Шрифт:
Фаўст
Пайшла катрынка зноў дуднець! З табой ніяк не вылезеш з нягод, Навыдумляў уяўных перашкод, Каб за парады плату мець. Не скавычы. Дастань. Ты ж, балазе, Спраўляцца ўмееш на адной назе.Мефістофель
Паганцам я не ўказ, прыход не мой — Свае там Зеўсы ў іх, Люцыпар свой. А выйсце ёсць.Фаўст
Хутчэй кажы!Мефістофель
Адкрыю тайну, хоць не ад душы: У адзіноце недзе царствуюць багіні. Няма ні часу, ні прасторы ў іхняй сферы. Сказаць баюся, слова ў горле стыне — То — Мацеры{152}.Фаўст (уражаны)
Як? Мацеры?Мефістофель
Дай веры!Фаўст
О Мацеры! — Дзівосныя хімеры!Мефістофель
Так, так! Дзівосна! Мацеры! Смяротна Зямная плоць, таму і неахвотна Табе таемнасць адкрываю. Смяротным не спасцігнуць іх глыбіні, Ды хочаш ты — і мы зрабіць павінны.Фаўст
А як прайсці туды, калі спытаю?Мефістофель
Да іх няма дарогі! Недаступны Іх свет для сутных! Непадсудны Іх свет для судных! У той прасторы Няма канкрэтных катэгорый. Якая ж можа быць дарога Туды, дзе ёсць адно Нічога. Там, зразумей, суцэльны вакуум.Фаўст
Зноў кухняй пахне, мілы кум, А мы ж не ў ведзьмы ля пліты, Няма чаго малоць лухты! Я сам у штуках добра налаўчыўся: Вучыў пустому, пустаце вучыўся, І чым глыбей я свой прадмет тлумачыў, Тым болей супярэчнага ў ім бачыў. Ці не мяркуеш часам ты, што мушу Пра тое толькі я і дбаць, Каб чорту найхутчэй аддаць Сваю цалюсенькую душу?Мефістофель
Той, хто памёр і акіян пустэчы Пераплывае, — бачыць рэчы, Як ёсць яны ў жыцці: у ціхім моры Дэльфінаў рэзвыя падскокі, У небе — сонца, месяц, зоры І ўсцяж чародкамі аблокі. А ў той пустой, парожняй зеўры Не ўбачыш яснасці, не ўбачыш цемры. На цвердзь нагой не ступіш ты У свеце вечнай пустаты.Фаўст
Як містагог гаворыш ты, нібыта Табе дурыць патрэбна неафіта!{153} Я — Фаўст, а не прыслужнік паслухмяны, Не буду з полымя цягаць каштаны. Што б ні было, ў пустэчу я тваю пайду І, страху плюнуўшы бясстрашна ў твар, Сваю памножу сілу там і гарт. Наперад! У Нічым я Ўсё знайду!Мефістофель
Хвалю за рызыку! Ідзі адважна, горда, Бо добра ўцяміў ты навуку чорта. Вось ключ.Фаўст
Навошта рэч у вечнасць несці?Мефістофель
А ты бяры, яна не просіць есці!Фаўст
Расце ў руцэ! Блішчыць, як сонца ззяе.Мефістофель
Пасля пабачыш, што ён адчыняе І да якіх прызначаны дзвярэй! Ідзі! Ён завядзе да Мацярэй!Фаўст (жахаецца)
О Мацеры! Ад грамавога слова Усё ў маёй душы застыць гатова.Мефістофель
Баішся новых слоў і з’яў? Навошта? Перажаваную ты любіш казань, З якое сокі павысмоктваў блазан? — Пара цаніць дзівосы поўным коштам.Фаўст
Здранцвеласцю — сябе не задаволю, Жаханне — вось што трэба мне на долю! Нам свет пачуцці даў, мы сэрца маем; Жахаючыся, вечнасць адчуваем.Мефістофель
Ляці ж уніз! Сказаў бы лепш — угору! Пакінь наш свет, дзе з тлену ўсё паўстала. І там сярод спрадвечнага прастору Суцешся тым, чаго ўжо тут не стала. Узвысся й небыццёвае пабач! Ідзі і ключ бяры! Жадаю ўдач!