а потым

бяруцца за рукі і

ідуць у хату.

Можа, і я

прыйду калі-небудзь з станцыі

з пашарпанаю валізкай

перад яблычным Спасам.

Рэцэпт неўміручасьці

Манускрыпт называецца

«Кнігаю сноў».

Куфічная вязь

на пэргаміне з скуры газэлі

дае падрабязныя інструкцыі,

як абвесьці вакол пальца

сьмерць,

хітрамудра падмяніўшы яе сном,

і

прачнуцца ў іншым часе

не крыклівым немаўлёнкам,

а самім сабою.

Кнігу не ўпільнавалі

манахі Сынайскага манастыра,

дзе хапала цікаўных пілігрымаў,

што хацелі падстрахавацца

яшчэ і зямной неўміручасьцю.

Радасьць выкрадальнікаў

была кароткая, як песенька сініцы:

рукапіс ня меў

апошняе старонкі,

зашыфраванага рэцэпту

вяртаньня ў свой час —

да зябкай дзяцеліны

з халоднымі ад расы антонаўкамі,

да вожыка,

што зімуе пад старым клёнам,

саграваючы сад

сваім кволым цяплом,

да лябірынтаў чарнавікоў,

сьпярэшчаных вусатымі выявамі

круглашчокіх каціных пысак.

Як проста зрабіцца неўміручым,

калі ня трэба вяртацца

да тонкіх промнікаў

вакол даверлівых вачэй

колеру прыдзьвінскага лёну —

цёплых павучынак,

якія аднойчы

пругка спынілі

тваё матыльковае лётаньне.

Гэтую гісторыю я пачуў,

чакаючы астатні цягнік

на канцавой станцыі мэтро,

ад старога габрэя з сумнымі вачыма,

які застаўся стаяць

на пустым пэроне.

Азярына

Кідаю каменьчыкі

ў азярыну.

Кладуцца на жоўты жвір

адны.

Заміраюць на паўдарозе

зеленаватымі рыбінкамі

другія.

Адплываюць лёгкімі чоўнікамі

трэція.

Тыя, што леглі на дно,

ператворацца па часе

ў зеленаватых рыбак.

Тыя, што былі рыбамі,

лягуць, акамянеўшы,

на дно.

Узьляцяць белымі птушкамі

лёгкія чоўнікі.

Кідаю каменьчыкі

ў азярыну.

У кожнага — сваё імя.

Бэзавы адвячорак на краі стагодзьдзя

Бэзавае сутоньне з кавай

пасьля цэлага тыдня несустрэчаў

на канапе паважнага веку,

якой зноў трэба прывыкаць да нас,

настройвае на мэтафізычны лад.

На той тэрыторыі

цела —

нешта большае, чым цела,

якое складаецца з клетак

і ўсяго астатняга,

паведамляю я.

(Дыялёг прысьвячаецца снам.)

На той тэрыторыі

яно непадлеглае сьмерці,

а значыць,

у ім увасоблена вечнасьць.

Ты ўсьміхаесься

з адценьнем самазадаволенасьці.

Ты не сумняесься, што прысьніцца мне