але

ў тваіх антрацытавых вачах

люструецца іншы жыцьцяпіс,

дзе кожны сюжэт

слухае ўтрапёных цыкадаў,

душна пахнучы лявандаю.

Цар Мінас

не прапускае ніводнага хітона

(твой — не выключэньне).

Царыца Пасыфая

(O tempora, o mores!)

закахалася ў белага быка.

Дэдал

заняў пасаду

прыдворнага мастака й дойліда.

Гэта ён

пакінуў твой птушыны профіль

колеру лесавога мёду

на сонечных скавышах

заблытаных палацавых пераходаў, якія —

шэпчуцца прыдворныя —

могуць завесьці неабачлівага чалавека

ў той час, дзе ён яшчэ не нарадзіўся,

або ў той, дзе яго ўжо няма.

Гэта ён

збудаваў Лябірынт,

але сьпярша

зрабіў сваёй гаспадыні

драўляную карову, дзе,

трапяткая ад юру, яна чакала

пасланага Пасэйдонам

рагатага каханка.

(Іхняга знакамітага сынулю

на экзамэне з гісторыі старажытнай Грэцыі

мой аднакурсьнік назаве Дзіказаўрам;

старэнькі прафэсар

дзівам пазьбегне інфаркту.)

Ты таксама ведаеш, што такое чаканьне —

ад карэньчыкаў валасоў

да вільготнае наквеці, якую

бессаромныя Дэдалавы вусны

ператваралі ў кветку шыпшыны

з нашых гіпэрбарэйскіх раздарожжаў

з разбуранымі капліцамі

ў сьціплым аздабленьні піжмы і крываўніку.

Шчасьце доўжылася

цэлых пяць начэй —

пяць цяжкіх амфараў бурштынавага віна,

пяць зорных пылінак Касіяпэі,

пяць усьмешак той,

што нарадзілася з марской пены, —

пакуль Дэдал

ня даў парады Арыядне,

якую няўдзячны Тэсэй

пакіне на гарачых камянях выспы,

дзе пасьля любоўных гульняў

грэюцца нэрэіды.

Цар Мінас

кінуў твайго каханка ў вязьніцу

(ганарар за драўляную карову

плюс ідэя з клубком нітак),

куды ты пакрыёма носіш яму

(ці не пазбавілі яго багі розуму?)

шарыкі воску і птушынае пер’е.

Яшчэ наперадзе

Траянская вайна,

бітва на Нямізе,

вынаходзтва трамвая і

трагічная сьмерць сіняга пеўніка,

якога зьесьць на вячэру твой муж,

і потым

ты асуджана прымеш порцыю

звыклых, як краявід за вакном, пяшчотаў,

а цела будзе ціха сьпяваць пра таго,

каму ты носіш васковыя шарыкі

зь пер’ем крыцкіх лебедзяў.

Я выйду на тваім прыпынку,

паднясу табе торбачку зь пеўнікам

у жалобным вянку з салатавых лісьцяў,

прыцішана прамоўлю на адвітаньне:

Бывай, парыжанка з Кносу,

і атрымаю ў адказ

спалоханы позірк,

якім не глядзяць на вар’ятаў.

* Пад такой назваю вядома фрэскавая выява маладой жанчыны (XVI ст. да н. э.) з Кноскага палацу на Крыце.

Твае імёны

Я забываю словы.

Словы забываюць мяне.

Мы сустракаемся на белым аркушы,