Шрифт:
Прыдворны
Павольненька да соннага ідзе.Дама
Як не пасуе ён такой брыдзе!Паэт
У прамянях яе красуе ён!Дама
Селена і Эндыміён!{154}Паэт
Багіня! Нахілілася… крананне… А вось і п’е яго дыханне… Цалуе!.. Шчасце! О, як мне зайздросна!Дуэнья
Публічны сорам! Ганьба! Бачыць млосна!Фаўст
Які вялікі, чысты дар!Мефістофель
Ну годзе, Хай цешацца любоўю на свабодзе.Прыдворны
Прачнуўся ён… Яна паводдаль стала…Дама
І азірнулася… я так і знала…Прыдворны
Уражаны! Як гэта дзіўна юнаку!Дама
Каму-каму, а ёй — не навіна.Прыдворны
І далікатна падае руку.Дама
Яго навучыць нечаму яна! А ваш наіўны брат жыве да плешы, А ўсё ж упэўнены, што першы…Рыцар
Які ў ёй такт! А вытанчанасць руху!Дама
На погляд мой, мы бачым шлюху!Паж
Каб гэта я быў тым Парысам!Прыдворны
Я праз такую і змарнеў бы й высах!Дама
Не штука, што сатрэцца пазалота, Бо лапалі яе, каму ахвота!Другая
Яно, канечне, так — няма тут дзіва, Алена змалку па руках хадзіла.Рыцар
Хай нават многім перапала нешта, Мяне здаволіла б і рэшта.Вучоны
А я не ведаю, ці тут Алена, Ці, можа, гэта іншая царыца. На сцэне ўсё — уяўнае, падмена; А праўду скажа нам першакрыніца. Я веру толькі сведчанню Гамера: «Была яна да сэрца старцам Троі». Аналагічна ўсё: краса, манеры. Дык вось за што змагаліся героі! Уломак я сівы, аднак і мне Душу яна сагрэе й скалыхне.Астролаг
Ён не хлапчук. Уладнаю рукою Падняў яе. Працівіцца герою Яна не можа. І герой Выкрадвае красуню.Фаўст
Злодзей, стой! Я не дазволю, не аддам ніколі!Мефістофель
Зусім заблытаўся няшчасны ў ролі.Астролаг
Як можна добра бачыць з гэтай сцэны, То быў фрагмент з «Выкрадвання Алены».Фаўст
Выкрадванне? А я? Ці ж я не варты Ключом абараніць царыцу Спарты? Ён вёў мяне праз жудасць і туман, Праз пустату ў адвечны акіян. Вярнуўся я, каб з духамі змагацца — Бо на зямлі над імі я — уладца! Цяпер, калі зазнаў прыгод я многа,— Яна тым больш мая! О ключ, трынога,— О Мацеры, мне без яе не жыць! — Дапамажыце ідэал здабыць.Астролаг
Апамятайся, Фаўст! Ты ж не малы! Схапіў… Наплыў густы клубок імглы… Махнуў ключом… Парыс туманам тае… Бяда! Якое ліха нас чакае!Грымоты.
Фаўст падае. Духі расплываюцца.
Мефістофель (несучы Фаўста)
Нішто спектакль! За дурня паручыўся, Дык сам у дурні і пашыўся.Цемра. Замяшанне.
Акт другі{155}
Цесны гатычны пакой з высокім скляпеннем