіх хрызалітавых жылках,

калі салёныя рукі

ператворацца ў плаўнікі

і

мы сьлізганём

у аквамарынавыя глыбіні,

з тэрасы ўвойдзе

паважная чайка і,

нахіліўшы набок галаву,

строга прамовіць:

запомніце гэты дзень,

сёньня —

сьвята найкарацейшага ценю.

Оксфард

Ад пэргамінавай готыкі

і ад завеі

над зьдзіўленымі нарцысамі

кружыцца галава,

і ёсьць рызыка

небясьпечна адхіліцца ад курсу,

пагатоў

глуха маўчаць пра Беларусь

навігацыйныя мапы

Бадлэйнскай бібліятэкі,

дзе зь сёньняшняга дня

будуць пыліцца

дзьве мае кніжкі пра Полацак.

Арыенцірам можа стаць

тваё імя,

напісанае вярбовым дубчыкам

на белым ходніку, —

толькі яго

імгненна схрумстае

памаранчавы сьнегаўборачны вусень.

Дзеля пэўнасьці

гэты арыенцір

лепей надрапаць

на стальніцы,

высьлізганай лакцямі

дзесяці студэнцкіх пакаленьняў,

што пасьля гулкіх аўдыторыяў

спасьцігалі горкую мудрасьць

пад нізкай стольлю

піўніцы «White Horse»,

а па-нашаму проста «Белы Конь»,

дзе кірыліца

ўжо адваявала сабе пляцдарм