Уладзімір Арлоў
Шрифт:
пад даўжэзнай барокавай назваю
«Собрание припадков краткое...» еtс.,
здаецца, адзіную кнігу,
выдрукаваную па-беларуску
за ўсё доўгае XVIII стагодзьдзе.
(Факт, безумоўна, з гаркавым прысмакам,
хоць стагодзьдзе ўсё ж прамінула ня марна.)
Нешта дзеецца з часам:
стагодзьдзі набываюць
розную працягласьць і шчыльнасьць і,
што самае небясьпечнае,
пачынаюць дыфузаваць,
у выніку чаго
твой 1994-ты можа апынуцца дзе-небудзь
паміж Вялікай францускай рэвалюцыяй
і Люі Філіпам...
Каб упэўніцца, што зьмены
яшчэ не зрабіліся незваротнымі,
ты асьцярожна сустракаесься вачыма
зь люстрам кніжнае вітрыны.
Павагаўшыся, люстра пацьвярджае:
гэты чалавек — пакуль што ты.
* «Хроніка Эўрапейскай Сарматыі...», 1581 (лац.).
** Кнігі маюць свой лёс (лац.)
Вучыла бабуля
Ня сьпі, калі сонца сядае,
бо засьнеш зь ім разам,
а ўраньні ўжо не прачнесься.
Не глядзі ў люстэрка апоўначы,
бо растанеш у ім,
як солі драбінка
ў студні.
Не любіся зь дзеўкамі ў жыце
і ў красках не любіся,
бо колькі каласоў зломіш —
столькі людзей
ад голаду сканае,
а колькі красак зьвяне —
столькі дзетак
на сьвет не народзіцца.
Пажатае жыта даўно,
і поплаў мой
скошаны.
Сонца сядае.
Глыбее ў дубовай асадзе
бабуліна люстра.
Мансарда
Аднойчы прачнецца тэлефон,
што гаварыў некалі
тваім голасам,
прачнецца на мансардзе,
якую,
утульна ўладкаваўшыся
паміж попелкай
і томам «Махабхараты»,
вартуе
масянжовы Буда,
на мансардзе,
якая ў тое лета
была кансьпіратыўнай кватэраю
матылькоў-крапіўнікаў,
на мансардзе,
якой даўно няма,
на мансардзе,
якую
адчыняе ў сьвет
геаграфічная мапа Эўропы
на ўсю сьцяну,
і,
валяючыся ў ложку,
мы выбіраем на ёй
краіны і гарады,
да якіх яшчэ далей,
чым да маладзіка,
што да замарачэньня гушкаецца
на ясені за вакном,
над лавачкай, дзе
мы хацелі ператварыцца
ў дрэвы,
каб спыніць
бурштынавае імгненьне
таго вечара,
і прыдумалі з гэтай прычыны
ерэтычную малітву,
вартую вясёлага аўтадафэ
на Высокім рынку,
што была запісаная
тваім рок-н-рольным почыркам
і схаваная між старонак
старадаўняе кнігі,
каб спыніць
бурштынавае імгненьне
таго вечара,
калі сьвет быў неўміручы,
як перад шостым днём
тварэньня.
Аднойчы на той мансардзе