і мэксыканскай студэнткай

з антычнай фігуркаю

ў чорным трыко

(як заўсёды ў тваім жыцьці,

усё адбываецца

з ініцыятывы жанчыны).

Ты выбераш мэксыканку,

зь якой цябе аб’ядноўвае

аднолькава вусьцішная

ангельская мова

і прыкладна аднолькавы

бюджэт падарожжа;

грошай усё ж хапае,

каб запрасіць яе ў «Salisbury»,

а ангельскай мовы —

каб растлумачыць, што ў гэтым пабе

любіў бываць

з сваімі каханкамі

Оскар Уайлд;

яе ангельскай

хапае на падазронае пытаньне,

ці ня з гэтых і ты сам

(абазнанасьць ў тутэйшай літаратуры

можна ацаніць даволі высока),

пасьля чаго ты назіраеш

тэатральны ўздых палёгкі,

бо здолеў растлумачыць,

што — не,

але гэта абсалютна ня значыць,

што пасьля пінты піва

і дзьвюх філіпінскіх цыгарэтаў

смуглявая ручка

ўжо мае права

расшпільваць гузікі

на тваёй зялёнай кашулі,

якая памятае

зусім іншыя пальцы,

і працягваць

сваю рызыкоўную экскурсію;

ты намагаесься прадэклямаваць

страфу мясцовага клясыка

пра зайздроснае шчасьце

мяняць стан душы

гэтаксама проста,

як пэні можна памяняць

на шылінг

(намёк застаецца незразуметым);

мовы

катастрафічна не хапае,

аднак,

прапусьціўшы неістотныя дэталі,

ты павінен прызнацца, што

вашае разьвітаньне

нічым не нагадвала ўцёкі, бо

мэксыканскія студэнткі

не павінны кепска ўспамінаць

мужчынаў з Рэспублікі Беларусь,

асабліва тады,

калі толькі што пачулі

пра яе існаваньне.

Шатляндцы яшчэ надзьмуваюць

свае гумовыя шчокі

каля Нэлсанавай калёны,

і ў іхні капялюш

апускае паўфунта

гнуткая мурынка,

падобная да нэгатыву

адной жыхаркі менскіх вуліцаў,

а з боку парку сьвятога Джэймза

ляціць над горадам

парачка качак,

што нясе табе на крылах

востры прыступ,

напэўна, зусім беспадстаўнай

рэўнасьці,

ад якога можна вылечыцца

толькі беларускай,

а не ангельскай дозаю

брэндзі,

пасьля чаго

найлепей вярнуцца ў галерэю і,

выбраўшы ўдалы ракурс,

схавацца за кансоляй

на пэйзажы Констэбла,

дзе пахне прывялым трыпутнікам

і дзяцінствам,

а таму так соладка дрэмецца,

пакуль у апусьцелай залі

музэйны служка

ў абліччы немаладога нашчадка

ямайскіх рабоў

не кране цябе за руку

і ня скажа, што

малады чалавек стаміўся,

бо прыехаў аднекуль здалёк;

ты ветліва ўдакладніш — адкуль,

а на пытаньне, дзе гэта,