нечакана рэзка адкажаш:

там, дзе ніколі не было

рабства,

адразу задушліва пачырванеўшы —

праз сваю нетактоўнасьць

і праз тое, што скарыстаўся

гіпэрбалай.

Грынвіцкі мэрыдыян

Я думаў:

гэта дзіцячая забава —

пераступіць церазь медны пасак

мэрыдыяну

і апынуцца

ў заходнім паўшар’і,

але,

зрабіўшы гэты крок,

раптам зразумеў:

ты засталася

ва ўсходнім,

і мне зрабілася

страшна.

Дарога ў Полацак

Дарога ў Полацак

пасьля спатканьня з табою

падобная на дарогу з Эдэму

ў яго ліпеньскія ваколіцы.

Разгорнутая на каленях кніга:

«Дзень быў блакітны,

як адварот птушынага крыла...»

Хіба гэта не пра нас?

Мімалётны сон,

шчасьлівы, як кацяня на бервяне

пад дзедавай арабінай.

Твае чарэшневыя вусны

яшчэ блукаюць па бульварах і завулках

гораду, які завецца маім целам.

Чырвоны акварыюм «Ікарусу»

ўвачавідкі поўніцца бурбаткамі кіслароду.

Суседка ў кароткай спаднічцы

з тваімі асымэтрычнымі ямачкамі

на падбародку,

калі ты сьмяесься

з майго шапялявага блазнаваньня.

Азёры сярод спадзістых пагоркаў сьведчаць:

аўтобус ня зьбіўся з курсу.

Знаёмы скульптар сьцьвярджае, што тут

зноў завяліся ундыны,

вядомыя з гістарычных крыніцаў

мінулага стагодзьдзя.

Ня выключана, што ў іх —

ногі маёй суседкі

з каленямі, як яблыкі-папяроўкі,

якія я хачу накрыць

сваёй расхваляванай далоняй,

каб адчуць сорам перад табою,

каб востра адчуць тваю ўладу,

што здаецца мне сёньня

найвышэйшаю формай свабоды.

Табе лепей ня ведаць:

безь цябе я рызыкаваў бы застацца

толькі магчымасьцю самога сябе,

ня ўведаўшы,

як цалуюцца ундыны

ў чырвоным «Ікарусе»

па дарозе з Эдэму ў Полацак,

па дарозе ад нас да цябе,

па дарозе з прадоньня бясконцасьці

ў бездань нябыту,

сагрэтую чарэшневымі вуснамі,

якія асьцярожна робяць

салёны глыток.

Музыка з ваколіцаў Сыднэю

У старадаўнім парку

графаў Ельскіх

у апошнюю нядзелю кастрычніка

я сустрэў ліпу,

якая насамрэч

была зусім ня дрэвам,

а дыярыюшам

яшчэ аднаго нашага году

з дакладнай колькасьцю

падлічаных ветрам лісьцяў,

на авэрсах якіх

зьнікалі

ў замкнёным тунэлі

празрыстага даўкага часу

нашы закадзіраваныя

ў залацістых эпітэліях

дні —

дзень,

калі мы адкрылі ў мяне

рабацінку,

ўрачыста прысвоіўшы ёй